Eva's bevallingsverhaal: 'Het leek wel een slachtpartij door alles wat in het bad dreef'

'Het was mijn eerste zwangerschap, dus we dachten: het kind zal wel later komen dan de uitgerekende datum. Dus we hadden het fantastische plan om de week ervoor nog te gaan kamperen. Een halfuurtje rijden vanaf ons huis stonden we met de caravan op een camping. De hele week hebben we gefietst, gelezen, gegeten – en op zondag maakten we samen nog de hele caravan schoon.

Tussen de oren

Toen we op die zondagavond in de tuin zaten, voelde mijn lijf anders. Er was iets gaande, maar ik was precies veertig weken zwanger en dacht dat het nog even moest duren. Ik houd mezelf voor de gek, dacht ik, het zijn misschien darmkrampen of het zit tussen m'n oren. Dus we gingen maar gewoon naar bed.

Mijn man Luciën sliep meteen, maar ik kon niet slapen. Ik worstelde door die nacht heen, ik ging maar op handen en voeten in bed liggen. Ik heb mijn man wel even wakker gemaakt, zodat hij wist dat er iets gaande was. Hij sliep daarna meteen weer verder.

Ik was nog steeds in de ontkenningsfase: dit hoort erbij, dacht ik. Op vrijdag was ik mijn slijmprop verloren, dus vanaf toen kon het nog wel twee weken duren. Op een gegeven moment ben ik maar gaan douchen.

Lees ook: Hoe voelen weeën? Een verloskundige legt uit

Voor het echie

In de ochtend zaten er steeds zo'n vier minuten tussen de weeën, ik zat schuddend op bed en had veel pijn. Ik wilde niet te vroeg de verloskundige bellen, dan kon zij nog even lekker slapen. Rond 09.00 uur belden we haar. Gelukkig kon ze snel komen.

Op onze slaapkamer checkte ze of ik ontsluiting had: ik zat al op 4 centimeter. Dat was wel een meevaller: wat ik aan het ondergaan ben, heeft nut! Ik vroeg haar nog: 'Is het voor het echie, is het serieus?' Ze moest hardop lachen en zei: 'Ja, dit is voor het echie.'

Walvislijf in bad

We spraken af dat ze rond 12.00 uur weer zou komen, en ik mocht altijd eerder bellen. Mijn man heeft toen beneden het bevalbad klaargemaakt. Ondertussen ging ik weer onder de douche en wat bewegen. Twee seconden heb ik op een yogabal gezeten, maar ik voelde meteen: dit is het niet.

Toen ik eenmaal in bad stapte, was dat complete ontspanning. De warmte was heerlijk, en je hoeft niet met je logge walvislijf voort te bewegen. Je kunt gewoon drijvend en dobberend de tijd doorbrengen.

Lees ook: Bevallen in bad, hoe werkt dat?

10 centimeter

Het was inmiddels 11.30 uur en mijn weeën werden steeds heftiger. Ik had veel rugweeën, die ik alleen kon doorstaan als Luciën hard op mijn stuitje drukte. Dit hoort niet, dacht ik – ik wil iemand in de buurt hebben die er verstand van heeft.

Hoe lang duurt het nog voordat de verloskundige komt? Ze reed op dat moment de straat in. Ik lag nog in bad, en bleek inmiddels 10 centimeter ontsluiting te hebben. Ik kon gaan persen.

Hap lucht, persen!

De hele tijd was ik bezig met mijn ademhaling en weeën wegpuffen. Met persen moet je natuurlijk niet meer blazen, maar hard aan het werk om te zorgen dat je kind wordt geboren. Ik vond het heel lastig om die knop om te zetten, ik vergat steeds wat ik moest doen. In plaats van het te ondergaan, moest ik doorpakken.

Mijn man zat op zijn knieën bij me, en zei de hele tijd: 'Hap lucht, persen!' Dat was het enige wat ik hoorde. Daarnaast had ik een kam vast in mijn hand, ergens had ik gelezen dat je door te knijpen op een acupunctuurpunt kunt drukken. Tijdens het persen kneep ik die kam helemaal fijn. Als een wee voorbij was, deed Luciën mijn hand open om een beetje te ontspannen.

Lees ook: Pijnbestrijding bij de bevalling: welke vormen zijn er?

Rustige geboorte

Het persen ging vrij snel, in iets meer dan een uur is Anouk geboren, om 13.30 uur. In bad, heel ontspannen. Eerst was ze onder water, daarna werd ze rustig op me gelegd. Ze deed even een 'wèh'-geluidje en keek toen rustig rond – niet onder de indruk van wat er allemaal gaande was. Mijn man heeft in bad de navelstreng doorgeknipt.

Slachtpartij in het water

Dan zie je pas hoe smerig dat bad was. Er dreef van alles rond, ik wilde er meteen uit. De placenta moest nog geboren worden, het idee was dat ik nog op een matras op de eettafel zou gaan liggen. Maar toen ik uit het bad opstond, was het ineens: flats! De placenta kwam er heel makkelijk uit. Toen was het echt een slachtpartij met wat er dreef in dat bad.

Daarna ben ik de eettafel op geholpen, en na de checks van Anouk hadden we een moment om kennis te maken met ons meisje. Dat doet je wel even wat: negen maanden heb je naar iets toegeleefd, en dan heb je ineens zo'n klein mensje op je liggen. Op dat matras op de eettafel, midden in de teringzooi, beseften we hoe magisch en wonderlijk het is.'