Lucas durft geen nee te zeggen: 'Ben ik bang voor mijn kinderen?'

'Je weet dat Fiep je vermoordt in je slaap als je er niet ook eentje voor haar koopt hè?' Ik houd in mijn hand een net gekochte Frozen elektrische tandenborstel. Die is voor mijn oudste dochter Koosje, omdat haar tandenborstel telkens uitviel in haar mond. Dit tot grote onvrede van dochterlief. En vaderlief.

Bij de drogist ga ik voor de praktische keuze. De Frozen poetser is alleen vandaag met 40 procent korting. Dat kan deze Nederlander niet laten liggen. Op korte termijn is de aanschaf van één elektrische tandenborstel gunstig voor mijn portemonnee. Op lange termijn kan dit zorgen voor flinke oorlog in Huize Van de Meerendonk.

Wraak

De reden: een 3-jarige krullenbol genaamd Fiep. Mijn jongste dochter bestaat namelijk voor 99,9 procent uit Frozen. Zo werden Let it go of Laat het gaan (beide zitten in haar repertoire) thuis eerder gezongen dan Slaap kindje slaap.

En ze vraagt dagelijks om een Elsa-vlecht, wat vrij lastig is met die enorme krullenbos. Dat ik niet ook voor Fiep een Frozen tandenborstel heb gekocht én het idee dat ze 's nachts in mijn slaap boven op me kruipt voor wraak, boezemen me angst in.

Lees ook: Eenhoorns, dino's of Elsa: waarom vindt je kind die toch zo leuk?

De Franse opvoeding

Ik vraag me af of deze gedachten voor iets groters staan. Een vraag die sommige ouders misschien herkennen: ben ik bang voor mijn eigen kinderen? Ik denk dat menig ouder mij soft vindt. Vaak word ik dan gewezen op de Franse opvoeding, die wat autoritairder is. Van Franse kinderen wordt vaker verwacht dat ze zich aanpassen aan het leven van een volwassene dan andersom.

Daar rennen kinderen niet rond in het restaurant, maar zitten ze netjes aan tafel te eten. Laat staan dat je bang voor ze bent vanwege een elektrische tandenborstel. Bij ons is het meer - om het maar Frans te houden - laisser-faire. Of in goed Nederlands: vrijheid blijheid. Natuurlijk zijn er bij ons thuis regels, maar ik denk dat ons huishouden zich het best laat omschrijven als 'gecontroleerde chaos.' Ik vrees dat streng zijn simpelweg niet in mijn aard ligt.

Lees ook: Oneens over de opvoeding, wat dan? 'Hij vindt mij te soft, ik hem te ongeduldig'

Van binnen gniffel ik

Ik moet lachen als Koosje naakt door het huis huppelt, geniet wanneer ze scheetmoppen vertelt aan tafel en snap haar trots als ze een enorme drol laat zien in de wc. Als de jongste een enorme boer laat en begint te schateren, antwoord ik natuurlijk met: 'Zeggen we even pardon, Fiep?' Maar vanbinnen gniffel ik. Het kind in mij is helaas nooit ver weg.

Lees ook: Moeder deelt simpele maar doeltreffende hack voor een positieve opvoeding

Misschien moet ik voor de opvoedstijlen - om een echt Nederlands begrip te gebruiken - wel het poldermodel toepassen. Noem het 'autoritaire laisser-faire'. Iets meer angst inboezemen, zoals de grillen van mijn kinderen ook bij mij doen, met een vleugje 'aai over de bol.' Maar mijn dochters hoeven mij alleen maar na een streng momentje met hun grote ogen en dito wimpers aan te kijken, en ik ben hopeloos verloren.

Vraag je je nu af of Fiep haar Frozen tandenborstel heeft gekregen? Ik leef nog steeds, dus daar is je antwoord.