Iets mis
Lydia: 'Na anderhalf jaar proberen om zwanger te worden, zaten we bij de huisarts. Misschien is er iets mis, dachten we. Dat bleek na onderzoeken ook zo te zijn: we hadden nul procent kans op een zwangerschap. Een harde boodschap. De deur zat potdicht, maar daardoor kregen we wel snel ruimte in ons hoofd om na te denken over andere opties. Zoals adoptie.
Dit is 'm
Jaco had een collega die in een adoptieproces zat. Niet lang na ons gesprek met hem hebben we ons ook aangemeld. Vanaf dat moment duurde het vijf jaar, bij beide kinderen, voordat we ze in onze armen konden sluiten.
Vijf jaar ben je als het ware in verwachting van een kind. En dat proces gaat met ups en downs. Je moet een ouderschapscursus volgen, krijgt gesprekken met de raad van Kinderbescherming en als dat allemaal goed is, krijg je toestemming van de Minister van Justitie. Dan kun je je inschrijven bij een bemiddelaar, er zijn er meerdere in Nederland, en na heel veel papierwerk kom je op een wachtlijst.
Zuid-Afrika trok ons, een familielid woonde er en we hadden er gereisd. Ook de manier waarop ze de matching doen, paste bij ons. Ze kijken niet naar wie er boven op de stapel ligt, maar naar welke ouders het beste passen bij welk kind.
Nerveus
2020, de wereld was in lockdown en wij vlogen, Rebekah was al langer bij ons, naar Zuid-Afrika om Sam te halen. Hij stapte de auto uit en liep naar ons toe. Gele bal in zijn handen, grote ogen.
We waren zo nerveus. Ik tilde hem op en het was meteen goed. Ik weet nog dat hij even later bij mij op schoot zat en ik nattigheid voelde. Ik zei tegen de verzorger: "Zijn luier lekt door." Waarop zij zei: "Het is jouw kind." Ik dacht: o ja, dat ís zo!
De eerste nacht lag ik alleen maar te luisteren: hoor ik hem, slaapt hij? We hadden hem bij Rebekah op de kamer gelegd. We dachten: laat hem maar lekker bij zijn grote zus slapen, kinderen binden makkelijker aan een ander kind dan aan een volwassene.
Ander DNA
Ze raden aan dat je je kind de eerste maanden aan je laat hechten, dus geen oppas, niet bij iedereen op schoot doen. Bij Sam hadden we snel het idee dat die hechting goed ging, we konden hem goed troosten, hij zocht veiligheid bij ons.
Hij had snel door: dit is mijn huis, dit is mijn tuin, hier kan ik spelen. Ik heb nooit het idee gehad dat hij zich afvroeg: wanneer moet ik weer terug? Ook voor ons en Rebekah voelde hij direct heel eigen.
Laatst had hij een oogtest bij het consultatiebureau, die was niet helemaal goed. Ik heb zelf een bril en de consultatiearts vroeg: "Heeft je man ook een bril?" Ze weten dat Sam geadopteerd is, ze hebben zijn groeicurve vanuit Zuid-Afrika en je kunt goed zien dat er niks van mijn DNA bij zit, en toch die vraag. Ik vond het grappig, ze stelt hem aan alle ouders, dus ook aan ons.
Afrika-mama's
Ik heb de twee mooiste kinderen ter wereld en ons leven met hen is zo veel rijker. Zuid-Afrika voelt voor ons als een tweede thuis. Op de verjaardag van hun Afrika-mama's eten we een taartje, Sams bijnaam komt van zijn Afrikaanse achternaam. Dat zegt wel iets over hoe we hun afkomst integreren in ons dagelijks leven.
Wat we ze gunnen? Geluk vooral. Je merkt dat ze weerbaar en veerkrachtig zijn, sociaal. Dat is ook niet zo gek na 2,5 jaar kindertehuis. Ik gun het ze dat ze trots blijven dat ze uit Zuid-Afrika komen, het is een groot onderdeel van ze.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
