'In 2020 veranderde mijn leven drastisch toen ik plots met enorme buikpijn in het ziekenhuis werd opgenomen. Ik kreeg de diagnose colitis ulcerosa (een chronische darmziekte waarbij er ontstekingen en blaren in de dikke darm zitten) en binnen twee weken verslechterde mijn conditie enorm. Ik hield geen voeding meer binnen en moest twintig keer op een dag naar het toilet, er dan kwam er alleen maar bloed en slijm uit mijn lijf.
Om te voorkomen dat het helemaal mis zou gaan moest mijn dikke darm verwijderd worden. Ik verliet het ziekenhuis zonder dikke darm, maar met een stoma. Inmiddels heeft die stoma plaatsgemaakt voor een J pouch, een soort zakje gemaakt van de dunne darm waar de ontlasting tijdelijk wordt opgeslagen.
Tijdens de operaties hoor ik dat elke ingreep mogelijk vruchtbaarheidsvermindering betekent. Bovendien zijn J pouches nog vrij onbekend in de medische wereld en zijn er weinig gevallen van vrouwen in mijn leeftijdscategorie met een kinderwens. Of ik ooit zwanger kan worden en kan bevallen, kan niemand me vertellen.
Iedere week lees je bij Ouders van Nu een nieuw bevallingsverhaal. Hier vind je ze allemaal bij elkaar
Per ongeluk zwanger
Ondanks dat ik de eerste twee jaar na de operaties niet zwanger mag worden, raak ik na anderhalf jaar al per ongeluk zwanger. Ik heb er rekening mee gehouden dat het moeilijk zou gaan, dus was ik op tijd gestopt met anticonceptie. De artsen houden me goed in de gaten en ik krijg een traject in het AMC waar een gynaecoloog werkt die gespecialiseerd is in MDL-aandoeningen (maag-, darm-, leverziekten). Ik woon in Limburg maar rij bijna elke maand op en neer naar Amsterdam en bespreek op tijd de geplande keizersnede.
Op mijn verzoek vindt de keizersnede plaats met 37,5 weken. Ik ben bang om eerder de bevalling natuurlijk te starten en dan vast te zitten in Limburg. De artsen stemmen in, maar geven aan dat als de longen van mijn baby nog niet rijp genoeg zijn, hij mee moet voor ondersteuning. Ik heb het gevoel dat het goed zit en ben bereid het risico te nemen. Ik krijg een klinische doula, waarvoor ik superdankbaar ben. Ze is er voor speciale gevallen, en omdat ik flink wat trauma aan mijn operaties heb overgehouden. Ze mag bij de bevalling aanwezig zijn.
Lees ook: Doula Annelies Mulder legt uit wat haar rol is bij een bevalling
Gentle sectio
Als het zover is ben ik best nerveus, maar de artsen stellen me gerust. Ik heb gevraagd om een 'gentle sectio' en de artsen doen enorm hun best om zoveel mogelijk hieraan te voldoen. Er staat een buikchirurg klaar, mochten er complicaties zijn. Maar het gaat goed.
Binnen tien minuten wordt baby Zen geboren. Hij krijst het uit. De artsen controleren hem in rap tempo, zijn longen zijn in orde, en daarna leggen ze hem bij mij op de borst. Zen is direct kalm. Ik ben geëmotioneerd en moet huilen.
Eigenlijk mag ik geen borstvoeding geven op de herstelkamer omdat er meer mensen liggen, maar dankzij mijn medische doula mag het toch. En dat gaat zonder problemen. Ik blijf nog drie dagen onder toezicht in het ziekenhuis, maar mag dan naar huis. De rit van 2,5 uur naar Limburg is pittig, maar het is fijn om Zen eindelijk mee naar huis te mogen nemen.
Lees ook: Zwangerschapscoach Marijn van der Zwaard over de gentle sectio
Onzichtbare beperking
Het herstel van de keizersnede valt me zwaar. Ik mag dan ook geen pijnmedicatie gebruiken, omdat de ene soort niet samengaat met borstvoeding en de ander niet met mijn J pouch. Bovendien zorgt het slaaptekort in combinatie met een onzichtbare beperking voor extra vermoeidheid, wat ook zwaar is. Maar baby Zen is de liefste baby ooit en ik ben enorm dankbaar voor hem.'
