'In 2015 werd onze zoon Rik geboren. Meteen raak, een prima zwangerschap en een gezond kind.
Akelig stil
Na tweeënhalf jaar wilden we een broertje of zusje voor hem. Dat leek te lukken, tot de eerste echo. Toen de verloskundige met dat ding over Esthers buik heen ging, bleef het akelig stil. Ze kon geen hartslag vinden. Ik stond er vol ongeloof naast, hier had ik totaal geen rekening mee gehouden.
Pittig
Voor Esther werd het nog pittiger. Ze dacht na zeven weken de miskraam gehad te hebben, maar het vruchtje kwam er pas na drie maanden uit. En al die tijd voelde ze zich niet lekker.
Huilend van het toilet
Na ruim een halfjaar werden we weer zwanger. We besloten expres langer te wachten met de eerste echo, om diezelfde teleurstelling te voorkomen. Nog daarvoor kwam Esther op een avond huilend van het toilet. "Het is weer mis. We zijn het kwijt." Dat was zo intens verdrietig. Ik kon niks doen, alleen haar troosten.
Een patroon
Ik had er steeds minder vertrouwen in, vreesde dat dit een patroon zou worden. Pas bij de vierde zwangerschap leek het goed te gaan. Eindelijk konden we onze vrienden en familie het goede nieuws vertellen.
Sterretje
Op nieuwsjaardag belde de verloskundige. "Het spijt me, maar jullie NIPT-uitslag is niet goed." Ons kind, dat we later Sterretje noemden, had het Edwards-syndroom. De kans dat ons kind levend ter wereld zou komen, was nihil. Ik stortte volledig in.
Wat kan ík doen?
Esther moest alles ondergaan, wat kon ik doen? Verdomd frustrerend. Als een bezetene verzamelde ik informatie over het Edwards-syndroom. Ik kon nergens anders meer aan denken en bleef maar malen. Werken was de enige manier om mijn gedachten te verzetten.
Alleen maar kijken
Na zestien weken werd Sterretje levenloos geboren, via opwekking. Omdat mijn vrouw daarna mee moest naar de í, zat ik daar alleen met mijn levenloze zoon. Ik kon alleen maar naar hem kijken.
En wéér…
In de nasleep maakten Esther en ik lange strandwandelingen en praatten veel. We waren verdrietig, maar wilden ook graag door. Esther werd voor de vijfde keer zwanger, maar na elf weken ging het wéér mis. Wéér een bevalling van een levenloos kind.
Eindelijk een zusje
Na twee intense jaren wist ik niet of ik er nog mee verder wilde. Esther wilde dat wel heel graag, dus gingen we ervoor. Na de negen spannendste maanden van mijn leven werd onze dochter Wende gezond geboren. Rik had na vijf jaar eindelijk zijn zusje.
Gevoel wegstoppen
Esther kreeg steeds sterker het gevoel dat ze iets moest doen met deze ervaringen. Sindsdien coacht ze vrouwen en stellen na een verlies in de zwangerschap. Er komen zo veel praktische zaken op je af. Gevoelens wegstoppen ligt dan op de loer, zeker bij mannen. Veel stellen durven daar geen aandacht aan te geven en krijgen er later alsnog last van. Gelukkig komt daar steeds meer oog voor.'
Interview: Ryan Claus. Fotografie: Kim Krijnen. Dit interview is verschenen in editie 14, 2021 van Ouders van Nu Magazine
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
