Lees ook: Miskraam: verlies van je zwangerschap
Het IUI- traject
'Vier jaar geleden besloten Femke (43) en ik dat we een kind wilden, na ongeveer vier jaar samen. Op de natuurlijke manier wilde dat niet zo vlotten, dus belandden we in een IUI-traject. Hormonen prikken, je zaad inleveren bij het ziekenhuis… de sjeu is er dan toch een beetje vanaf. Bij de derde poging was het gelukkig raak. Dolblij waren we.
Weer terug bij af
Als onderdeel van het traject kregen we na vijf weken al de eerste echo. De echoscopist vertelde ons toen op vrij botte wijze dat het hartje van ons kind niet meer klopte. Binnen vijf minuten stonden we weer buiten, volledig perplex. Waren we eindelijk zo ver gekomen, ben je weer terug bij af. Het voelde als een klap in ons gezicht.
Moeilijke gedachte
De gedachte dat ons kind er niet meer was, vond ik lastig. Ik wilde weten hoe andere mannen daarmee omgingen. Hoe voelden zij zich? Ik kon er op zich goed met Femke over praten, maar wilde haar niet lastigvallen met mijn verdriet.
O nee, toch niet
De tweede zwangerschap volgde vrij snel. De eerste echo was doodeng. Alles leek deze keer in orde. Bij de tienwekenecho zei de echoscopist: "O ja, hier zie ik een hartje." Enorme opluchting. En toen alsnog die mokerslag: "O nee, toch geen hartslag." Dat deed nog meer pijn dan die eerste keer. Ik was volledig verslagen. Onlangs is ook onze derde poging, via het ICSI-traject, gestrand. Het is een heftige tijd waar we doorheen gaan. Hoe we verder moeten, weten we nog niet. We laten dit eerst bezinken.
Geen aandacht
Om mijn hoofd te legen, ging ik wandelen en fietsen. Al snel merkte ik dat veel aandacht naar Femke ging. Begrijpelijk wel, maar er was echt niemand die aan mij vroeg hoe het nou met me ging. Femke viel hetzelfde op. De aandacht na een miskraam gaat automatisch naar de vrouw.
De vergeten vader
Een goede vriend die ook een miskraam had meegemaakt, voelde net als ik de behoefte om erover te praten met andere mannen. We begonnen een platform: De Vergeten Vader. Onze verloskundigenpraktijk vond het een fantastisch idee. Inmiddels zijn honderdvijftig vaders lid van de groep.
Hart luchten
Via een besloten Facebookgroep en een forum delen we onze verhalen digitaal met elkaar. Daar draait het even puur om de man zelf, los van het verdriet van zijn vrouw of vriendin. We vertellen elkaar waar we doorheen gaan en hoe we ons verdriet verwerken.
Niet stoer, wel belangrijk
Weten dat ik niet de enige ben die het hier zwaar mee heeft, biedt steun. Het geeft ruimte om te relativeren en om die gevoelens er gewoon te laten zijn. In de toekomst wil ik bijeenkomsten organiseren. Het zou fijn zijn als we elkaar kunnen ontmoeten en beter leren kennen. Een miskraam heeft een enorme impact. Daarover praten is misschien niet stoer, maar wel belangrijk.'
Dit interview is verschenen in editie 14, 2021 van Ouders van Nu Magazine.
