Zwanger zijn: geweldig of niets aan? Priscilla en Saskia doen hun verhaal

Saskia:

‘Twee streepjes. Ze stonden er echt. Vertwijfeld vertelde ik mijn man Bart het ‘blijde’ nieuws. En ging daarna een was opvouwen in een poging deze schok te verwerken. Voor de duidelijkheid: een zwangerschap lag in onze planning. Na jaren getwijfel en stoerdoenerij van mijn kant (‘Een kind? Nee hoor, niks voor mij’) hadden we toch besloten ervoor te gaan. Van vriendinnen wist ik dat je zo een halfjaar verder kon zijn. Als je geluk had. Leek me prima, want dan had ik mooi de tijd om aan het hele idee van zwanger worden te wennen. Niet dus. Ik was een overduidelijk geval van pats-boem-zwanger.

Lees ook: Snel zwanger worden, de beste tips

Kokhalzend hardlopen

Heel veel tijd om deze verrassing samen te omarmen, hadden Bart en ik niet. Want een dag na de zwangerschapstest vertrokken we voor een familieweekend naar Terschelling. Een jaarlijkse traditie waarbij een deel van het gezin meedoet aan een halve marathon en we de middagen en avonden vullen met bier hijsen in het café en wijn slempen in het vakantiehuis. Voor mij op z’n zachtst gezegd een uitdaging, want klaar om mijn ouders, broer en zus te vertellen over de aanstaande familie-uitbreiding was ik nog lang niet. En dus rende ik, kokhalzend en wel, eenentwintig kilometer over het eiland. Alsof er niets aan de hand was. Tijdens de borrel in onze stamkroeg ging ik zowat over m’n nek toen de schaal met charcuterie op tafel werd gezet en tollend van vermoeidheid zat ik de avonden in het vakantiehuis uit, mijn wijn wegmoffelend in het glas van Bart.

Lees ook: Misselijkheid tijdens de zwangerschap

Geen baby buik

De misselijkheid bleek een blijvertje. Bourgondiër is een voor mij in het leven geroepen term, maar nu kreeg ik letterlijk geen hap meer door m’n keel. De eerste dertig weken althans. Daarna verdween het totale gebrek aan eetlust om plaats te maken voor aanvallen van brandend maagzuur. Klein lichtpuntje in deze fysieke misère: de kilo’s vlogen eraf, ik ben nog nooit zo slank geweest. Een bolle buik? Daar was lange tijd geen sprake van. Mijn poging om elke week een foto van mijn buik te maken (want dat was ‘zo leuk voor later’) staakte ik dan ook al snel. Er was, afgezien van een tamelijk chagrijnig gezicht, lachwekkend weinig op te zien.

Ander imago

Misschien dat dat er ook wel voor zorgde dat ik zo lang in denial bleef. Zolang ik er zelf niet over begon, was er niemand die doorhad dat ik zwanger was. Hooguit werd opgemerkt dat ik er afgepeigerd uitzag. En ergens vond ik dat ook wel fijn. Want heel eerlijk: zwanger zijn paste gewoon niet zo bij m’n image. Jarenlang had ik, uit angst voor het onbekende, zorgvuldig gebouwd aan een extreem onverschillige houding wat kinderen betreft. ‘Ik ben een leuke tante,’ was mijn standaardrepliek als iemand vroeg of ik ooit moeder wilde worden. Een van mijn andere grijsgedraaide oneliners: ‘Een kind? Bart en ik hebben nu al geen tijd voor elkaar.’ En dus kon ik het niet maken om nu ineens de blije zwangere uit te hangen, ik was het cynische anti-kind-type, geen opgetogen oermoeder.

Maar het kind (een meisje, bleek bij de twintigwekenecho) ging er toch echt komen. Niet dat ik me daardoor aangespoord voelde om actie te ondernemen. Vriendinnen overlaadden me met praktische boeken, maar lezen deed ik ze niet. Na een eenmalige googlesessie aan het begin van de zwangerschap was me duidelijk dat ik maar beter zo min mogelijk kon weten over wat er daar binnen gebeurde en vooral: wat er allemaal mis kon gaan. De baby groeide, dat was het enige wat telde. Het advies van de verloskundige om ‘vooral te genieten’ negeerde ik vakkundig en de informatieavond in het ziekenhuis over bevallen en borstvoeding liet ik aan me voorbijgaan. Het enige wat ik wilde, was weer mezelf zijn. Een gezellige, energieke en creatieve lekkerbek in plaats van een mopperende, moeie en misselijke moeke in wording.

Acceptatie

Pas toen ik met verlof ging, begon het acceptatieproces. Ik richtte de babykamer in met bij elkaar gescharrelde ouwe meuk – het toffe vintage ledikant bleek later totaal onpraktisch, maar tegendraads als ik was, weigerde ik ‘zo’n burgerlijke matching meubelset’ aan te schaffen. Ik bestelde een kinderwagen, vulde de kast met piepkleine kleertjes en schreef me last minute in voor een bevalcursus. Het meisje in mijn buik trappelde zich een ongeluk terwijl we op de bank lagen en ons overgaven aan de intense vermoeidheid.

Bart en ik bedachten haar naam. Mijn moeder ontwierp het perfecte geboortekaartje. Mijn vader maakte in de laatste week nog snel een paar foto’s van mijn buik. Veertig weken plus vijf dagen. Zo lang vond onze dochter het nodig om binnenboord te blijven. En toen was ze er ineens. Fien. Klein en prachtig. Ze verloste me van mijn zwangerschap, mijn misselijkheid en mijn slechte humeur. Pas een paar seconden oud en nu al maakte ze me zielsgelukkig.’

Handig! Checklist babynaam uitkiezen

Genieten of niet?

Hoeveel je geniet van zwanger zijn, hangt van zoveel factoren af. Hormonale veranderingen kunnen je stemming bepalen en daar reageert de ene vrouw gevoeliger op dan de andere. Je privésituatie speelt mee, maar ook karakter. Voor iemand die graag de controle wil, kan het bijvoorbeeld moeilijk te accepteren zijn dat haar lijf een eigen plan trekt. Daarbij vinden veel vrouwen het lastig om de rust te nemen die een zwangerschap van je kan vragen. Een drukke baan, sociale gezelligheid én zwanger zijn is soms gewoon te veel, vooral als je je fysiek niet
top voelt. Vaak over je grenzen gaan, of de innerlijke strijd die grenzen stellen kan opleveren, helpt niet voor het roze-wolk-gevoel. Goed voor jezelf zorgen wel. En relativeren. Hier en daar een roze wolkje of randje is ook mooi. (bron: heybabycoaching.nl)

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Priscilla Borgers en Saskia Borst, Beeld: Shutterstock