'Het is, op z'n zachtst gezegd, een wat hectische tijd in mijn privéleven. Mijn dochter is een paar weken geleden 1 jaar geworden en ik ben vijf maanden zwanger van de tweede. Gewenst maar niet gepland. Na de eerste schrik zijn we nu hartstikke blij, maar de zwangerschap valt me zwaar. Ik ben erg misselijk geweest, slaap al vanaf het begin slecht en dat onze dochter nog altijd niet doorslaapt, helpt ook niet mee. Alles bij elkaar ben ik vooral moe.
Lees ook: Multivitamine als je zwanger bent: wat heb je nodig?
Dagritme
Maar dat is natuurlijk niet het probleem van de gezinnen waar ik werk. Dus zet ik mijn glimlach op en doe mijn werk zo goed mogelijk. Gelukkig heb ik een lieve leidinggevende die me op het hart heeft gedrukt mijn grenzen aan te geven. Dat is deze week niet nodig, ik kraam bij een leuk, makkelijk gezin waar alleen de baby is en geen oudere kinderen.
Ik ben dol op de kleuters en peuters in gezinnen, maar ik vind het niet erg dat ik me deze week maar op één kind hoef te richten nu de slapeloosheid erger is dan anders. Alsof het zo heeft moeten zijn, kraam ik bij een baby'tje dat erg gesteld is op rust, waardoor ik word gedwongen die ook echt in te passen in het dagritme.
Op de schommelstoel
Op dag vier zit de moeder er even doorheen. De baby heeft de hele nacht gespookt, de borstvoeding kost veel energie en ze wil alleen maar slapen. 'Jij gaat even goed rusten', besluit ik rond de middag. 'En ik ga je zoon vertroetelen.' De vader is naar zijn werk dus als de moeder in bed ligt, is het beneden stil.
Met het jongetje tegen me aan ga ik in de schommelstoel in de huiskamer zitten. Hij is wat ontevreden en heeft krampjes, ik leg hem lekker tegen me aan en schommel heen en weer. Even denk ik aan dat ik over minder dan vier maanden weer zo met mijn eigen newborn zal zitten en alsof mijn baby dat voelt, schopt ze op dat moment even. Zachtjes schommel ik door.
Ook interessant: 7x comfortabele schommelstoel voor de babykamer (en waarom die ook heerlijk is voor jou)
Zo onprofessioneel
Het volgende wat ik merk, is een stem die me roept. Ik schrik op en meteen daarna schaam ik me kapot. Ik kijk recht in het lachende gezicht van de moeder en realiseer me dat ik in slaap gevallen ben in de schommelstoel. Meteen word ik knalrood. 'O jeetje', zeg ik en ik kom onhandig overeind met mijn bolle buik en de baby. 'Wat erg.'
Ik vind het echt heel erg dat dit is gebeurd, zó onprofessioneel. Maar de moeder ziet de humor er wel van in. 'Baby's zijn ook niet te doen, zo vermoeiend', grinnikt ze. Ik bied mijn excuses aan, maar die wuift ze weg. 'Ik ben allang blij dat hij zo lekker heeft geslapen', zegt ze als ik haar haar zoon overhandig.
Lees meer: Wat niemand je vertelt over de kraamweek
Lachen
Dezelfde dag maak ik bij mijn leidinggevende melding van het voorval, maar ook zij zit er niet mee. Aan het einde van de week krijg ik van het gezin een fles heerlijke lavendelbadolie, voor de nodige ontspanning. En na een paar dagen een tien als beoordeling. 'Deze kraamverzorgende begrijpt echt waar jonge ouders doorheen gaan', staat erbij, en dan moet ik toch ook lachen om mezelf.'
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere week een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
