"'Hoe gaat de borstvoeding?" vragen mensen me sinds de geboorte van Novi geregeld.
In de verdediging
Als ik uitleg dat het niet is gelukt en ze daarom kunstvoeding krijgt, reageert iedereen begripvol. Maar ik vind het lastig dat ze er standaard vanuit gaan dat ik borstvoeding geef. Daardoor heb ik het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen.
Hoort erbij
Het zou fijner zijn als ze vragen: "Geef je de borst of fles?" of: "Groeit Novi goed?" Al begrijp ik het wel – veel mensen vinden dat borstvoeding bij het moederschap hoort. Tijdens mijn eerste zwangerschap dacht ik er net zo over. Ik ging er ook vanuit dat het redelijk vanzelf zou gaan, maar inmiddels heb ik ervaren dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Lees ook: Al je vragen over borstvoeding beantwoord
Gesjor aan mijn lijf
Lennox werd na een weeënstorm via een vacuümpomp geboren. Toen hij geen aanstalten maakte om te drinken, hielp een lactatiekundige me met tepelhoedjes en masseerde ze mijn borsten. Er kwamen slechts een paar druppels uit. Omdat het mijn eerste kind was, had ik geen idee of dat normaal was. Maar ook door de heftige bevalling en het gesjor aan mijn lijf voelde ik me zo overrompeld, dat ik mijn onzekerheid niet durfde uit te spreken.
Stress
Thuis legde de kraamverzorgende Lennox in allerlei posities aan mijn borst: liggend, op zijn buik, in rugbyhouding. Bij elke poging raakte ik in de stress – gaat het nu wel lukken? Uiteindelijk ging Lennox drinken, maar hij was snel weer klaar. Ook het kolven schoot niet op.
Lees ook: Kolven? Met welk apparaat dan?
Een opluchting
Na een paar dagen startten we met kunstvoeding. Dat was voor Lennox – die flink was afgevallen – een opluchting. Maar ook voor mij. Ik werd niet meer elk uur geconfronteerd met het feit dat mijn lichaam me in de steek liet. Ook was het fijn om precies te weten hoeveel Lennox binnenkreeg.
Gevoel van falen
Toen Lennox anderhalf was, raakte ik zwanger van onze dochter Ise. Maar met vijftien weken bleek zij niet levensvatbaar en hebben we de zwangerschap afgebroken. Hoewel ik wist dat we de juiste keuze hadden gemaakt, was het een enorme klap. Mijn lichaam had wéér gefaald.
Zware tijd
Om het verlies een plek te geven, zocht ik contact met een psycholoog. Het was een zware tijd, maar ik wist: er komt een nieuwe zwangerschap. Dat gebeurde een paar maanden later. Gelukkig waren alle echo's goed en werd Novi gezond geboren.
Vastbesloten
Ik was vastbesloten de borstvoeding weer te proberen. Maar we hadden zo veel meegemaakt, dat mijn vriend en ik zeiden: "Lukt het niet, dan gaan we over op de fles." Dat idee gaf rust. Ik raakte minder gefrustreerd toen Novi niet wilde aanhappen. Na een paar dagen bleek dat het niet ging lukken en schakelden we over op de fles. Nu denk ik weleens: had ik het langer moeten proberen?
Lees ook: Welke kunstvoeding kies je?
Toch een gemis
Ik heb geen spijt van mijn keuzes en voel me op en top moeder, ook al voed ik mijn kinderen niet zelf. Het is alleen jammer dat ik de borstvoeding niet heb mogen ervaren. Hoe voelt dat, als je kind volledig afhankelijk van je is? Tegelijkertijd ben ik blij dat Novi het zo goed doet. Dat is het belangrijkste.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Tessa Heselhaus. Fotografie: Kim Krijnen.
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
