Rebecca (33) en Mitchell (35) zijn de ouders van twee kinderen: zoon Revi (5) en Lío (3). Rebecca werkt fulltime als contentcreator, Mitchell in de webhostingsector.
Rebecca: 'De woensdag is altijd druk, want we hebben vaak niks meer in huis en Revi heeft om 17.30 uur zwemles. Hij moet dan om 17.45 uur in het water liggen, terwijl wij normaal pas rond 18.00 uur eten. Dat betekent veel eerder eten, maar vaak realiseer ik me te laat dat er dan geen eten in huis is.
Race tegen de klok
Dus moet ik snel beide kinderen in de auto zetten om iets makkelijks te halen. Het ritme zit er ook nog niet in, want hij heeft deze zwemles pas vier keer gehad. Als hij dan vervolgens thuiskomt, is het al 18.45 uur. Dan wil ik dat hij thuis doucht, maar vaak hebben ze niet genoeg gegeten vóór het zwemmen en willen ze nog meer eten.
Om 19.00 uur is het chaos: douchen, eten, en zorgen dat ze niet met honger naar bed gaan. Het is een race tegen de klok, en dan denk ik: wat ben ik aan het doen? Die structuur op de woensdag ontbreekt gewoon helemaal.
In de ochtend geen stress en chaos
De ochtenden daarentegen gaan bij ons altijd goed zonder stress en chaos. Ons idee is altijd om om 07.00 uur uit bed te gaan. Revi valt alleen net buiten de boot. Hij is altijd om 05.00 uur 's ochtends klaarwakker.
Hij kan sinds kort wel alleen naar beneden. Dan pakt hij wat te drinken en gaat hij tv-kijken, zodat wij in ieder geval nog die twee extra uurtjes slaap hebben. Tegen de tijd dat de wekker gaat om 07.00 uur gaan we eruit en maken we Lío wakker.
Eigenlijk verdelen we alles helemaal fiftyfifty. Dat is er zo ingerold en werkt perfect. We hebben nooit haast of stress. En het scheelt het ook dat ik mezelf niet hoef klaar te maken voordat de kinderen naar school gaan. Dat doe ik daarna.
Lees ook: 5x een relaxed ochtendritueel
Struggle met avondeten
We hebben altijd een avondetenstruggle. Veel mensen zullen het herkennen. Voorheen aten mijn kinderen alles, maar ineens komen ze op een leeftijd dat ze niet eens meer kijken naar een sperzieboon. Dat vinden ze al vies.
Ik vind dat best lastig. Ik kijk elke avond op tegen het avondeten, want we kunnen niet elke dag droge pasta eten. Ik zou daar wat meer structuur in willen brengen. Dat ik gewoon een moeder ben met een weekmenu, want nu ga ik elke dag naar de supermarkt.
Een weekmenu zou mij veel stress en geld besparen, maar die structuur heeft nooit in mij gezeten. Dus dat kost tijd om dat te veranderen. We hebben inmiddels wel geleerd om aan tafel te eten.
Lees ook: Moeilijke eters: als je kind niet wil eten
Op de bank avondeten
Het avondeten deden we tot een paar weken geleden altijd op de bank met een film aan. Nu eten we aan tafel en dat gaat al een aantal weken goed. Ik merk dat ze daardoor iets beter eten.
Dat klinkt voor veel mensen misschien heel normaal, maar dat was het bij ons niet. Het op de bank eten was er ingeslopen. De kinderen wilden toch niet eten dus dan maar op de bank. Hierdoor waren ze afgeleid met een film en konden wij af en toe een hap bij ze naar binnen schuiven.
Avondritueel
Na het avondeten is het tijd om iets te doen wat zíj willen. De ene keer is dat de PlayStation, de andere keer een spelletje. Daarna begint het avondritueel en is het tijd om te douchen. Meestal beginnen we daar rond 18:15 uur mee.
Ze douchen nog steeds samen, maar ik denk niet dat dat nog heel lang goed gaat. Ze zijn nu 5 en 3, en ieder wil gewoon z'n eigen ding doen. Er is veel ruzie onder de douche: wie mag onder de straal, wie niet, en dan die ene die zegt: 'Ik vind hem niet lief!' Dus we doen dat een beetje om en om. Vervolgens is het pyjama's aan, tandenpoetsen en naar bed.
De dag bespreken met kinderen
Zodra de kinderen in bed liggen, beginnen ze ineens hele verhalen te vertellen, terwijl er tijdens het eten amper gesproken wordt, ongeacht welke vraag je aan ze stelt. In bed begint het dan met: 'Mama!' en dan krijg je ineens de hele dag te horen. Ik vind dat ergens wel heel schattig, maar soms ben je pas om 20:15 uur beneden omdat alle verhalen eruit moeten.
En dat vind ik dan ook wel weer een heel leuk moment. Dus nu ga ik er ook echt gewoon bij zitten op bed en dan nemen we dat moment echt even. Alleen soms, als je heel moe bent, dan vind ik dat ook wel veel.
Lees ook: 8x gezellige kerstuitjes met het hele gezin
Kleine momenten samen erg waarderen
Ons moment samen is als de kinderen op bed liggen, meestal is het rond 20.15 uur stil. En dan vind ik het heerlijk als hij bijvoorbeeld gaat gamen of Mitchell gaat gamen, en ik lig dan bij hem terwijl ik lekker op mijn telefoon zit te scrollen.
Het klinkt misschien heel stom, maar dat zijn van die kleine momenten waarop je toch samen bent, maar allebei je eigen ding doet. Of we spelen van die enge spellen samen, wat ik ook heel leuk vind. Dat zijn dan van die kleine dingen die je erg gaat waarderen.
Niet veel uitstapjes samen
Samen een dagje of weekend weg zit er bij ons bijna niet in. We hebben een klein vangnet, dus de kinderen slapen hooguit vijf keer per jaar ergens anders. Dit is vaak wanneer we uitgenodigd zijn voor een feest waar de kinderen niet mee kunnen of waar we ze niet mee willen nemen. Dan heb je alsnog niet echt qualitytime, omdat je op een feest bent voor anderen, met anderen.
Ik zou bijvoorbeeld nu graag naar een kerstmarkt willen met z'n tweeën, maar ik weet dat dat niet gaat. Dit zijn dingen die we niet echt hadden ingecalculeerd voordat we kinderen kregen. Voor de kinderen gingen we vaak uit eten, spontaan een dagje naar Duitsland of ergens cocktails drinken, maar dat is vrijwel helemaal vervallen.
We hebben onderschat hoe weinig tijd we nog écht samen zouden hebben, en dat vinden we allebei erg jammer. Er wordt vaak gezegd dat je zulke dingen ook met kinderen kunt doen en daar ben ik het mee eens, maar het zou ook fijn zijn als we vaker met z'n tweeën weg kunnen.
Geluk zit in kleine dingen
Hoewel we niet veel qualitytime met z'n tweeën hebben, genieten we wel als gezin van de kleine momenten. Een simpele wandeling in het natuurpark of de buurt kan al genoeg zijn.
Voorheen dacht ik dat we altijd grote, bijzondere uitjes moesten plannen, zoals naar de Efteling of Disneyland. Maar tijdens ons Disneytripje vorig jaar zei Revi opeens dat hij liever naar huis wilde om met zijn loopauto te spelen.
Dat moment zette me aan het denken: ik maakte het veel te groot in mijn hoofd, terwijl mijn kinderen net zo blij worden van iets kleins. Het hoeft niet altijd groots of speciaal te zijn, zolang we maar samen zijn.'
