Dana's bevallingsverhaal: 'Mijn eerste bevalling was traumatisch, de tweede juist positief'

'Bij mijn eerste bevalling, met 42 weken, werd ik gestript. Daardoor begon het te rommelen, maar de ontsluiting zette maar niet door. Toen heb ik alle pijnverlichting gehad die je maar kon krijgen, met op het laatst een ruggenprik. Ik wilde mezelf pushen om het zelf aan te kunnen, maar na een nacht zonder slaap en een slechte start in het ziekenhuis verloor ik de controle. Ik had niet meer de wilskracht om het zelf te doen, zonder pijnbestrijding. Daar baalde ik zo van.

De medische interventie in die laatste week heeft me onzeker gemaakt, omdat er tijdsdruk achter zat en alles zo overweldigend was. Je wordt een richting ingestuurd, in plaats van dat je de natuur z'n werk laat doen. Gelukkig is mijn dochter gezond geboren, maar het heeft een paar weken geduurd voordat ik er positief op kon terugkijken.

Lees ook: Bevallingsverwerkingsspecialist Iva Eijke helpt na bevallingstrauma's

Zwangerschapsyoga

Na anderhalf jaar werd ik weer zwanger. Ik heb zwangerschapsyoga gevolgd om het vertrouwen in mijn lijf weer terug te vinden, en hoe je omgaat met paniek tijdens je bevalling. Dat was een cadeau aan mezelf, en ik heb er veel baat bij gehad.

Je leert bijvoorbeeld jezelf te motiveren door middel van zachte, lieve woorden. Het woord 'pijn' was verboden: weeën zijn obstakels op de rivier, die ook weer weggaan. En elke wee is een stap dichter bij je kind.

Lees ook: Van playlists tot affirmaties: zo ga je positief de bevalling in

Afwijken van de regels

Ik wilde graag een thuisbevalling, daar kreeg ik gelukkig groen licht voor. Een week na de uitgerekende datum werd het wel spannend, dan weet je dat er gesprekken komen over hoe je de bevalling wilt opwekken.

Ik heb me nog verdiept in hoeverre je mag afwijken van de regels. Maar als je dan leest dat je na 42 weken meer kans hebt op een stilgeboorte ... Dat risico wilden we niet nemen.

Menstruatiekrampen

Op de vrijdag dat ik 42 weken zou zijn, zou ik een afspraak hebben in het ziekenhuis om me in te laten leiden. Op de maandag ervoor werd ik gestript, en op die woensdag begon het te rommelen. Het voelde als menstruatiekrampen.

Voor de zekerheid hadden we onze dochter naar oma en opa gebracht om te logeren. In de avond hadden mijn vriend en ik voor de afleiding een film aangezet, maar de weeën werden halverwege de film steeds regelmatiger en heftiger. Ik lette veel op mijn ademhaling om ze op te vangen.

Lees ook: Ademhalingstechnieken (puffen) voor de bevalling

Meevaren op je lijf

Om 22.30 uur ben ik in bad gegaan om daar de weeën verder op te vangen, ondertussen belde mijn vriend de verloskundige. Zij arriveerde een halfuur later. Rond 23.30 uur was ik bijna niet meer aanspreekbaar. Ondertussen was ik wel heel blij, want ik kon alles wat ik had geleerd in de praktijk brengen.

Tijdens mijn eerste bevalling verloor ik de controle, maar nu kon ik meevaren op hoe mijn lijf me stuurde. Ik leefde in het moment, en wist dat het geen zin had om mezelf te verzetten. Ik had korte reflectiemomenten: wat mooi dat ik dit nu in de puurste vorm mag ervaren.

Om 0.15 uur had ik al 7 centimeter ontsluiting. Dat gaf extra vertrouwen: de weeën waren niet voor niets. Eén seconde heb ik gedacht: zou de buren me gehoord hebben? Maar mijn brein focuste zich vooral op het meewerken met de signalen die mijn lijf stuurt. Er moet een kind komen.

Puppymatjes

Het vervelende was dat de baby op mijn maag drukte, dus ik moest in die laatste fase vaak overgeven. En toen moest ik óók nog poepen. Het was een slagveld, het kwam aan alle kanten eruit. Ik voelde me even bezwaard naar de verloskundige en kraamhulp, want zij moesten het gaan opruimen. Maar ze zijn wel wat gewend, stelden ze me gerust. Dus nee, ik ben niet als een prinses bevallen. Het vroeg veel van mijn lijf, en ik bleef maar vloeien van het vruchtwater – ik had belachelijk veel vruchtwater. Die extra puppymatjes had ik niet voor niets gekocht.

De laatste centimeter was pittig, omdat ik niet goed wist hoe die overgang naar de persfase voelde. Ik heb veel posities geprobeerd om te gaan persen: uiteindelijk ging het persen, staand, voorover geleund tegen het bed, goed.

Lees ook: Persen tijdens de bevalling: hoe gaat dat?

Vriend op afstand

Af en toe moest ik even huilen omdat het zo overweldigend was. Niet dat ik de controle verloor, maar ik had het fysiek echt heel zwaar. De verloskundige sprak me motiverend toe, mijn vriend hield me af en toe vast maar hij wist ook dat hij soms afstand moest houden. Ik moest de ruimte hebben om het op te vangen. Af en toe een kussen pakken, een arm omhooggooien, ik liet me helemaal gaan.

Pak je 'm nou?

Het was ondertussen midden in de nacht toen ik mocht gaan persen. Dat duurde nog geen vijftien minuten. Daar was onze zoon eindelijk! Wat een verschil met die twee uur persfase bij onze dochter. De geboorte was nog even een gek moment, de verloskundige vroeg aan mij: 'Pak je 'm nou?' Dat was niet mijn eerste instinct, ik dacht dat zij hem vasthad.

Ik was helemaal in een soort extase. Toen ik hem snel vanonder oppakte, ging ik gelijk liggen en heeft Duco een tijdje op me gelegen. Het was een halve lotusbevalling. Ik kon eindelijk weer rustig bijkomen en genieten van mijn zoon.

Puurste vorm

Onze zoon werd op de valreep geboren die donderdag. De afspraak voor het inleiden hebben we dus daarom kunnen annuleren. Natuurlijk ben ik blij dat we goede medische zorg hebben in Nederland en dat je zo naar het ziekenhuis kunt.

Maar het was zo mooi om een bevalling in de puurste vorm te ervaren. Wat bij mijn eerste bevalling niet fijn ging, is geen angst geworden bij de tweede. Het was juist heel positief.'