Dessie: 'Daar lag hij dan, eindelijk in mijn armen. Een klein, verkreukeld mannetje. In dat moment deed niks er meer toe. Alleen maar Sam, Laurens en ik, in onze eigen, gelukzalige bubbel. Het was een zondagochtend en de bevalling van Sam was helemaal volgens het boekje verlopen, net als mijn zwangerschap.
Een vragend stemmetje
In die negen maanden had ik heel af en toe een vragend stemmetje in mijn hoofd gehoord. Zou er iets mis kunnen zijn? Maar dat was nergens op gebaseerd.
Lange vingertjes
Op zijn lange vingertjes na was ons in die eerste momenten met Sam niks vreemds aan hem opgevallen. Na een fijne kennismaking werd Sam op een commode gelegd voor de APGAR-check, de standaardcontrole van pasgeborenen. Nieuwsgierig keek ik toe hoe mijn baby werd onderzocht.
Mee voor controle
Zijn slappe polsen en lange vingers vielen de verloskundige al direct op. De kinderarts moest erbij komen om een kijkje te nemen en voordat ik het wist, namen ze Sam mee voor röntgenfoto's, Laurens erachteraan. Ik lag bij te komen van de bevalling, dus het ging allemaal een beetje langs me heen.
Gelukkig en verliefd
Al snel mocht ik weer knuffelen met Sam, terwijl we wachtten op de uitslag van de foto's. Een paar uur later kwam de kinderarts terug. Er waren vermoedens van een bindweefselaandoening bij Sam, maar we mochten wel gewoon lekker met hem naar huis. Na een hele nacht doorhalen door de bevalling hadden we geen energie om er veel op door te vragen. En daarbij: als we hem mee naar huis mochten nemen, zou het toch allemaal wel meevallen? In de auto zat ik intens gelukkig en verliefd mijn baby aan te staren.
Terug in het ziekenhuis
De eerste dagen gingen onze gevoelens alle kanten op. We hadden geen flauw idee wat een bindweefselaandoening inhield. Na drie dagen kleurde Sam ineens geel en hij ademde zwaar. Eenmaal in het ziekenhuis, opgenomen voor geelzucht, ontdekte de arts een hartruisje. Sam kreeg medicijnen en moest verder worden onderzocht in een academisch ziekenhuis.
Steeds slechter nieuws
Ik kon alleen maar heel hard janken. Wat betekende dit? Kon Sam hiermee oud worden? Met buikpuin ging ik naar elke nieuwe afspraak. Het nieuws werd steeds slechter, de vooruitzichten langzaam erger.
Nachtmerrie
De term Marfan was al eens gevallen. Via Google belandden Laurens en ik op een pagina waarop stond dat baby's met die aandoening niet ouder worden dan twee jaar. Na drie zenuwslopende weken werd onze nachtmerrie bevestigd door de kinderarts.
Foutje in zijn DNA
Sam lijdt aan een ernstig progressief syndroom, waardoor zijn bindweefsel niet goed wordt aangemaakt. Een foutje in zijn DNA, met fatale gevolgen voor zijn hart, longen, skelet en ogen. Die boodschap deed de grond onder onze voeten wegzakken.
Taart eten
Na alle slechtnieuwsgesprekken voelde ik een sterke behoefte om Sam in het zonnetje te zetten. Met vrienden taart eten en zijn geboorte vieren. Deze zeldzame, zorgeloze momenten koesterden we. Maar heel lang konden we nooit genieten. Sam was nog geen twee weken oud toen hij aan de hartmedicatie moest voor een lekkende hartklep en een verwijde aortawortel. Hij raakte snel vermoeid en dronk heel moeizaam.
Zorgen om Sam
Om de paar dagen moest Sam naar de fysiotherapeut, de revalidatiearts, de ergotherapeut, de longarts, de oogarts, noem maar op. Soms wel vijf per week. Sinds de bevalling was ons leven een doordenderende achtbaan van ziekenhuisbezoeken, heftig nieuws en zorgen om Sam.
Gevoelens van rouw
Pas toen we na drie maanden even gingen uitwaaien op Texel, daalde het besef in: misschien hebben we maar twee jaartjes met onze Sam. Een intens verdriet spoelde over me heen. Gevoelens van rouw voor ons kind dat niet oud zou worden. Tijdens die eerste jaarwisseling dacht ik alleen maar: wat als Sam er volgend jaar niet meer is?
Een bucketlist
We besloten een bucketlist te maken. Om het maximale uit die twee jaar te halen. Samen zwemmen, op vakantie, met papa naar het werk, naar het strand. En een heel belangrijke: niet alleen Sams verjaardag, maar ook zijn vermaanddagen vieren. In de maanden dat het goed ging met Sam, leek het soms allemaal aanstellerij. Schenken we er te veel aandacht aan? Misschien valt het allemaal wel mee? Ondanks de medicijnen en alle preventieve ziekenhuisbezoekjes deed Sam het namelijk geweldig.
Zijn eerste en enige verjaardag?
We genoten enorm van onze vrolijke, lachende baby. Hij at goed en groeide lekker door. Er leek eigenlijk weinig aan de hand, totdat hij na zeven maanden ineens stopte met groeien en heel ziek werd. Hij was pas negen maanden toen hij zijn eerste hartoperatie onderging. Gelukkig herstelde Sam goed. Opgetogen vierden we zijn eerste verjaardag. Ik was beretrots, gelukkig en dankbaar. Heel eventjes opgelucht ademhalen. Maar ik wilde ook dat alles die dag perfect verliep. Misschien zou dit wel zijn enige verjaardag zijn.
Betere moeder
Het eerste jaar met Sam ben ik amper aan mijn werk als zelfstandig camerajournalist toegekomen. De zorg voor Sam was zwaar en ik had het nodig om weer wat voor mezelf te doen. Weer Dessie te zijn. Na een jaar thuis ging ik weer aan de slag. Heerlijk. Even tijd voor mezelf maakte me een betere moeder voor Sam. Sam ging toen naar een gastouder en kreeg steeds meer het leven van een normaal kind.
Sterke Sam
Maar alwéér ging het helemaal mis, deze keer door luchtweginfecties. Een veelvoorkomend verschijnsel bij Marfan. Hoeveel kan dat zwakke lijfje van hem aan, na alweer een pittige operatie? Maar weer kwam onze Sam er sterker uit. Intussen kwam die gevreesde leeftijd snel dichterbij. Gaat hij zijn tweede verjaardag wel halen?
Angst
Als ik Sam in de ochtend niet hoorde wakker worden, raakte ik in paniek. Vaak liep ik met een angstig gevoel zijn kamer in, bang dat zijn hart er die nacht mee opgehouden was. Ik ging steeds voorzichtiger met hem om. Heeft mijn kind straks alles goed gedaan en is het alsnog mijn schuld dat hem iets overkomt, dacht ik weleens. Dus lette ik beter op tijdens het autorijden en hield ik hem scherper in de gaten.
Tweede verjaardag
Sams tweede verjaardag was voor ons ongelooflijk bijzonder. Dat hij dat voor elkaar had gekregen, maakte me enorm dankbaar en trots. Toch had ik een beetje het gevoel dat het voor mensen nu klaar was. Zo van: Sam heeft die twee jaar gehaald, we kunnen door. Terwijl Sam nog steeds een jongetje is en blijft met neonatale Marfan. Onze zorgen waren niet voorbij.
Schrijven als uitlaatklep
Ik peinsde veel over Sam, de toekomst, zijn ziekte, de vermoeiende ziekenhuisbezoekjes. Schrijven bleek voor mij een fijne uitlaatklep. Op mijn blog schreef ik over de zware, gelukkige en bijzondere momenten. Dat hij een meter lang was toen hij pas twee was, bijvoorbeeld. Bizar lang voor die leeftijd natuurlijk.
Moeilijke momenten
Mijn blog groeide uit tot een boek. Om dat te schrijven moest ik terug naar alle moeilijke momenten van de jaren ervoor. Ik was inmiddels zwanger van onze tweede, Sofie, en door de hormonen kwam dat hele proces drie keer zo hard binnen. De media-aandacht die we door mijn boek kregen, was lang niet altijd even leuk. Kranten kopten over een terminaal kind. Schei toch uit, hij is niet
terminaal! Hij is hartstikke vrolijk!
Hoop
De grootste beloning was de erkenning, met name van lotgenoten. Via Facebook vond ik een internationale groep voor ouders in dezelfde situatie. In Nederland kregen we contact met een stel dat hun zoon later aan neonatale Marfan verloor. Hij is negentien jaar geworden. Dat geeft ons veel hoop voor Sam. Tegelijkertijd weten we ook dat de ziekte progressief is en het leven steeds zwaarder voor hem zal worden.
Geen keus
De meeste zorg voor Sam komt op mij neer, Laurens werkt fulltime. Vrienden en familie zeggen vaak: goh, wat ben je sterk. Zorg je wel een beetje voor jezelf? Maar ik heb geen keus. Je wilt het beste voor je kind. Van mijn zwangerschap van Sofie heb ik niet echt genoten. Ik maakte me ernstige zorgen om Sam en om de combinatie met nog een baby.
Statistieken zeggen niks meer
Sofie was er nog niet eens, maar ik voelde me toen al schuldig naar haar. Zou ik goed genoeg voor haar kunnen zorgen? Ook de gedachte dat Sofie geboren zou kunnen worden met Marfan en de angst dat ik of Sam corona zou krijgen, hielpen niet bepaald mee. Toen Sofie gezond geboren werd, kneep ik in mijn handen van geluk. Sam droeg dan niet de erfelijke variant van Marfan, maar statistieken zeggen ons niets meer. De kans dat Sam het zou hebben, was immers ook nihil.
Grote verrassing
Sam is in september vier geworden. Niet alleen voor ons, maar ook voor de artsen een grote verrassing. De angst dat Sam er op korte termijn niet meer is, is nu minder sterk aanwezig, maar ik ga dat scenario ook niet uit de weg. Via contact met lotgenoten komen we er achter dat er meer kinderen zijn die hier ouder mee worden.
Vrolijke jongen
Sam is heel vrolijk en gelukkig, maar kampt met periodes van extreme moeheid, slecht slapen en eten en niet fit zijn.
Autisme
Vorig jaar ontdekten we dat Sam ook autisme heeft. Die combinatie met Marfan maakt communiceren en eten, soms lastig. Door zijn aandoening heeft Sam zwaar ondergewicht en weinig honger. Hij heeft moeite met slikken en, als hij ziek is, weinig energie over om te eten. Nu overwegen we zelfs een maagsonde voor hem. Praten lukt Sam niet, maar hij brabbelt vrolijk in zijn eigen taaltje. Hij begrijpt veel en hij kan ons toch veel duidelijk maken.
Minder streng voor hem
Het is voor ons constant zoeken naar de juiste balans van opvoeden. Zo ben ik weleens minder streng voor hem dan voor Sofie. Niet per se omdat hij maar zo kort heeft, maar omdat we gewoon niet altijd weten wat hij wel en niet snapt. Toen Sofie zes maanden werd, pakten we minder groots uit dan toen Sam die leeftijd bereikte. Dat voelde oneerlijk, maar Sam is natuurlijk geen doorsnee kind.
Dromen
In zijn opvoeding is alles gericht op hoe hij zo gelukkig mogelijk kan leven. De nadruk ligt op het hier en nu. Zijn zusje willen we juist de ruimte om te dromen niet ontnemen. Dat is een dubbel gevoel.
Het hier en nu
Op zijn eigen manier is Sam zich goed aan het ontwikkelen. Hij is een heerlijk kind, dat zich weinig aantrekt van zijn beperkingen en enorm geniet van wat hij wel kan. Daarin leert Sam ons veel. Hij geeft ons een spoedcursus leven in het hier en nu.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Tekst: Ryan Claus. Fotografie: Brenda van Leeuwen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
