Het begon met een handafdruk op papier die ze op de opvang had 'gemaakt'. Lees: twee lieve PM'ers hadden de hand van mijn half jaar oude dochter in de verf gedoopt en vervolgens op een roze blaadje gestempeld.
Daarna waren ze vermoedelijk een kwartier bezig geweest om de verf tussen haar vingers en onder haar nagels vandaan te poetsen. Ik vond het prachtig. Haar eerste knutsel!
De abstracte fase
Inmiddels is ze een peuter, en daadwerkelijk in de knutselfase beland. Let wel: in een zeer abstracte fase - het lijkt allemaal nog nergens op. En waar ik al die A4'tjes vol potloodkrassen eerst nog ontzettend kon waarderen, begin ik alle creaties inmiddels als een tikkeltje problematisch te ervaren. Ik heb een knutselcrisis.
Een middag thuis knutselen levert al snel tien kunstwerken op - variërend van een rood blaadje met alle-kleuren-stift-door-elkaar-heen, tot een blauw papiertje met daarop zowel boerderijstickers, met Prittstift vastgeplakte vilten bolletjes, als waskrijtstrepen ('mixed media' noemen we het maar). Iedere keer roept ze weer even trots 'mama kijk!' als er een creatieve uitspatting klaar is.
Lees ook: Creativiteit stimuleren bij je kind, zo doe je dat
Iedere maand een nieuwe ordner
Ik waardeer de kleine kunstenares die in haar schuilt, maar wat het ingewikkeld maakt is de opslag van al die kunstwerken. Ik had een ordner aangeschaft om alles in te bewaren, maar met haar productiewoede kan ik iedere maand een nieuwe ordner bestellen. En daarbij: op de opvang zijn ze ook niet vies van een middagje knutselen.
Alleen lijken ze er daar ongekend veel plezier in te hebben om vooral knutsels te produceren op formaten die met geen mogelijkheid in een ordner passen (denk aan een groen vel van 100 x 50 centimeter met daarop 'de zon': een rond geel papiertje en honderdmiljoen willekeurig geplaatste ijslollystokjes).
Lees ook: Met deze creatieve tips gaan de mooiste kindertekeningen en knutsels niet verloren
In de kliko
Kortom: de ordner biedt geen uitkomst, en we hebben geen muur 'over' in ons huis die we tot galerie kunnen omkatten. Ik sta op het punt om zo'n moeder te worden die van elk kunstwerk een foto maakt voor de herinnering, om het vervolgens 's avonds laat in de kliko te mieteren.
Ze zeggen dat kinderen je feilloos aanvoelen. Ik denk dat het waar is. Want vorige week gebeurde het. 'Mag ik pier?' (Papier.) 'Ros.' (Roze.) 'Paw Patrol.' (Zes stiften met daarop haar favoriete honden.) 'Ik ga jou schrijven mama.' Er verschijnt een rondje op dat roze papier.
Hiervoor was alles altijd alleen maar krassen, maar nu tekent ze een heuse cirkel - of in elk geval iets dat daarop lijkt. En vervolgens in het midden: twee stippen voor ogen, een streep voor een mond. 'Mama.' Ze kijkt me opgetogen aan. Ik kan wel janken van trots.
Lees ook: Wat kindertekeningen je kunnen vertellen
Peutergalerie
'Wat mooooooi!!!' Blijkbaar krullen mijn mondhoeken zo hoog op, dat het haar direct nieuwe inspiratie geeft. 'Even wachten mama.' Onder de streep van de mond, verschijnen nog vijf strepen: allemaal in een andere Paw Patrol-kleur. Een regenboogmond. Ik heb geen idee of ze daadwerkelijk probeert mijn blijdschap zo goed mogelijk vast te leggen, maar het is in elk geval goed gelukt.
Je begrijpt: ik heb inmiddels een muur in huis opgeofferd om toch maar een peutergalerie te beginnen. We kijken over een paar maanden wel weer of er nog meer wanden vrijgemaakt moeten worden.
Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
/7a6524774a544cfa85c0ac3702b284eb/image.jpg)
/21a09b8519724731ab45a2b49f504461/image.jpg)
/cbd9b0bb76ff4a85b7f22da740f0906e/image.jpg)
