Foto boven artikel: Conny (nu 63) met dochter Daisy in 1985
Moeder
Conny (63) is getrouwd met Humphrey (64), ze hebben samen twee dochters: Sarita (39) en Daisy (37).
Zwanger, dus trouwen
'Humphrey en ik hadden nog niet zo lang een relatie toen ik een baan kreeg bij de Nederlandse Ambassade in Washington. Hij vond het niet leuk dat ik naar Amerika ging, maar ik zei: "Jij zit bij de marine. Als het serieus blijkt tussen ons, zit ik straks nog lang genoeg thuis te wachten op jou."
Hij zocht me op in Washington en tijdens die vakantie ben ik zwanger geraakt. We waren nog geen jaar samen, maar waren er allebei blij mee en hadden zoiets van: dan moeten we maar gaan trouwen.
Brieven schrijven
Vanuit Amerika ging ik op papier in ondertrouw. Daarna kwam ik voor twee weken over om een jurk en bloemen uit te zoeken én te trouwen. De bruiloft was op vrijdag, op zondag vloog ik terug.
Een maand voor de bevalling ben ik weer hier komen wonen en Humphrey kwam een week voor de uitgerekende datum vanaf Curaçao naar huis. Dat was bij de marine toen niet gebruikelijk, het ticket naar huis moest hij dan ook zelf betalen.
Ik zou zes weken verlof hebben na de bevalling, maar hoe moest ik weer aan het werk? Kinderopvang was er amper, dus bleef ik thuis. Humphrey had soms korte reizen van vier tot zes weken, andere keren was hij een halfjaar weg.
Is dit het nou? dacht ik weleens. Ik was altijd heel ondernemend, maar met een baby ben je behoorlijk aan huis gekluisterd. Toch voelde ik me niet eenzaam, het was wat het was. Bellen konden we als hij op reis was alleen als hij in de haven lag. Verder schreven we, zo'n brief was soms wel drie weken onderweg. We nummerden ze, want soms kwam er een niet aan.
Geen me-time
Met twee kinderen was het best aanpoten. Nu hoor je moeders weleens over me-time, dat was toen echt geen ding. Ze waren altijd bij me. Toen Daisy vier werd, ben ik weer fulltime gaan werken. Parttime werk was er bijna niet. Ik vond een moeder die tegen betaling 's middags de meiden erbij nam. Er kwam toen helemaal veel op mijn schouders, maar om nou te zeggen dat ik daar last van had? Nee.
Sarita en Daisy luisterden ook altijd goed. Misschien omdat ik consequent was. Ik geloof niet dat ik superstreng was, maar ze konden niet met me sollen. Ik deed veel spelletjes met ze, we knutselden, maar ik was niet hun vriendin. Nog niet. We hebben een goede band, maar ik blijf wel hun moeder.
Alles aan kant
Toen Daisy een jaar of tien was, ging Humphrey weer werk aan wal doen. Dat maakte het wat makkelijker voor mij, kon hij ook eens met ze naar een basketbalwedstrijd of het eten opzetten.
Als ik naar mijn dochters kijk, maken ze meer tijd vrij voor de kinderen dan mijn generatie deed. Dat doen ze goed. Ik was in die tijd meer een slaaf van mijn huis. Alles moest aan kant zijn, daarna kwamen de kinderen pas. Achteraf vind ik dat jammer: alsof iemand het ziet als je je ramen een week niet lapt.'
Dochter
Daisy (37) is getrouwd met Raymond (44), samen hebben ze zoon James (7) en dochter Zoë (3). Daisy werkt 32 uur per week als Senior Creative Strategist bij een communicatiebureau en Raymond heeft een eigen personaltrainingsstudio.
Daisy (37) met dochter Zoë en zoon James
Klaar voor
'Het ouderschap was niet iets waar Raymond en ik aan moesten wennen: we waren echt klaar voor een kind. We namen James veel mee, maakten met z'n drieën mooie reizen. Ook voor mijn werk reisde ik. Toen James een jaar was, ben ik een week naar Sri Lanka geweest. Ik kanprima even zonder de kinderen. Die rust, het even niet 'aan' hoeven staan: heerlijk.
Vroeger zag ik mezelf voor me met een hele clan aan kinderen, daar kom ik wel op terug. Ik zeg nooit nooit, maar ik vind een baby, behalve lief en schattig, ook best pittig. De overgang van één naar twee kinderen vond ik dan ook een zwaardere. De lockdown en de scholen die sloten hielpen niet mee.
Voor James was het ook even slikken: z'n moeder zat óf met de laptop óf met de baby aan de borst. Mijn plan was om zes weken borstvoeding te geven, dat werd een jaar. Ik kreeg er geen fles in bij Zoë, dus ik moest íéts. Dat mijn werkgever de stekker uit alle Nederlandse activiteiten trok was eigenlijk het beste wat me kon gebeuren. Ik kwam een paar maanden thuis te zitten en dat bracht de rust terug.
Even samen
Nu is Zoë drie en is het alweer wat makkelijker. Alleen doorslapen is nog een ding: Zoë wordt elke nacht wel twee of drie keer wakker. Vaak neem ik haar dan uiteindelijk bij ons in bed. Inslapen doen ze allebei redelijk snel; Raymond legt de een op bed, ik de ander en dan kletsen we beneden nog wat. Een wijntje erbij, even inchecken bij elkaar.
Er was een tijd dat we zo moe waren dat we allebei op onze telefoon kropen of uitgeblust een serie keken, maar dan ga je elkaar verliezen. Ik wil ook gewoon graag weten wat er in hem omgaat.
Goed verdeeld
De opvoeding en het huishouden zijn redelijk fiftyfifty verdeeld. Raymond is ook één doordeweekse dag thuis. We zijn actieve ouders: we voetballen met ze, dansen door de kamer. Op de woensdagmiddag gaat Zoë naar de crèche zodat James en ik tijd samen hebben, en op donderdag ben ik de hele dag samen met Zoë. Ik wil met allebei een-op-eentijd. Uiteindelijk moet ik dan vaak 's avonds nog werken, maar dat heb ik ervoor over.
Met James speel ik met de legerpoppetjes, ik leg zo een heel parcours voor hem uit. Met Zoë hou ik theekransjes of we spelen met de barbies. Doordat ik graag met ze meedoe, is het op momenten dat ik moet ingrijpen, schakelen naar de moederrol. James zei laatst nog: "Was je maar mijn grote zus, dan hoefde je nooit streng te zijn." Al denk ik dat ik soms wel wat strenger en consequenter mag zijn. Zo heb ik liever niet dat ze op de bank rennen, maar doen ze het toch, dan denk ik: prima, het maakt me ook eigenlijk niet uit.
Wat ik belangrijker vind, is dat ze onze normen en waarden mee krijgen. Maar de uitdaging daarbij vind ik dat ik ze ook wil laten uitgroeien tot wie ze zelf zijn. Dus zonder al te veel onze mening mee te geven. Ze moeten hun eigen persoonlijkheid ontwikkelen, maar toch sturen wij ze. Waar die grens ligt: dat vind ik een ingewikkelde.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariska Schulte, Beeld: privé
