Foto boven artikel: Anita (nu 52) met Dalila in 1995
Moeder
Anita (52) werkt in een verzorgingstehuis en is getrouwd met Munever (53). Op haar 24e werd ze moeder van Dalila.
Slapen
'Het eerste jaar moederschap vond ik best zwaar. Dalila huilde uren achter elkaar. Slapen deed ze rond één uur 's nachts en dan was ze 's ochtends om zes uur weer wakker om dat de rest van de dag te blijven. "De ene baby heeft nou eenmaal meer slaap nodig dan de andere," zei de huisarts. Achteraf denk ik: misschien had ze wel reflux.
Misselijk
Toen ik zwanger was van Dalila was ik enorm misselijk. Ik keek tv vanaf de leuning van de bank, zodat ik sneller bij de wc was als ik moest overgeven. Waarschijnlijk had ik HG, maar de arts zei: "Dikke pech. Misselijkheid hoort erbij." Zo ging dat toen.
Relaxt
Ik denk dat het nu veel leuker is om zwanger te zijn. Je hebt pretecho's, een gender reveal, apps waarin je volgt hoe groot de baby is. Ik heb maar één echo gehad en als ik iets wilde weten, leende ik een boek uit de bieb. Maar ik denk óók dat dat het relaxter maakte. Ik kon niet elk kwaaltje opzoeken, dus maakte ik me ook niet zo druk. Een pufcursus deed ik niet.
Op reis
Twee maanden voor de bevalling ging mijn man voor een maand naar zijn geboorteland. Hij komt uit Bosnië en we leerden elkaar kennen toen hij in Nederland op vakantie was. Toen brak de oorlog daar uit en kon hij niet meer terug. Toen na vier jaar de grenzen weer opengingen, begreep ik goed dat hij zijn familie wilde zien.
Nuchter
Nu denk ik: dat was vast pittig, je man die tijdens je zwangerschap naar een land gaat waar het nog niet echt veilig is. Maar ik was nuchter, en nog steeds. Je kunt van alles plannen, maar je krijgt niet altijd wat je wilt. Zo zat ik er ook in toen er geen tweede kwam na Dalila. We waren blij met wat we wél hadden.
Ponypark
Munever en ik trouwden toen Dalila acht jaar was, onze huwelijksreis ging naar Ponypark Slagharen. Had zij het leuk, dan hadden wij het ook leuk. Ik werkte 's ochtends, zodat ik op tijd weer op het schoolplein stond om thuis samen een broodje te eten. Oversteekhulp, mee op schoolreis: ik deed het altijd. Gingen we een dagje weg, dan mocht er een vriendinnetje mee. Dat vond ik zelf ook gezellig.
Ziek
Ik lag vaak met Dalila op de grond te spelen, we deden tikkertje en verstoppertje. Dat hoop ik straks met Liyam ook te doen. Een maand na zijn geboorte bleek ik ziek, borstkanker. Ik ben geopereerd, bestraald. Hoe oud mag ik Liyam zien worden? vraag ik me soms af.
Worsteling
Aan de ene kant wil ik hem en Dalila zo veel mogelijk zien, alles eruit halen. Maar soms denk ik: misschien is wat afstand beter. Anders wordt het gat zo groot voor hen als ik wegval. Maar daar ontzeg ik mezelf ook weer veel mee. Een worsteling. En ondertussen lukt het me ook niet hoor. Ik zie ze gelukkig elke dag wel even.'
Dochter
Dalila (27) is samen met Marco (29). Ze hebben samen zoon Liyam (11 maanden) en Dalila is zeventien weken zwanger van de tweede.
Dalila (27) met zoon Liyam (11 maanden)
Enig kind
'Marco en ik zijn allebei opgegroeid als enig kind. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets miste. Ik kreeg alle aandacht en had genoeg vriendinnetjes om mee te spelen. Ook mijn ouders ondernamen veel met me. En toch, bijna direct na de geboorte van Liyam wist ik: ik wil nog een kind. Je krijgt er zo'n bak met liefde en vreugde bij. Ik vind het moederschap fantastisch.
Uitgedroogd
Het zwanger zijn valt me wel zwaar. Bij Liyam had ik HG, nu weer. Ik houd niets binnen en ben al een aantal keer opgenomen in het ziekenhuis omdat ik slap en uitgedroogd was. Ik ben gestopt met werken zodat ik het wat rustiger aan kan doen. Gelukkig kan ik terugkomen zodra ik me beter voel.
Afstuderen
Bij Liyam was het allemaal nog stressvoller omdat ik tegelijkertijd moest afstuderen. Lag ik in het ziekenhuis aan het infuus met mijn laptop op schoot. Door corona heeft mijn studie veel vertraging opgelopen. De planning was halverwege mijn zwangerschap klaar te zijn, maar een week na de bevalling lag ik met Liyam aan de borst mijn scriptie te tikken.
Anders
Ja, misschien heb ik daardoor wel minder kunnen genieten, maar daar heb ik niet lang bij stilgestaan. Er liep tijdens mijn zwangerschap door corona wel meer anders dan ik had gewild. Zo bestond mijn zwangerschapscursus uit opnames die je kon terugkijken. Via de bekkenbodemfysio heb ik toen nog een privécursus geboekt. Ik had me ingelezen en veel opgezocht, dus eigenlijk wist ik alles wel. Maar ik vond het toch fijn om bevestigd te krijgen: zo adem je goed, zo moet je persen.
Gender reveal
Nu er qua coronamaatregelen weer veel meer kan, wil ik graag een gender reveal. Dat hebben we bij Liyam ook gedaan, maar toen alleen met onze ouders. Nu wil ik het grootser.
Dezelfde fase
Liyam is een jaar en drie maanden als hij een broertje of zusje krijgt. Dat lijkt me voor hen geweldig, zo'n klein leeftijdsverschil. En voor ons ook handig dat ze dan allebei een beetje in dezelfde fase zitten. Maar misschien krabben we ons straks wel achter de oren, haha. Zo van: wat dáchten we nou? Vooral omdat Marco net zijn eigen onderneming is gestart, zal er veel op mij neerkomen.
Ouders
Gelukkig kan ik altijd een beroep doen op mijn ouders. Zij wonen een straat achter ons, ik kan net niet bij ze naar binnen kijken. We hebben altijd een goede band gehad. Alleen in de puberteit liep het wat stroever. Mijn vader is moslim en heeft een aantal regels die ik destijds maar overdreven vond. Zo moest iedereen zijn schoenen uit bij binnenkomst, dat vond ik gênant om aan vriendinnen te vragen. En ik mocht niet zomaar bij vrienden of vriendinnen logeren.
Beschermd
Toen werd ik daar heel opstandig van, nu denk ik: mijn vader heeft me goed beschermd. Ze waren op een goede manier streng en ik heb het daar mede aan te danken dat ik ben geworden wie ik nu ben. Bij ons thuis lopen wij nu ook niet met schoenen binnen.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Mariska Schulte, Beeld: privé
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
