Bevallingsverhaal: ‘Dit duurt te lang. Trek hem eruit, nu!’

Vivianne (30) is zelf verloskundige. Maar dat naast het bed staan of erin liggen een wereld van verschil is, merkt ze bij haar eigen bevalling, na 40 weken en 5 dagen zwangerschap. ’Constante pijn. Ik wil hiervan af. De baby moet er NU uit.’

Geen weg terug

De gynaecoloog kijkt me aan. ‘Je hebt één centimeter ontsluiting, we gaan je vliezen breken.’ Vliezen? Dan is er geen weg meer terug. Ik ga écht bevallen. Dit ziekenhuis is mijn tweede thuis. Als verloskundige ben ik hier zo vaak, maar nu voelt het wel wat onwennig. Nu ben ik degene in het bed en staan mijn collega’s straks op míjn plek.

Pats!

‘Daar komt-ie hoor,’ zegt de gynaecoloog. Pats! Vruchtwater stroomt naar buiten. De pijn valt gelukkig mee. ‘Misschien worden we vandaag al papa en mama,’ zegt Niels vol verwachting naast mij. Welnee, dat duurt altijd wel een dag hoor. Ik denk vannacht. Op z’n vroegst.

Tsja, nu is het wachten. We rommelen wat. Niels heeft eten voor ons meegebracht. Het is best relaxed, maar ik had na die vliezen wel wat meer actie verwacht. Tijdens de zwangerschap heb ik zo veel premature weeën gehad. Ik heb er zelfs een paar keer voor in het ziekenhuis gelegen. Maar nu doet mijn lichaam niks. Geen piek op de CTG-monitor te zien. He-le-maal niks.

Intense pijn

‘Nog geen beweging, hè?’ vraagt de verpleegster. ‘Ben je er al aan toe?’ De weeënopwekkers staan in de aanslag. Ik wilde eigenlijk nog even wachten, maar doe maar. De pomp wordt aangesloten. Knop om. BAM! De opwekkers gaan aan, maar mijn lichaam ook. Wat is dit?! Krampen. Weeën. Zo veel pijn!

Meteen om de minuut een wee. Intense pijn. Niels, dit doen we nooit meer! Snel de GeboorteTens erbij. Ik heb dat ding al duizend keer bij anderen aangesloten om de pijn te verlichten. Maar waar moeten de plakkers op je rug ook alweer? Ik ben het helemaal kwijt. Een wee. Puffen. Ik moet iets! Het bad!

Ik. Wil. Een. Prik

Het duurt een eeuwigheid voordat het bad klaar is. ‘Je kunt erin,’ zegt Niels eindelijk, zijn hand nog nat van het badwater. Ik zak er rustig in. Het warme water voelt fijn, voor zover dat kan. Weer een wee. Ik grijp Niels z’n hand. En de badrand. Niels puft voor, ik puf hem na. Draaien. Hangen. Verzitten. Wat is dit moeilijk. Echt, ik sta er liever naast!

Collega-verloskundige Lindy komt binnen. Zij is mijn weg naar pijnstilling. Geef me iets! Maar ze antwoordt met: ‘Probeer het nog even zonder, je doet het hartstikke goed.’ Zoals ik dat zelf vaak tegen anderen zeg. Nee! Het is zo heftig. Geef me een ruggenprik!

VBTB

De baby moet er NU uit

Niels pakt mijn arm. Het bad uit. Langzaam opstaan. Ik voel druk in mijn buik. Is dit persdrang? Ze helpen me op bed en ik krijg een OK-jasje aan. De anesthesist stapt binnen. O nee hè? Ik denk niet dat het nog kan. Ik moet persen!

Tien centimeter. Het is snel gegaan, zomaar ineens. Ik mag wat meeduwen, maar nog niet actief persen. De baby zit te hoog. Er is geen rust meer. Geen pauze tussen de weeën. Constante pijn. Ik wil hiervan af. De baby moet er NU uit. ‘Ga door, je doet het goed!’ wordt er geroepen. Ik doe mijn best, maar gebeurt er überhaupt iets?

Mijn steun

Collega’s om mijn bed. Niels naast me. De kamer staat vol met verpleging en artsen. Het maakt me niks uit. Ik kan écht niet meer. ‘Jawel, dat kun je wel,’ zegt Niels kordaat. Hij pakt me vast en spreekt me toe. Precies wat ik nodig heb.

Geen idee of mijn persen iets toevoegt, maar de baby lijkt te zakken. Iets. Maar niet genoeg. Dit duurt te lang. Trek hem eruit! Pak van mijn part de vacuümpomp! De gynaecoloog erbij. Die gaat vast zeggen dat ik een keizersnee krijg. ‘We gaan je een handje helpen,’ zegt hij. ‘Geen zorgen. Hoe dan ook: we krijgen de baby er hier uit.’

Zelf pakken

Pomp erbij. Persen. Ik knijp Niels z’n hand fijn. ‘Nog één keer,’ zeggen ze, ‘dan is hij er!’ Zou het? Een branderig gevoel. Ik weet het nu ook. Hij is er echt bijna. Zijn hoofdje is al geboren, nu de rest nog. Maar het duurt nog een wee. Laatste keer! Alles geven! ‘Pak hem maar,’ zeggen ze. Ik buig voorover. Ze helpen me een beetje. Niels kijkt mee. Het is voorbij, we hebben het gedaan. Je bent er, onze lieve Jules!