Bevallingsverhaal: ‘Je gaat toch niet in de auto bevallen?’

Als Tessa (29) haar dochters gaat ophalen bij de gastouders, voelt ze opeens weeën. Snel stapt ze met haar man de auto in en die rijdt zo hard hij kan, maar het gaat niet snel genoeg. ‘Help, de baby komt! Ik weet niet of ik het kan houden.’

Tessa is 38 weken en 4 dagen zwanger van de derde. Haar oudste dochter heeft een bijzondere wens: ze wil graag bij de bevalling zijn. Als de persweeën beginnen, halen ze haar erbij.

‘Wat een onrust in mijn lijf ineens. We staan bij de gastouder om de meiden op te halen. Ik probeer mee te kletsen, maar voel steken in mijn buik. Ik schuifel wat heen en weer. Op m’n ene been, andere been. Jeff, zullen we naar huis gaan?

Dit klopt niet

In de auto gaat het direct los. Weeën! Ik grijp de handgreep boven me. Ademhalen. Even rust. Jeetje, daar komt er alweer een. Jeff kijkt me aan: “Je gaat toch niet in de auto bevallen?” Ik ben eraan toe om te bevallen. Deze zwangerschap was zó anders. Vanaf het begin was ik emotioneel en snel boos. De hele wereld was tegen mij, zo voelde het. We gooiden het op de hormonen en de verbouwing waar we middenin zaten. Pas na maanden kwam het besef: dit klopt niet.

Lekker nonchalant

Bij de huisarts kon ik niet meer stoppen met huilen. Diagnose: een zwangerschapsdepressie. Ik moest rust nemen. Heftig, maar er viel tegelijk een soort last van mijn schouders. Ik was ziek en dat mocht er zijn. “Wat is er mama?” vraagt Amayah vanaf de achterbank. “De baby komt,” probeer ik nonchalant te zeggen nadat ik eerst een wee wegzucht. Twee ademteugen. Dan komt de volgende alweer. Jeff rijdt zo snel mogelijk, maar wordt steeds zenuwachtiger. Oh, nee! De oud-papierwagen zit voor ons. Die stopt elke minuut.

Pyjamatijd

De wagen gaat aan de kant. Wat een geluk. We passen er precies tussendoor, dus Jeff racet er langs. Eenmaal thuis hijst hij mij naar boven. Elke twee treden moet ik even stilstaan. De verloskunde is al gebeld. Haar collega is onderweg. Jeff helpt de kinderen met hun pyjama. Ze zijn gespannen. Zien ook wel dat er iets aan de hand is. De verloskundige is er snel, maar na een controle is ze nog niet overtuigd. “Je hebt pas drie centimeter ontsluiting en geen spanning op je vliezen,” zegt ze. Hoe kan dat nou met zulke weeën?!

“Wat zal ik doen? Blijven, of kom jij hierheen?” hoor ik haar via de telefoon aan onze verloskundige vragen. Die kent mij. Ze weet dat ik de vorige twee keer in een noodvaart ben bevallen. “Blijf daar,” hoor ik haar door de telefoon zeggen, “die baby komt snel.”

Laat ze slapen

“Laat ze maar binnen hoor,” zeg ik tegen Jeff. Amaya en Eleana willen even naar me toe. We maken geen geheim van de bevalling. Amayah wil bij de geboorte zijn. Dat heeft ze vrij in het begin van de zwangerschap al bedacht. Dat mag van ons, we hebben haar goed voorbereid zodat ze niet schrikt. “Maar ga eerst rustig slapen,” zeg ik terwijl ze de kamer uitlopen. “Als het zover is, maakt papa je wakker.”

Wat een gedoe

Onze verloskundige komt haar collega aflossen. “Eindelijk komt je baby,” zegt ze als ze binnenloopt. Harde buiken, valse weeën: de laatste weken was het zó vaak vals alarm. Haar woorden voelen als een startschot. Dit gaat écht niet meer stoppen. Ik ben er klaar voor.

Alles moet van mijn lijf. Het kriebelt. Weg kleding! Jeff masseert mijn kuiten, want die schieten in de kramp. Ik focus weer op mijn weeën. Dit voelt als persdrang. “Het zal opluchten als ik je vliezen breek,” zegt de verloskundige. Doe maar. Bij mijn vorige bevallingen zorgde dat meteen voor een weeënstorm. Maar daar zit ik allang in. Billen omhoog, plastic eronder. Al snel stroomt een lading vruchtwater naar buiten. Even rust. Maar de sterke weeën zijn al snel terug.

Ik wil op mijn handen en knieën. Wat een gedoe, want omdraaien lukt niet in één keer. Telkens een stukje. Dan weer een pittige wee. Eindelijk zit ik in de juiste houding. Jeff, ik denk dat je Amayah kan halen. Ze komt bij Jeff op schoot zitten en geeft mij een kus op mijn voorhoofd: “De baby is er bijna, mama.”

Daar is het hoofdje!

“Je mag rustig gaan meepersen als dat goed voelt,” zegt de verloskundige. Een paar keer pers ik zachtjes. Het gaat vanzelf. Steeds sterker. Op mijn hurken op het bed. Het hoofdje is er al bijna; ik voel het met mijn handen. “Ohhh, ik zie het hoofdje!” roept ook Amayah enthousiast.

De verloskundige houdt haar handen erbij, maar ik kan haar zelf aanpakken. Een glibberig lijfje in mijn handen. Voorzichtig leg ik haar tegen me aan. Amayah roept: “Ik wist dat het een meisje zou zijn.” Wat is dit bijzonder. Geen negatieve gedachtes, alleen maar geluk. Een derde dochter! Zyana, je bent zo mooi!’

• Naam: Zyana
• Gewicht: 3320 g
• Lengte: 52 cm

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine –  Fotografie: Mirjam Cremer

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.