Bevallingsverhaal: 'Na 41 weken wordt het weleens tijd om te bevallen'

Als de bevalling na 41 weken nog niet op gang is gekomen, wordt Diede (29) ingeleid. Maar helaas gebeurt er niet veel. Er is nog geen enkele ontsluiting en haar vliezen kunnen niet eens worden gebroken. Het zal toch niet weer een keizersnede worden?

Nul komma nul

‘In de vroege ochtendstilte van het ziekenhuis wandelen Sjoerd en ik naar de balie van het geboortecentrum. Ik word ingeleid. Na eenenveertig weken wordt het weleens tijd om te bevallen. Maar ik heb nog nul komma nul ontsluiting, blijkt na onderzoek. Het zit potdicht allemaal. Mijn vliezen kunnen niet eens worden gebroken. De assistent-gynaecoloog en verloskundige smoezen wat met elkaar. Vorige keer kreeg ik uiteindelijk een keizersnee. Het zal toch niet weer hè..?

“We moeten alles uit de kast halen om een natuurlijke bevalling op te wekken,” zegt de gynaecoloog. Een lange zit dus, net als bij mijn vorige bevalling? “Ons advies is een keizersnee,” zegt hij. Dus toch. Ik kijk Sjoerd aan. “Het is jouw lichaam,” zegt hij begripvol. “Jij moet het doen.” Er gebeurt nog niks in mijn lijf. En de baby is nog niet eens ingedaald. Gaat het hetzelfde als bij de bevalling van Mees? Misschien nog wel heftiger… De artsen zullen het beste scenario wel weten. Oké, we gaan voor de keizersnee.

Even schakelen

De beslissing is snel genomen, maar ik moet even schakelen. Ik heb nog geen weeën, niks, maar krijg zo wél een baby. Ik krijg meteen een speciaal hesje aan. Mijn lenzen moeten uit, sieraden af. Er is een plek vrij op de OK, dus ze zetten meteen de vaart erin. De verpleging legt uit wat er gaat gebeuren. Toch wel fijn. Sjoerd gaat naar een andere ruimte om speciale kleding aan te trekken. Tot zo!

Met bed en al word ik de kamer uit gereden. In een soort voorkamer moet ik even wachten. Sjoerd komt al gauw bij ons staan. Terwijl de verpleegkundige vrolijk vertelt dat ze binnen de voorbereidingen aan het doen zijn, komt de gynaecoloog binnen om ons een hand te geven. Fijn, want anders zien we hem straks pas, verborgen achter een kapje. “Gaan jullie mee?” vraagt hij op rustige toon: “We kunnen de OK in.”

Smal ding

Een snelle blik als we de OK in komen: een gynaecoloog-assistent, de anesthesist, verloskundige. Het zijn wel een stuk of zeven mensen. Volle bak. Behendig word ik op het OK-bed gelegd. Wat een smal ding zeg. Voorzichtig, anders val ik er misschien af.

Maar eerst moet ik rechtop zitten voor de ruggenprik. Brings back memories. Bij Mees zat ik op dat moment vól in de weeën. Toen ging het helemaal langs me heen. Zou het pijn doen? Gelukkig valt het mee. Zodra hij goed zit, voel ik meteen echt he-le-maal niks meer.

We gaan beginnen

Als ik lig, komt Sjoerd naast me staan. “Ben je er klaar voor?” vraagt hij, terwijl zijn hand op mijn schouder rust. Het doek gaat omhoog. Nu gaat het echt beginnen! We krijgen een baby. En snel ook. “Wat zie je?” vraag ik aan Sjoerd. Maar de gynaecoloog begint meteen hardop te praten: “We gaan je buik steriel maken.” Even stilte. “Nu gaan we de incisie maken.”

Als de gynaecoloog weer stilvalt, neemt de anesthesist het over: “Ze gaan nu de vliezen breken.” Een waterig geluid. Een apparaatje dat ratelt. Ik herken het van de vorige keer. Ze zijn nu vruchtwater aan het wegzuigen. Dit gaat snel. Beetje duwen en trekken. Ik zie het niet, maar voel het wel. Komt het hoofdje er al uit?

Daar is-ie!

De anesthesist tilt mijn hoofd een beetje op zodat ik kan meekijken. “Je kind wordt nu geboren!” wordt er enthousiast geroepen. Het luikje van het doek gaat open. Nog wat geluiden. Wat gemurmel. Langzaam houdt de gynaecoloog een glibberig baby’tje omhoog. Oh wauw! En het is een jongetje! Onze tweede.

Het voelt als maar twee seconden. Dan verdwijnt hij alweer achter het doek. Door naar de kinderarts. Sjoerd mag voor de vorm een stukje navelstreng doorknippen, bij een keizersnee doet de gynaecoloog dit. Wauw, wat ging dit razendsnel zeg. Maar het gaat goed met hem. Voordat ik het weet, ligt hij al bij me. Huid-op-huidcontact. Oh lieve Bink, wat zijn we blij dat je er bent!’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Janou Zoet, fotografie: Mirjam Cremer / Pure Life geboortefotografie

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.