'Ik voel de baby bewegen, zei ik. Maar daar was niks van waar'

Als Evelien (31) tweeëndertig weken zwanger is, wordt ontdekt dat de placenta haar baarmoedermond compleet blokkeert. Ze zal moeten bevallen via een keizersnede. Maar dan stroomt drie weken voor de afgesproken datum het bloed plotseling langs haar benen. En zo verloopt de bevalling van Logan (nu 11 maanden) totaal anders dan verwacht. 'Met een psycholoog ben ik nog bezig om de zwangerschap en bevalling te verwerken.'

‘Ik heb altijd al een kinderwens gehad. Ricardo ook, maar voor hem hoefde het niet heel snel. Tot hij me op een avond vanuit de kroeg een berichtje stuurde: “Zullen we aan kinderen beginnen?” Ik dacht dat hij dronken was en een grapje maakte, maar hij was bloedserieus. Ik stopte met de pil en na een halfjaar was ik zwanger. Die negen maanden verliepen vlekkeloos en na een snelle bevalling werd Jaylee geboren. Ze was gezond en prachtig. Het had niet beter kunnen gaan.

Onverwacht

We waren verrast toen ik kort daarna alweer zwanger bleek. Jaylee was pas zeven maanden en ik wilde net aan een opleiding beginnen. Maar de baby was welkom en we waren al snel aan het idee gewend. Ik belde mijn verloskundige weer en de eerste twintig weken gingen – op wat misselijkheid en moeheid na – perfect. Weer zo’n makkelijke zwangerschap, dacht ik.

Niet eng

Maar bij de twintigwekenecho bleek er toch iets mis: mijn placenta lag niet goed. In plaats van ergens boven lag-ie onder in mijn baarmoeder en aan de achterkant. Een placenta praevia, legde de verloskundige uit. Als de placenta niet vanzelf omhoogtrekt door de groei van je baarmoeder, blokkeert hij de baarmoedermond en moet je met een keizersnee bevallen. Bovendien kan een placenta praevia tijdens je zwangerschap een bloeding veroorzaken. Als dat gebeurde, moest ik meteen het ziekenhuis en de verloskundige bellen. Verder benadrukte ze vooral dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Toch nog ontspannen vertrok ik naar huis. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik ook een bloeding gehad, toen verloor ik wat bloed alsof ik ongesteld was. Inderdaad niks engs. Ik baalde nog het meest van die mogelijke keizersnee.

Lees ook: Placenta praevia: wat is het en wat kun je doen?

Geen zorgen

Met tweeëndertig weken kreeg ik weer een echo. De placenta bleek mijn baarmoedermond nu compleet te blokkeren: ik had een placenta praevia totalis. Het zou dus sowieso een keizersnee worden, en vanaf dat moment kwam ik onder controle bij de gynaecoloog. Na twee dagen meldde ik me in het ziekenhuis. Het consult werd gedaan door een co-assistent, een student aan het einde van haar opleiding tot arts. Ze bekeek mijn echo en deed er ontzettend relaxed over. “Geen zorgen. Misschien kun je alsnog wel natuurlijk bevallen,” zei ze nog. Dat vond ik raar, want bij de eerdere echo had ik iets heel anders gehoord. Toch sprak ik haar niet tegen en was ik zelfs een beetje opgelucht bij het idee dat het misschien geen keizersnee zou worden.

Keizersnee

Ik voelde me nog steeds kiplekker toen ik met zesendertig weken weer op controle ging. Deze keer wel bij de gynaecoloog. Wat bleek: de co-assistent had mijn echo compleet verkeerd gelezen. Van natuurlijk bevallen was absoluut geen sprake en de keizersnee werd meteen gepland. Ik baalde, ook van mezelf. Ik had beter naar mijn gevoel moeten luisteren en moeten doorvragen. De keizersnee zou al over drie weken zijn.

Nesteldrang

Eenmaal thuis stak mijn nesteldrang de kop op. Ik ruimde het hele huis op, maakte schoon, ging ’s middags een wieg kopen en zette die ’s avonds zelf in elkaar. Bukken, tillen, trap op, trap af, tot half elf was ik er druk mee. Toen de wieg klaar was, stuurde ik trots wat foto’s naar mijn moeder en ging naar bed. Niks wees erop dat die nacht zo ellendig zou eindigen.

Overal bloed

Na een paar uur slapen werd ik wakker van gehuil: Jaylee was wakker. Ik stond op om naar haar toe te gaan, maar toen ik de deur van haar slaapkamer opendeed, voelde ik iets langs mijn benen stromen. Ik wist dat het geen vruchtwater kon zijn, mijn placenta lag immers voor mijn baarmoedermond. Toen ik het licht van de overloop aandeed, schrok ik me kapot: ik zat onder het bloed en op de grond lag een plas die steeds groter werd. Meteen riep ik Ricardo, keihard. Toen hij de overloop op kwam, trok hij lijkbleek weg. Jaylee huilde nog steeds hard. Ik riep dat hij onze telefoons moest pakken en het ziekenhuis en de verloskundige moest bellen. Met mijn telefoon belde ik ondertussen mijn moeder. Ze nam niet op. Ik probeerde het steeds opnieuw. Achteraf hoorde ik dat ik haar drieënvijftig keer heb gebeld.

Liedjes zingen

Ricardo hoorde ondertussen van het ziekenhuis dat ik meteen moest liggen en absoluut niet bewusteloos mocht raken. De ambulance was onderweg en hij moest mij wakker houden. Ik zag aan alles dat hij in blinde paniek was. Misschien daardoor, misschien door mijn dochter of door de adrenaline, maar ik bleef doodkalm. Ik ging in de plas bloed liggen en zei tegen Ricardo dat hij een vluchttas voor me moest pakken. Hij huilde, weigerde, zei dat hij bij mij moest blijven en zorgen dat ik wakker bleef. Jaylee huilde ook nog steeds. “Ga maar,” zei ik, “dan ga ik liedjes zingen voor Jaylee om haar rustig te krijgen en dan hoor jij dat ik nog wakker ben.” Zonder enige trilling in mijn stem begon ik kinderliedjes te zingen. Het werkte – Jaylee werd rustig. Ricardo pakte ondertussen een tas in. Later in het ziekenhuis bleek dat hij in de chaos in plaats van mijn spullen, zijn eigen kleding en spullen had ingepakt. Ondertussen werd er aangebeld: de ambulance was er.

Verstand op nul

Inmiddels was de plas bloed gigantisch en had ik het ijskoud. Het ambulancepersoneel hielp me overeind. Toen ik opstond, verloor ik een bloedprop zo groot als een handbal. Ik zag hem liggen in de plas bloed. Verstand op nul en wegwezen, was mijn enige gedachte. Het ambulancepersoneel hielp me naar beneden. Daar waren mijn schoonouders inmiddels ook, om Jaylee op te halen. Toen mijn schoonmoeder me zag, barstte ze in huilen uit. Ook Ricardo was radeloos. “Kom op Belinda, diep ademhalen en verman je, denk aan Jaylee,” zei ik tegen mijn schoonmoeder. Ricardo gaf ik een kus. “Geen zorgen. Ik voel de baby bewegen,” zei ik. Daar was niks van waar, maar ik wilde er alles aan doen om hem te kalmeren.

Toen ik buiten kwam, stond naast twee ambulances de hele buurt op straat en hing er ook nog een traumahelikopter boven mijn huis. Nog steeds in mijn kalme overlevingsstand ging ik de ambulance in en vertrokken we met een noodgang naar het ziekenhuis.

Onschuldig

Aangekomen kreeg ik meteen een echo. Wat bleek: met de baby was alles goed en ook mijn placenta was nog heel. Dat ik ruim een liter bloed en een enorm stolsel was verloren, kon blijkbaar gebeuren. Gevolg van de placenta praevia: door de onhandige locatie van de placenta staat er veel druk op en hierdoor scheuren bloedvaten sneller. Enorm schrikken, maar op zich onschuldig. Ik moest twee dagen in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat het bloeden onder controle was, en dan zou ik weer naar huis mogen. Ricardo en Jaylee kwamen langs en we waren ontzettend opgelucht.

Meer lezen? 10x bijzondere weetjes over de placenta 

Simba moment

Helaas ging het die nacht alsnog mis. Mijn placenta scheurde terwijl ik in het ziekenhuis lag te slapen. Het bloed spoot eruit en met een rotgang werd mijn bed over de gang naar de OK gereden. “We gaan nú je kind halen. Bel je man, maar we gaan niet op hem wachten,” zei de verpleegkundige. Deze keer was ik wel in paniek, ik vond het vreselijk om de bevalling alleen te moeten doen. In de OK begonnen ze direct, maar gelukkig was Ricardo net op tijd binnen voor het ‘Simba-moment’, het moment dat de arts de baby uit mijn buik tilde. Logan huilde hard. Ik was zo opgelucht. Ricardo ging met hem mee naar de kinderarts, terwijl ik werd gehecht. Mijn litteken is scheef en loopt van heup tot heup – door de enorme spoed hebben ze daar totaal niet op gelet.

Wachten

Het duurde uren voordat ik Logan mocht vasthouden. Omdat hij vier weken te vroeg is geboren, waren zijn longen nog niet volgroeid en moest hij aan de beademing. Na twee dagen kon hij zelfstandig ademen, maar dat ging nog niet helemaal goed. Hij had bradycardie: hij vergat soms te ademen en daardoor kreeg zijn hart niet genoeg zuurstof. Pas als dit niet meer gebeurde, mocht hij mee naar huis. Het was een vreselijke periode: Ricardo en Jaylee thuis, Logan en ik in het ziekenhuis. Uiteindelijk duurde dit tot de uitgerekende datum. Toen konden we éindelijk als gezin thuis opstarten.

Betere info

Inmiddels gaat het helemaal goed met Logan en genieten we ontzettend van hem. Met een psycholoog ben ik nog bezig om de zwangerschap en bevalling te verwerken. Dat mijn placenta scheurde, is pure pech en komt bijna nooit voor. Een placenta praevia wel: bij ongeveer één op de driehonderd vrouwen ligt de placenta zo. Ik verwijt mijn verloskundige en gynaecoloog niets, maar ik heb wel uitgesproken dat ze deze vrouwen beter moeten informeren. Tijdens mijn zwangerschap merkte ik dat ze me vooral wilden geruststellen. Dat begrijp ik, maar toch had ik liever meer informatie gehad. Bijvoorbeeld dat ik rustiger aan had moeten doen. Pas achteraf las ik dat op internet, en ook hoe heftig zo’n bloeding kan zijn. Als ik dat had geweten, was ik er denk ik veel minder van geschrokken.

Je moet je als zwangere vrouw zeker niet onnodig zorgen maken, maar de juiste informatie hebben, is wel ontzettend belangrijk.

Dit artikel is eerder verschenen in de rubriek ‘Soms gaat het anders’ in Ouders van nu Magazine – Auteur: Maartje Schouwstra, Beeld: Syda Productions – Shutterstock

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.