Bevallingsverhaal: 'Ze kan niet anders dan meepersen en plotseling zien we haartjes verschijnen'

Ellen begeleidt Kim bij de bevalling van haar eerste kind. In eerste instantie lijkt het enorm snel te gaan, maar tijdens het persen gaat het mis. Op naar het ziekenhuis dus.

Kim is schoonheidsspecialist en ziet er altijd keurig verzorgd uit. Jannes werkt bij een autobedrijf en heeft een blauwe overall aan als ik aan het einde van de ochtend hun huis binnenstap. Hij is meteen van zijn werk gekomen toen Kim hem belde: haar vliezen zijn gebroken. Ik voel aan haar buik en luister naar het hartje. De baby beweegt vrolijk onder mijn handen. Er is nog geen wee te bekennen. In het verband zit roze, helder vruchtwater. Ik leg uit dat de bevalling officieel begonnen is, maar dat we nog niet weten wanneer de baby komt.

Geschreven door

Ellen Andrea

Afwachten

Uit onderzoek weten we dat het grootste deel van de vrouwen binnen twee dagen vanzelf weeën krijgt. De eerste 24 uur zullen we sowieso afwachten, mits er geen tekenen van infectie zijn. Ik adviseer Kim om niet in bad te gaan zolang er geen weeën zijn, maar ook geen tampons te gebruiken of seks te hebben. Zo blijft de kans op een infectie laag. Ook een inwendig onderzoek naar de baarmoedermond doe ik liever pas als er goede weeën zijn. Jannes ijsbeert wat rond in zijn monteursoutfit en vraagt of hij weer terug naar zijn werk kan gaan. We spreken af dat ik vanavond even langskom om het hartje te luisteren. Mocht er eerder iets veranderen, dan bellen ze.

Weinig vordering

Het is 17.00 uur als Jannes belt: ‘Ze heeft weeën hoor!’ roept hij enthousiast. En inderdaad, Kim blijkt al zeven centimeter ontsluiting te hebben! Ik haal mijn spullen uit de auto om alles gereed te maken voor de bevalling en als ik terugloop met mijn grote koffer, hoor ik al een lichte perswee bij Kim. Een halfuur later is de persdrang zo hevig, dat ze niets anders kan doen dan mee persen. Half zittend in bed pakt ze haar benen en perst mee. Een halfuur later voel ik weer even naar het hoofdje: helaas lijkt er weinig vordering. We gaan weer uit bed, Kim wiebelt met haar bekken. Tijdens een wee hurkt ze mee en probeert hard mee te persen.

Naar het ziekenhuis

Na twintig minuten worden haar benen moe en voel ik weer. Helaas, ook nu is het hoofdje weinig verder gekomen. Ik vertel dat ik twijfel aan de weeënkracht. De laatste paar weeën kon Kim steeds korter mee persen op de wee: ook een teken dat de kracht aan het afnemen is. Ik stel voor om ons voor het laatste stuk van de bevalling toch naar het ziekenhuis te verplaatsen. Jannes zet de tas en maxicosi in de auto en ik help Kim in haar joggingbroek. Tussen de weeën door gaan we de trap af. Een halfuur later zijn we op de verloskamer. Een lieve gynaecoloog in opleiding staat ons al op te wachten. Er gebeurt veel: Kim krijgt banden om haar buik om de hartslag van de baby continu in de gaten te houden, er wordt een infuus geprikt en de dokter en ik overleggen over hoe de bevalling tot nu toe ging.

De bevalling

Via het infuus krijgt Kim oxytocine toegediend en na twintig minuten zien we de werking al: de weeën worden weer langer en sterker. Nog eens twintig minuten later kan Kim niet anders dan mee persen en plotseling zien we haartjes verschijnen. Dan gaat het snel, en een paar minuten later ligt er een prachtig huilend meisje op haar buik. Malou gaat ze heten. Dolblij kijkt Kim naar Jannes. Wat heeft ze hard gewerkt. Een klein beetje hulp, maar wel helemaal zelf. Trots mag ze zijn.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.