Nepkeuzes
Nu ik ziek ben, voel ik me soms net mijn 2-jarige dreumes. Ik krijg hier en daar de mogelijkheid om een keuze te maken, maar echte keuzes zijn het niet. 'In welke stoel wilt u vandaag zitten mevrouw Rose?', 'Wilt u het infuus in uw linker of uw rechterarm?', of 'Zal ik de volgende chemo gift plannen op maandag, of komt dinsdag beter uit?' Het maakt allemaal geen drol uit wat ik kies. Uiteindelijk is het gewoon de kanker die regeert over mijn agenda.
Rode duivel
Om die kanker uit mijn lijf te verdrijven, heb ik de afgelopen maanden chemotherapie gekregen. De eerste drie maanden vloeide 'de rode duivel' rijkelijk door mijn aderen. De naam dankt hij aan zijn felle kleur.
Kiezen tussen kwaden
De duivel zit hem in de bijwerkingen. Bij mij uit het zich in een gevoel van algehele malaise, waarbij het lijkt alsof ik ondergedompeld onder water zit terwijl de hele wereld doorraast. Ik zit in een 'tuesday blues', alleen dan zonder het voorafgaande uitbundige feest. De misselijkheid is gelukkig redelijk goed te verdrijven met medicatie, maar van diezelfde medicijnen krijg ik vreetbuien en word ik supersomber. Het is kiezen tussen allerlei kwaden en het duurt ook steeds langer voordat ik weer vanuit de roes naar de oppervlakte kom drijven.
Weg haar
De stekeltjes op mijn hoofd heb ik inmiddels verloren, het donshaar op mijn hele lijf is weg en alle zwarte stugge schaamharen zijn verdwenen. Ik heb een kaal kleuterkutje en ben er nog niet echt over uit of ik dat nu kan zien als een plus- of een minpunt van de behandeling.
Temperatuur
Als ik in de spiegel kijk, schrik ik vaak genoeg nog van wat ik zie, al reageert niemand in ons huis verbaasd als ik zonder haren de woonkamer in loop. Noch als ik een shirtje in maatje 62 van Rocco als hoedje op mijn hoofd heb gedaan omdat ik het koud heb. Doordat ik nu in een medicinale overgang ben gegaan, is mijn interne thermometer stuk. Ik kan heel slecht mijn temperatuur reguleren en heb het het ene moment ijskoud om vervolgens meerdere opvliegers achter elkaar te krijgen.
Fulltime baan
Het beter worden is een fulltime baan geworden. Mijn dagen zijn gevuld met afspraken bij de oncologische fysio, psychiater, de alternatieve therapeut en natuurlijk alle afspraken in het ziekenhuis. Ik probeer vlijtig de 'medewerker van de maand'-trofee mee naar huis te nemen, en stort me kostelijk op de krochten van het internet op de dagen dat ik me goed voel. Dan val ik van de ene in de andere rabbithole terwijl ik speur naar meer informatie om de kanker slimmer af te zijn.
Minder alleen
Ik struin een verborgen lotgenotengroep af, op zoek naar verhalen van vrouwen met dezelfde tumortypes, behandeling en bijwerkingen. Het geeft meteen troost en het is een feest der herkenning om de verhalen te lezen. Ik voel me minder alleen, wetende dat anderen dit ook ervaren.
Op de fiets
De komst van de tweede type chemokuur voelt aan als een welkome afwisseling in de behandeling. Het deprimerende gevoel verdwijnt en ik voel me vaker goed dan niet goed! Ik trakteer mezelf meteen op een elektrische fiets en krijg het voor elkaar om een uur naar het ziekenhuis te fietsen, de chemo-gift in twee uur te ontvangen, en daarna in een uur en twintig minuten slingerend naar huis te fietsen. Dat geeft ontzettend veel moed!
Rust
En dan, als de zon weer doorkomt, volgt er figuurlijk en letterlijk meer ruimte en acceptatie. Ik heb lange tijd gedacht dat accepteren betekende dat je het spreekwoordelijke bijltje erbij neergooide. Maar ik beleef het nu anders. Accepteren is het moment dat ik er klaar voor ben om me niet meer te verzetten. Geen weerstand, maar rust.
Accepteren
Dat lukt niet altijd, sterker nog: terwijl de mensen om me heen zeggen 'Wat goed Cat, nog maar een paar te gaan', denk ik: 'Ik heb potdikke al meer dan tien chemokuren gehad en ben er nog steeeeeds niet'. Pas als ik echt vóél dat de behandeling niet is veranderd, en dat ik enkel controle heb over hoe ik met de situatie om kan gaan, ben ik klaar om mijn weerstand neer te leggen en mijn situatie te accepteren.
Bijna klaar
Nu zijn er nog natuurlijk legio voorvallen geweest en komen er ongetwijfeld nog veel momenten waarbij ik mijn ziekzijn niet heb geaccepteerd of zal accepteren, maar afgelopen weekend voelde ik het weer wel. Dus yes, het vijf maanden chemo-hoofdstuk is echt bijna klaar.
Genieten
Als een omaatje doe ik elke dag een dutje (of twee) en geniet ik bewuster en volop van de momenten dat ik wel energie heb. Zoals hier aan het roer, in m'n rode onderbroek, tien (post-zwangerschap, corona en nog volop in chemokuren) kilo zwaarder, maar met mijn jochie (met meer haar dan ik) in de draagzak over het water deinend terwijl mijn meisje van bijna drie in de kuip van onze boot gierend aan het lachen en met haar vader aan het dansen is. Er is maar een klein lichtje nodig om hoop te zien en het donker te doorbreken. Ik kies voor de lichtpuntjes.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
