Het zal toch niet...

Danny Koks (36) is vader van Sarah (2) en schrijft maandelijks een column voor Ouders van Nu. Deze keer schrijft hij over zijn nieuwe kind Casper en hoe het even mis met hem dreeg te gaan.

Ze zijn weer terug. De poepluiers en de gebroken nachten. De hartverscheurende buikkrampjes en die magische momenten dat zo’n kleine baby je ineens trakteert op een glimlachje. Dat er vooral heel erg koddig uitziet omdat spiertjes en hersentjes nog de nodige ruis op de lijn ondervinden.

Geschreven door

Danny Koks

een gentleman’s agreement       

Casper is uiteindelijk de naam waar we op zijn uitgekomen, nadat we eerst Gijs, Teun en Thomas hadden overwogen. Toen Annemarie een maand of zes zwanger was en wij al helemaal aan zijn naam gewend waren, kreeg ik een nieuwe collega die ook Casper heet. Ik heb me laten vertellen dat hij zelf beschuit met muisjes heeft staan smeren toen het geboortekaartje op de redactie binnenkwam. Inmiddels zijn we tot een gentleman’s agreement gekomen: hij gaat zijn eerste boreling (naar zijn vorderingen op dat vlak informeer ik elke ochtend) naar mij vernoemen.

De bevalling

Sarah kwam op de wereld na een loodzware bevalling van 24 uur. Voor haar kleine broertje doken we het kraamequivalent van de spitsstrook op. Een keizersnee, dus. Nu weet ik dat ik me als man op glad ijs begeef door bevallingen te vergelijken waar voor mij slechts een pijnvrije bijrol was weggelegd, maar ik ben toevallig gek op schaatsen, dus ik ga het gewoon doen. Het is een beetje het verschil tussen businessclass vliegen met Emirates of backpacken door India. Je gaat een operatiekamer in en een uurtje later rollen ze jouw baby al in een plastic bak naar buiten. Raar eigenlijk, dat je daar als vrouw in Nederland geen vrije keuze in hebt. Jouw lichaam, jouw beslissing, toch? Maar goed, misschien begeef ik me daarmee behalve op glad, ook op flinterdun ijs.

Geen lucht

Het bedrieglijke van zo’n keizersnee is wel dat-ie je een beetje in slaap sust. Alsof je het gevoel krijgt dat er helemaal niks meer mis kan gaan. Dat kan dus wel. Het was zondagavond en Kramer van Feyenoord had er net eentje ingeprikt tegen Cambuur toen ik vanuit de box een benauwde gorgel hoorde en een fonteintje melk uit Casper zag komen. De melk bleef in zijn keel steken en was ook in zijn neus gekomen. Hij kreeg geen adem meer. Zwetend en hijgend van paniek nam ik hem op schoot, terwijl Annemarie en ik machteloos moesten toekijken hoe hij vocht voor een teugje lucht. We zagen zijn oogjes langzaam wegdraaien, zijn huid blauw worden en zijn beentjes en armpjes slap.

Tweede keer geboren

Op zo’n moment sterf je duizend doden. Het zal toch niet?! Dat schattige ventje is nog geen twee weken bij ons. Voor 112 bellen was het te laat, die zouden nooit op tijd zijn. Gelukkig is onze achterbuurvrouw huisarts. Annemarie rende op haar sokken de straat op, terwijl ik dat slappe voddenpopje in mijn armen bleef wiegen en het liefst alle zuurstof van de hele wereld in zijn longetjes wilde blazen. Net toen Annemarie en de buurvrouw terugkwamen, gooide hij alles eruit en huilde hij zichzelf weer tot leven. Het voelde alsof hij voor de tweede keer geboren werd.