Column Margot: 'Ik huilde om wat ik was kwijtgeraakt sinds het ouderschap'

Onze columnist Margot is soms jaloers op mensen zonder kinderen. Want beseffen zij wel wat een luxe dat is, een leven dat compleet van jezelf is?

Ik was een dag bij mijn zus in een andere stad. De zon scheen, we zaten met dikke jassen op een terras en na wijn en bitterballen herinnerden we ons ineens dat er een museum om de hoek was. Toen we eruit werden gezet door de portier omdat het dicht ging, lag de hele stad nog voor ons open. We konden naar zee wandelen, dansen, de trein naar Madrid nemen zelfs.

Geschreven door

Margot C. Pol

Columnist

Natuurlijk moesten we later wel slapen en werken, maar voor nu waren onze tijd en gedachten van ons. We besloten pizza’s te halen. Toen we met dampende tasjes terugkwamen in haar stille appartement, stond alles nog precies zoals we het die ochtend hadden achtergelaten.

Ook leuk: 13 geschikte vakantiebestemmingen mét baby

Een leven alleen

Later die avond, weer in mijn eigen bed in ons eigen huis met zachtjes in hun slaap knorrende kinderen en stapeltjes schone onderbroeken her en der, huilde ik om wat ik kwijt was geraakt sinds het ouderschap. Ik hou intens van mijn kinderen. Toch verlang ik soms naar een leven alleen. ‘Natuurlijk kunnen die gevoelens samengaan,’ zei een vriendin na vier jaar van knagend schuldgevoel. Dat hielp meteen. En hoe ouder ze worden, hoe minder ik mijn leven van vroeger mis.

Wat een luxe

Toch betrap ik mezelf soms weer op dat oude verlangen als ik mensen zie die de tijd lijken te vergeten. Stellen die helemaal opgaan in hun werk, niet gehinderd door tijdsdruk of gedachten aan luiers die nog gehaald moeten worden, mensen die elkaar om tien uur ’s avonds een glas wijn inschenken met het vooruitzicht van een lange, vredige nacht slaap.

Soms voel ik het ook als een vriendin zonder kinderen antwoordt op de vraag wat ze dit weekend gaat doen: o, geen idee nog. Dan denk ik: besef je wel wat een luxe dat is, een leven dat compleet van jou is? Weet je wel hoeveel geluk je hebt zonder kinderen?

Lees ook: Inge begint elke dag met tijd voor haarzelf: ‘Ik hoef er even voor niemand te zijn, behalve voor mezelf’

Mijn eigen clubje

Natuurlijk weet ik niets van de kinderloze levens van anderen. Van hoe intens ze misschien verlangen naar een baby, hoe alleen ze zich soms voelen en dat ze best graag wakker gemaakt zouden willen worden op een zondagmorgen (maar dan niet om zes uur). Hoe genoeg ze misschien hebben van reizen of van het zoeken naar de zin van het bestaan.

En ik weet ook: met een gezin hoor je voortaan voor eeuwig bij je eigen clubje. Het is corvee voor het leven maar óók levenslang armen om je heen. Altijd een zwaaiend handje vanuit het zwembad of de klas, immer een rotsvast vertrouwen in jou alleen omdat jij nou eenmaal de vader of moeder bent. Dat ik me nooit meer hoef af te vragen wat de zin van het leven is, alleen al omdat ik daar veel te moe voor ben, dat is óók een geschenk.

Lees ook: Timemanagement voor ouders

Ja, ik wil soms het leven van kinderlozen, maar alleen voor even. En als ik na zo’n middag alleen thuiskom, opruim, de kinderen naar bed breng en daarna uitgeput op de bank zak met dezelfde serie en dezelfde chocola, wetend dat ik over een uur naar bed moet om morgen enigszins te functioneren, bedenk ik me: weet ik wel hoeveel geluk ik heb mét kinderen?