De struggles van een gescheiden ouder: ‘Ik wil niet naar mama!’

Als haar zoontje Otis (4) na een weekend bij zijn vader niet met haar mee naar huis wil, weet Claudia niet wat ze moet doen. 'Hoe moet ik hiermee omgaan?'

Toen ik het Otis voor het eerst hoorde zeggen, was ik verbaasd. Terwijl ik ergens ook wel wist dat het er een keer van zou komen. ‘Ik wil niet mee met mama!’ Ook al weet ik dat het om een jongetje van vier gaat, het blijft lastig om te horen.

Geschreven door

Claudia Sloot

Betere band

Toen Otis vier maanden oud was verhuisden we met z’n tweeën terug naar Nederland, terwijl zijn vader in Dubai bleef wonen. Zijn vader kwam daarna elke zes tot acht weken kort naar Nederland voor werk en dan zag hij Otis even. Sinds vorig jaar september woont zijn vader weer in Nederland, wat natuurlijk voor beiden heel leuk en belangrijk is. Ze kunnen nu een betere band opbouwen en hij kan deel uitmaken van zijn leven.

Moeite met veranderingen 

Het ging altijd goed als Otis bij zijn vader was. De twee hadden plezier en deden leuke dingen. Naar de dierentuin, het kindertheater of samen zwemmen. Uiteraard gebeurt er altijd wel iets bijzonders als je elkaar eens in de twee weken een weekend ziet. Maar de laatste twee maanden is er een verschil. Otis vindt het nog steeds erg leuk om naar zijn vader te gaan en de band tussen hen is goed. Zo goed, dat Otis niet meer zo graag mee naar huis wil als ik hem kom ophalen. ‘Ik wil bij papa blijven’, ‘Ik mis papa zo’, en ‘Ik wil bij papa wonen’. Nog veel meer van dit soort kreten komen uit dat kleine, onschuldige keeltje. Dat zat er natuurlijk een keer aan te komen…

Opstandig en dwars

Otis wil dus niet mee naar huis en maakt daar een klein drama van. Huilend stapt hij de auto in, maar gelukkig is het vaak na vijftien minuten alweer over. Eenmaal thuis is hij ook opstandiger. Hij is natuurlijk net vier en maakt al veel veranderingen mee doordat hij nu naar de basisschool gaat. Wellicht dat de overgang van alles-leuk bij papa naar ook-leuk-maar-met-meer-regels bij mama voor hem nét iets te veel is. Nadat hij terug is, ben ik vaak twee of meer dagen bezig voordat er weer wat rust in de tent is. Snel boos, opstandig, niet luisteren: hij weet zich geen raad met zijn emoties. Hoewel het voor Otis natuurlijk erg zielig is, moet ik bekennen dat ik het ook best moeilijk vind om hiermee om te gaan.

Wat is verstandig?

Ik juich de band tussen die twee enorm toe, maar zit wel met de spreekwoordelijke gebakken peren. Zijn vader wil hem vaker zien en ik wil ze zeker niet in de weg zitten, maar als het er thuis zo onrustig door wordt, weet ik niet of het slim is. We gaan dus maar weer even met onze mediator en kinderpsycholoog in gesprek, want ik heb geen idee wat verstandig is. Is deze situatie voor andere gescheiden ouders herkenbaar en wat doen jullie ermee?