Een baby krijg je niet alleen

Ellen Andrea (34) geeft elke maand een kijkje in haar leven als verloskundige. Deze keer over een moeizame bevalling die in het ziekenhuis eindigde. Maar dankzij een vastberaden moeder en het topteam om haar heen, toch tot een goed einde kwam.

Femke heeft onregelmatige weeën. Al twee dagen wachten zij en Job geduldig op de komst van hun eerste kind. Haar baarmoeder rommelt, maar de weeën zetten niet door en Femke wordt er doodmoe van. Soms slaapt ze tussen de onrust wat, maar als de bevalling vannacht weer niet doorzet, raken de muntjes bij beiden wel een beetje op. Ik ga eind van de middag nog eens bij Femke langs. Nog steeds is er maar één centimeter ontsluiting en de weeën zakken weer een beetje weg als ik binnenstap. Ik leg uit dat dit de ‘latente fase’ heet: de baarmoeder bereidt zich voor en er gebeurt wel van alles, zoals verweken, verstrijken en indalen, maar wanneer de bevalling doorzet, weten we niet. We besluiten de nacht af te wachten: vaak zie je dat in de avond het adrenalinelevel daalt en de weeën daardoor wel goed doorzetten.

Geschreven door

Ellen Andrea

Eindelijk: weeën om de 4 minuten

Om half tien belt Job: de weeën komen eindelijk om de vier minuten en houden een minuut aan. Eindelijk! Vol goede moed gaan Femke en Job de bevalling in, het vertrouwen in haar lichaam is weer een beetje terug en omdat ze nu vier centimeter ontsluiting heeft, concluderen we dat het nu toch echt gaat gebeuren. Ik spreek af om over twee uur weer te controleren. Op die manier houd ik de voortgang goed in de gaten, want Femke heeft al heel wat energie verloren en ik wil in de gaten houden of zij en haar baarmoeder niet te uitgeput raken.

Toch naar het ziekenhuis

Rond middernacht rijd ik weer naar hun huis. De weeën lijken mooi krachtig en Femke zucht ze dapper weg. Job masseert haar rug terwijl Femke op een skippybal heen en weer wiegt. Ik onderzoek haar en dan is er teleurstelling: ze heeft nog steeds maar vier centimeter ontsluiting. We praten over de verschillende opties en Femke barst in tranen uit, de moed en energie zijn ver te zoeken. Ik stel voor om naar het ziekenhuis te gaan en de opties voor pijnstilling te bespreken met de gynaecoloog. Op die manier krijgt haar lijf wat rust.

Nog steeds geen ontsluiting

Job en ik helpen Femke in haar kleren en we rijden naar de verloskamers. De verpleegkundige staat klaar om Femke op bed te helpen en de gynaecoloog legt rustig alle opties uit. Omdat er nu, een uurtje later, wederom geen verschil is in ontsluiting, besluiten we te starten met weeënopwekkers en de anesthesist te bellen voor een ruggenprik. Femke zucht van opluchting en ook op Jobs gezicht zie ik opluchting. Ik pak Femkes hand en vertel haar dat de gynaecoloog de zorg nu overneemt. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Dankjewel, Ellen. Ga maar. Het komt goed hier.’ Vol vertrouwen verlaat ik de verloskamer. Straks wordt hier een baby geboren. Met dank aan alle zorgverleners om haar heen.

Gefeliciteerd, het is een zoon

Een topteam zijn we, al zeg ik het zelf! En zo gezegd, zo gedaan: de volgende dag belt het ziekenhuis om alle gegevens door te geven: Femke is om 7.23 uur bevallen van haar zoon Sven. Zonder te veel bloedverlies, zonder hechtingen. Trots ligt ze de dag erna thuis in haar kraambed: dat klusje heeft ze toch maar even, met een beetje hulp, geklaard!