Bodines bevallingsverhaal: 'Door het engelengetal 444 was het een spirituele ervaring'

'Tik, tik, tik. Ik weet nog goed hoe het vruchtwater in de toiletpot druppelde. Ik was 37 weken zwanger toen 's nachts mijn vliezen braken. Ik stond op uit bed om naar de wc te gaan. Het bleef maar druppelen zonder dat ik daar invloed op had.

Een paar dagen daarvoor was ik al wat bloed verloren. Daardoor had ik al het gevoel dat er iets stond te gebeuren. Ik ben een gevoelsmens en vertrouw veel op mijn intuïtie.

Lees ook: 10 voortekenen dat je bevalling bijna gaat beginnen

Onrustige nacht

Mijn partner lag te slapen en ik heb hem zachtjes aangetikt om te zeggen dat mijn vliezen waren gebroken. Hij stond meteen naast het bed, maar toen ik hem uitlegde dat het nog lang kon duren, ging hij verder slapen.

Ik probeerde ook wat nog rust te pakken, maar dat lukte niet goed. Ook omdat onze oudste van 2 jaar wakker werd en begon te huilen. Het was een onrustige nacht.

Lavendelolie

De volgende ochtend hebben we de verloskundige gebeld en die liet meteen weten dat ze naar ons toe kwam. Omdat mijn vliezen waren gebroken, mocht ze niet de ontsluiting meten. En omdat ik nog geen weeën had, vertrok ze redelijk snel weer.

Onze oudste werd opgehaald door opa en oma, zodat wij wat rust hadden voor de bevalling. We waren in de veronderstelling dat het die dag zou gaan gebeuren.

's Middags hebben we het bevalbad opgezet, want ik wilde thuis bevallen. En tijdens de bevalling wilde ik graag ruiken aan lavendelolie, dus dat is mijn man nog gaan halen.

Manifesteren

Die avond moesten we vanwege de gebroken vliezen naar het ziekenhuis voor een controle. Ik kreeg een CTG en mijn vruchtwater werd bekeken. Alles was goed, maar ondertussen had ik nog steeds geen wee. Ik probeerde rustig te blijven, maar dacht tegelijkertijd ook: waarom gebeurt er nou niks?

Ik wilde dat de bevalling vanzelf op gang zou komen, anders moest ik in het ziekenhuis bevallen en dat wilde ik liever niet. Ik probeerde de thuisbevalling te manifesteren en ben in mezelf met de baby gaan communiceren: 'Kom nou maar, dan kun je thuis geboren worden'.

Lees ook: Contact maken met de baby in je buik

Kramp

Mijn partner en ik werden weer naar huis gestuurd. Als ik voor middernacht weeën zou krijgen, dan zou ik thuis mogen bevallen. En anders was dat vanwege infectiegevaar door de langdurig gebroken vliezen helaas geen optie.

Die nacht kreeg ik opeens kramp. Wat was ik blij! Ik heb meteen de timer erbij gepakt en die liet zien dat de weeën regelmatig kwamen, om de drie à vier minuten.

Verdrietig

We hebben de verloskundige gebeld en die was ook blij voor mij. Maar toen zij langskwam zag ze dat ik nog helemaal geen ontsluiting had. Het zat nog potdicht. Daar was ik verdrietig over. Een thuisbevalling was nu echt niet meer mogelijk.

De volgende dag moesten we weer naar het ziekenhuis om te bespreken hoe nu verder. Voor de dag erna maakten we een afspraak voor de inleiding, terwijl ik eigenlijk de baby het zo veel mogelijk zelf wilde laten doen. Hij komt wanneer hij er klaar voor is, dacht ik altijd. Ook wilde ik liever geen infuus en over weeënopwekkers had ik gehoord dat de weeën daardoor extra heftig worden.

Lees ook: De bevalling opwekken? Zo werken weeënopwekkers

Loslaten

Al dat afwachten was voor mij een les in loslaten. Ik moest de knop omzetten: mijn kind komt op de manier zoals die voor ons is uitgestippeld. Gelukkig lukte dat loslaten me op een gegeven moment ook.

Op de dag van de inleiding moest ik me om 07.00 uur melden in het ziekenhuis. Ik was gespannen want ik wist niet goed wat ik kon verwachten.

Ziekenhuissfeer

We werden bij aankomst meteen naar onze kamer gebracht. Het viel me tegen: de infuuspaal stond al klaar en er hing voor mijn gevoel zo'n typische ziekenhuissfeer. Het tegenovergestelde van de fijne sfeer die ik thuis had gecreëerd.

Rond 08.30 uur ging het infuus erin en daarbij verhoogden ze elk kwartier de dosis van de weeënopwekkers. Ik voelde de weeën langzaam opkomen. Tot 10.30 uur was het qua pijn goed te doen, maar toen kwam het omslagpunt. Ik kreeg stevige weeën en had toen 3 centimeter ontsluiting.

Pijn

De pijn werd heviger. Ik wilde iets tegen de pijn, maar wat dan precies wist ik niet, want ik had me er niet goed in verdiept.

Toen de verloskundige een uur later weer de ontsluiting controleerde, zat ik opeens op 6 centimeter. Dat verklaarde die heftige pijn. Voor een ruggenprik waren we waarschijnlijk al te laat en van morfine zou ik suf kunnen worden. Dat wilde ik niet, dus ik besloot door te gaan zonder pijnmedicatie.

Lees ook: Kristels bevallingsverhaal: 'Ik was ontzettend high van de morfine en moest veel lachen'

Bloemenveld

In bad zat ik in mijn eigen bubbel. Met mijn ogen dicht, want ogen open voelde voor mij niet fijn. Ik zag een beeld voor me van mijn dochter als peuter in een paars bloemenveld, samen met een overleden familielid van mijn partner. 'Ga maar, ga maar', zei hij tegen haar.

Ik was het echt aan het observeren en vond het zo mooi. Steeds als mijn partner iets tegen me zei, antwoordde ik: 'Hou op, ik zit in mijn eigen bubbel'.

Grommen

Tijdens de bevalling was ik ook aan het neuriën, maar op een gegeven moment werd dat een soort grom. De weeën werden anders, ik kreeg persdrang. 'Je hebt volledige ontsluiting', zei de verloskundige om 14.30 uur.

Ik vond het persen heel bijzonder. De verloskundige aan de ene kant van het bed, mijn partner aan de andere kant. Na drie persweeën was ze eruit. Het was een heel vredig moment.

Afgesproken teken

Mijn eerste gedachte: wat is ze klein! Mijn partner had haar vast en gaf haar aan mij, wat nog even heel onhandig was vanwege het infuus. Toen ik goed naar haar keek, zag ik hoeveel ze op haar broer lijkt.

Het was een droombevalling, ondanks dat het niet thuis was maar in het ziekenhuis. En het mooie is dat het ook een spirituele ervaring was. Niet alleen vanwege het bloemenveld, maar ook vanwege het engelengetal 444. Onze dochter is om 14.44 uur geboren. Daardoor weet ik zeker dat zij door het familielid naar de aarde is begeleid.'