Huilende moeders
Met een positieve test in mijn hand werden eerst direct de ouders gebeld. Je kent dat wel, huilende moeders die het allemaal een beetje moesten laten bezinken. Normaal vertel je dat misschien niet direct, maar aangezien wij niet getrouwd waren, hingen aan de zwangerschap wel wat consequenties.
Een zwangerschap zonder huwelijk is in Dubai namelijk niet toegestaan. En je wilt in Dubai geen problemen, dus er moest direct een plan komen. Eerst belden we een Nederlandse vriendin die al langer in Dubai woonde en de regels kende.
Razendsnel trouwen
Het resultaat? Een paar dagen later vloog ik terug naar Nederland voor het plannen van onze bruiloft. Dat lijkt zo simpel als een afspraak maken bij de gemeente en trouwen, maar als je in het buitenland woont, komen daar vooraf opeens veel documenten, stempels, ministeries en ambassades bij kijken. Aangetekende documenten naar Dubai, weer terug naar Nederland met een stempel erop, formulieren indienen, versnelde procedures en wachten op reacties.
Al met al regelden we dat we binnen vijf weken konden trouwen en was ik op de bruiloft zelf precies tien weken zwanger. Niet hoe je een huwelijk voor je ziet – met veel stress en in een wit uitverkoop jurkje van de Bijenkorf (twee dagen van tevoren gekocht) – maar het was nu eenmaal zo.
Elke maand baby-gluren
Eenmaal terug in Dubai – getrouwd en wel – begonnen de controles van mijn zwangerschap. De controles waren veel uitgebreider dan in Nederland. Elke maand werd er bloed afgenomen, je urine gecheckt, een echo gemaakt – dus elke maand baby-gluren – en mijn gewicht en bloeddruk werden opgenomen.
Tijdens de eerste controle kwam direct de 'down-test' ter sprake. Toen ik zei dat ik geen enkel risico wilde voor het kind, keken ze me vreemd aan. In Nederland werd dit toen gedaan door middel van een vruchtwaterpunctie, maar daar werd gekeken naar een combinatie van mijn bloed, een meting van het neusbotje op de echo en de nekplooi. Inmiddels doen ze dat in Nederland ook zo. Van risico voor de baby was gelukkig geen sprake. De uitslag was goed.
Wandelen in de bloedhitte
Toen ik dertig weken zwanger was, vertelde mijn gynaecoloog dat de baby twee weken achterliep in groei bij zijn buikje. Ze kijken daar gedurende de zwangerschap naar veel meer metingen, want in Nederland had ik hier nog nooit iemand over gehoord. Elke dag mocht ik een uur op mijn linkerzij gaan liggen.
Dit bleek niet te helpen en toen de baby drie weken in groei achter ging lopen, besloot de gynaecoloog om een afspraak in te plannen om de bevalling in te leiden. Om de kleine aap in te laten dalen, deed ik allerlei oefeningen en maakte ik dagelijkse wandelingen door de wijk in de bloedhitte.
Inleidingsdatum steeds dichterbij
De afspraak stond gepland en we hadden al een rondleiding gehad bij het ziekenhuis. Dat was daar trouwens ook heel normaal. Wekelijkse rondleidingen voor zwangere stellen, zodat je kon kiezen in welk ziekenhuis je wilde bevallen. De voorbereidingen waren dus in volle gang en de afgesproken inleidingsdatum kwam steeds dichterbij.
Lees de volgende keer alles over mijn bevallingsverhaal!
