Eyeopener

Sofie van den Enk is tv-presentatrice en schrijfster van 'de Melkfabriek'. Ze is getrouwd met André en moeder van twee. Deze keer schrijft ze over hoe vriendschappen soms wat weg hebben van bootjes die wegvaren.

‘Wat een ongelooflijk toeval! Wauw! Wat bijzonder/bizar/gek/grappig dat we nu toch tegelijk ja, jij ook van de eerste, hè? Ja, goh… Het moest gewoon zo zijn ofzo hè, maar dat denk ik sowieso wel vaker met dingen, maar dit! Nou!’ Oké.

Geschreven door

Sofie van den Enk

Nieuw leven

Ik bleek dus samen met een oud studievriendin zwanger te zijn en we waren op een paar dagen na op dezelfde datum uitgerekend.. Hoewel, nou ja, we waren dan wel precies even oud en de meeste vrouwen worden toch zo rond dezelfde tijd zwanger, maar verder was het ontzettend en onwaarschijnlijk toevallig. Het leek ons een mooie aanleiding om de inmiddels toch een beetje doodgebloede vriendschap nieuw leven in te blazen en weer eens af te spreken. Als de baby’s er waren zouden we dat beslist doen.

Verbinding en codes

Ik ben dol op het voelen van verbinding. Dat klinkt misschien een beetje vaag, maar ik hou van het praatje bij de visboer, glimlach altijd (echt altijd) naar bejaarden en mijn NS-dagkaart geef ik na gebruik het liefst door aan iemand die op het punt staat in te checken. Vanaf het moment dat ik zwanger was, voelde ik dan ook dat alle moeders en alle zwangere vrouwen een beetje bij me hoorden. Ik was nieuwsgierig naar de codes (zouden we net als motorrijders onderling altijd even zwaaien?), ik was ook benieuwd hoe zij zich voelden en het stelde me gerust dat we in ieder geval met veel waren. En die moeders stonden ook nog te lachen, te praten, en liepen hard. Zo’n bevalling kon je dus in principe overleven. Bemoedigend.

Ervaringen uitwisselen

Het feit dat iemand uit mijn verleden nu ook deze veranderingen doormaakte stemde me vrolijk. Ze had in een interview gelezen over mijn zwangerschap en nam voorzichtig contact op. Opgetogen mailden we wat heen en weer. Met beiden een baby van een maand of drie oud spraken we af. Het hield het midden tussen een reünie van de middelbare school, een pufcursus-terugkomavond en een kraamvisite. Beleefd wisselden we kraamcadeautjes uit, maar ook ervaringen over voedingen, slaapjes, schema’s en wakkere nachten. Geïnteresseerd luisterde ze naar mijn bevallingsverhaal en ik vond het mooi hoe ze uit de doeken deed hoe het verse moederschap het perspectief op haar eigen jeugd had veranderd. Het was open, respectvol, gezellig ook wel.

Eyeopener

Ja, het was best aardig om elkaar weer te zien, maar toen ik de deur achter haar dichtdeed, dacht ik: je loopt nu definitief mijn leven uit. Bedankt voor de fijne tijd toen, vroeger, je bent een prachtige moeder. Ik wens je alle geluk. En toch… Deze gedeelde ervaring maakte ons niet meteen weer vriendinnen. Destijds een eyeopener voor me. Iedereen zit toch op haar eigen eilandje alles uit te vogelen. Soms vaart er een bootje langs en kun je wat naar elkaar roepen. Maar als het bootje een keer wegvaart, is de vriendschap voorbij en dat is bijna altijd onomkeerbaar. Inmiddels zijn we allebei alweer wat bootjes verder. Ik heb het idee dat zij het precies zo ervaart, dat hoop ik. Het is ook eigenlijk niet erg. Je kunt ook niet verbonden zijn met de hele wereld.