Gilbakken

Danny Koks (39) is vader van Sarah (4) 
en baby Casper en schrijft maandelijks een column voor Ouders van Nu. Deze keer over gestresste ouders.

Annemarie en ik wisten het allebei zeker: wij zouden nooit zulke ouders worden die de hele dag hun kinderen waarschuwen voor van alles en nog wat. Van die hysterische gilbakken die met elke wanhopige ‘Hou! Daar! Nu! Mee! Op!’ niets meer dan hun zoveelste brevet van onvermogen afgeven. Happend naar adem in het moeras van hun eigen onmacht.

Geschreven door

Danny Koks

Chill en relaxed

Wij gingen dat dus even helemaal anders doen, besloten we zelfverzekerd toen Annemarie zwanger werd. Want wij waren chill, relaxed en loesoe. En zolang wij chill, relaxed en loesoe bleven, zouden onze kinderen dat vanzelf ook worden. Ze zouden keurig hun bordjes leegeten, netjes hun speelgoed opruimen, zonder mokken naar bed gaan en nooit en te nimmer – en dat was voor mij wel een dingetje – tijdens het stoeien mijn scrotum aanzien voor een trampoline.

Verre reizen

Ons huis zou een pedagogisch paradijsje worden, een oase van rust in een buurt vol gestresste ouders die liters kalmerende thee wegslurpten om de zenuwen nog enigszins te kunnen bedaren. We dagdroomden zelfs al van verre reizen met het hele gezin naar Thailand of Mexico, want waarom zou een vlucht van dertien uur de hel op aarde moeten zijn als je je kinderen gewoon netjes in het gareel houdt?

Orkaan Katrina

Dat plaatje in ons hoofd was natuurlijk zo idyllisch omdat het nog niet was besmeurd door in smeerkaas (of kattenbakgrind of fijngeknepen naaktslakken) gedoopte kindertengels. En omdat onze woonkamer er nog niet uitzag alsof orkaan Katrina dwars door de Bart Smit was getrokken. Nu ziet onze woonkamer er wel zo uit. Net als onze keuken, slaapkamer, badkamer en de twee kinderkamers. Oh ja, en de achtertuin (in de voortuin staat gelukkig alleen onkruid en een dapper appelboompje).

Stuiterbal

En dus zijn Annemarie en ik precies dat soort ouders geworden dat we in al onze overmoed en hooghartigheid ooit zo verfoeiden. Niet omdat het kan maar omdat het moet. Sarah is een vierjarige stuiterbal met een ingebouwde dubbele powerpack. De Tazmanian Devil uit de Looney Tunes van vroeger, maar dan met twee schattige staartjes. Casper is ook schattig hoor, echt waar – zolang hij zijn eten op tijd krijgt. Anders verandert-ie razendsnel in een driftige wervelwind. Sarah vindt het megamindyfantastisch om met haar broertje te spelen. Alleen kruipt ze daarbij iets te letterlijk in de huid van Mega Mindy. Ze sjort, trekt, sleept, duwt, smijt en rolt Casper alle hoeken van de kamer door. Hij vindt dat prachtig, wij krijgen er grijze haren van.

Kalmerende thee

‘Niet doen!’ ‘Samen spelen!’ ‘Doe voorzichtig!’ ‘Niet gooien!’ ‘Niet springen!’ ‘Laat staan!’ ‘En nu ben ik het zat!’ Al die zinnetjes die wij ooit hadden bezworen nooit uit te spreken, vliegen nu zo vaak heen en weer dat ze worden geheadhunt door KLM-Air France. En dat is goed zo. Want kinderen zijn gewoon druk en ouders zijn gewoon voorzichtig. En een toverformule voor easy-going opvoeden bestaat niet, hoe graag we dat ook zouden willen. Gelukkig bestaat kalmerende thee wel. En rode wijn.