Sven is politieagent. En zo trots als een pauw, en vol vertrouwen. Zijn vrouw draagt een baby! Toevallig is zijn vrouw ook nog onze liefhebbende collega Babische. Babische werkt al een tijdje bij ons in de praktijk en blijkt een keihard werkende en lieve collega-verloskundige. Dag en nacht staat ze voor onze zwangere en barende dames klaar. Ook wij zijn dus trots als Babische een foto stuurt van haar en Sven met een positieve test. Negen maanden lang zorgen wij voor haar. We verlichten de werkdruk daar waar zij het zelf niet doet, zodat de kleine gup goed kan groeien. De zwangerschap verloopt goed: Babische heeft weinig klachten en pas als haar verlof echt begint, krijgt ze last van haar dikker wordende buik. Omdraaien in bed is toch niet meer zo makkelijk en puffend komt ze af en toe langs om haar bloeddruk te laten meten. We drukken haar keer op keer op het hart om niet zelf verloskundige te spelen en echt te bellen als er vragen zijn.
Nu is het menens
Dan is het zaterdagmiddag. Ik heb dienst en zie haar naam in mijn schermpje als de telefoon gaat. Mijn hart maakt een sprongetje. Ze vertelt dat ze onregelmatige weeën heeft en wil even checken wie er dienst heeft. Wie weet gaat het aankomende nacht doorzetten… Na het avondeten met mijn gezin gaat weer de telefoon. Deze keer is het menens, aldus Babische. Ik rijd in het donker naar haar net verbouwde huis. In de badkamer puft Babische dapper een wee weg. Ik zie meteen dat ze goede, sterke weeën heeft. Babische gelooft het nog niet helemaal, maar na het inwendig onderzoek verzeker ik haar: je baby komt eraan! Ze heeft al zes centimeter ontsluiting. Ik bel collega Loes, zodat ik niet alleen ben bij deze bevalling, en zet rustig de spullen klaar.
Alsof ze het eerder heeft gedaan
Sven belt de oppas voor de hond en helpt Babische bij het wegzuchten van de steeds sterker wordende weeën. Ze duikt onder de douche. In bad gaan had ze eerder al geprobeerd, en dat voelde niet fijn. Loes arriveert en nadat ik nog een keer naar het hartje heb geluisterd, drinken Loes en ik een kop thee beneden. Nog geen anderhalf uur na mijn binnenkomst roept Sven ons naar boven. Babische vindt de weeën echt niet meer grappig, en halverwege de trap horen we het al: ze heeft persdrang! Ook tijdens dit laatste stukje zucht Babische de weeën knap weg, alsof ze dit vaker heeft gedaan.
Wat is dit magisch
Dan zet de persdrang goed door en als vanzelf gebruikt ze die kracht om het hoofdje naar buiten te persen. Al na een paar keer persen zien we een grote pluk donkere haartjes tevoorschijn komen. Svens gezicht glimt van trots. Ook hij oogt relaxed, en na 55 minuten hard werken legt hij vol verwondering een hard huilend meisje op Babisches borst. Behalve haar boze huiltje is er rust in de kamer, en de herhalende woorden van Babische: 'Magisch! Wat is dit magisch!' Loes en ik kijken elkaar vol emotie aan. Als dan ook nog collega Barbara de slaapkamer binnensluipt, vieren we vanbinnen een klein feestje. Wat hebben we toch een topvak, knikken we naar elkaar. Even later wordt de naam van dit mooie meisje zachtjes gefluisterd, en onze trots kan niet op: lieve Fauve, wij zullen je wensfeeën zijn. Op naar een prachtig avontuur!
