'Met 36 weken wordt hun dochter geboren: een kleine baby van 2200 gram. Niet extreem prematuur, maar wel te vroeg. Voor haar ouders is haar komst een grote schok.
Moeder en kind moeten acht dagen in het ziekenhuis blijven, want de baby heeft niet genoeg zuigkracht om zelfstandig te drinken en krijgt sondevoeding. Vreselijk vindt de kraamvrouw het in het ziekenhuis: 24 uur per dag al die toeters en bellen, steeds weer nieuwe gezichten die voorbijkomen. De opluchting is dan ook groot als ze eindelijk naar huis mogen.
Lees ook: Prematuurkleding: dit heb je nodig voor een vroeggeboren baby
Hoeft echt niet
Net voordat ze de auto instappen, bellen ze mij. 'We mogen naar huis, maar je hoeft niet te komen. We willen rust', hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik slik, want dit had ik niet verwacht.
Vader neemt het gesprek over: 'Het ziekenhuis drong erop aan om kraamzorg te laten komen, maar dat hoeft echt niet'. Hij legt uit dat de afgelopen dagen in het ziekenhuis nogal veel voor hen was. Bovendien hebben hij en zijn vrouw al acht dagen hulp gekregen van de verpleging. Ze denken dat ze het met z'n tweeën wel redden.
Eerst landen
'Weet je wat? Ik kom gewoon langs en als jullie echt genoeg van me hebben, kunnen jullie dat altijd aangeven. Zal ik over een paar uur komen, zodat jullie thuis eerst kunnen landen?' Ik merk dat ze het fijn vinden dat ik hen die ruimte geef.
Vier uur later bel ik bij het gezin aan. Een paar maanden daarvoor ontmoette ik de ouders voor het eerst: twee dertigers, financieel goed gesitueerd. Het was een gezellige eerste ontmoeting.
Nu voel ik dat ze zoiets hebben van: we weten niet of hier wel zin in hebben. Gelukkig ogen ze wel ontspannen en blij met de baby, die nog sondevoeding krijgt.
Lees ook: Wat doet een kraamverzorgende (en wat niet)?
Horendol
In het ziekenhuis heeft dit gezin al veel zorg gekregen, dus ik ben hier voor de nazorg. Verzekering technisch is er nog zestien uur aan kraamzorg dat ik hen kan bieden. Ik gebruik de uren vooral om ze praktische tips te geven, ook omdat ze duidelijk aangeven geen behoefte te hebben aan iemand die huishoudelijke taken doet.
Moeder vertelt me dat ze in het ziekenhuis horendol werd van de verschillende adviezen kreeg die ervoor moesten zorgen dat de baby beter zelfstandig zou drinken.
Kietelen
Haar grote frustratie is dat de baby tijdens het voeden steeds in slaap valt. 'Dan maar via de sonde', zucht ze. Ik adviseer haar strenger te zijn voor haar dochter. 'Je mag zoveel knuffelen met haar als je wilt, maar tijdens het voeden moet je haar uitdagen', zeg ik. 'Valt ze bijna in slaap, houd haar dan wakker door haar te kietelen.' Het werkt. De baby drinkt op enig moment het flesje van 50 cc helemaal leeg. Het is een groot feest.
Lees ook: Baby weigert fles, wat nu?
Een ander geluksmoment beleeft de vader als hij voor het eerst met zijn dochter onder de douche stapt. Ik help de vader, die een zwembroek draagt, daarbij door zijn dochter in een hydrofiele doek te wikkelen. Zo glijdt ze niet uit zijn armen. Bij hem verschijnt een brede glimlach: hij is in de gloria en geniet zichtbaar van dit moment.
Lees ook: Samen douchen met je baby: hoe doe je dat?
Dankbaar
Waar ze het eerst liever met z'n tweeën wilden doen, zijn ze nu toch dankbaar dat ik bij hen thuis ben. Wat misschien helpt is dat ik elke dag een lekkere maaltijd voor ze meeneem die ik 's ochtends vroeg thuis klaarmaak. De lasagne en curry gaan er goed in.
Ongeveer twee weken na deze kraamklus valt er een kaart op mijn deurmat. 'Lieve Laura, bedankt voor je tips en geduld. We zijn je erg dankbaar.' Dat maakt mijn beroep zo mooi. Ik kan iets betekenen voor een ander en nieuwe ouders een fijne start geven. Zelfs als ze helemaal niet op me zitten te wachten.'
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdagochtend een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
