Het is een feestelijke week want mijn nieuwe boek kwam uit! In De schoolfabriek vertellen mijn goede vriendin Sofie van den Enk en ik wat er allemaal op je af komt als je kind (voor het eerst) naar school gaat. Het was een week vol interviews, complimenten en lieve woorden. Je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen. Maar gelukkig houdt mijn inspiratiebron voor al die schrijfsels, mijn eigen dochter, mij nuchter over mijn eigen kunnen.
De pitbull
Voor ik moeder werd, was ik overal goed in. Nou ja, misschien niet in alles, maar ik koos ervoor om vooral dingen te doen waar ik in uitblonk. Wat me niet zo lag, daar stak ik geen energie in. Voor sporten heb ik geen talent (mijn motorische vaardigheden overstijgen amper die van een peuter), dus je zult mij nooit op de tennisbaan aantreffen. En toen ik tijdens mijn studie lessen statistiek kreeg, had ik het gevoel dat het in het Chinees werd gegeven, zo onbegrijpelijk was het. Dat vak heb ik dus meteen laten vallen. Maar wat ik wél leuk vind, dat doe ik met verve. Leren bijvoorbeeld. Cum Laude studeerde ik af aan de School voor Journalistiek. En ook in mijn werk gaf ik alles. Mijn eerste baas bij televisie noemde me liefkozend 'de pitbull' omdat ik nooit losliet als ik een goed onderwerp te pakken had. Ik ben een streber.
Geen talent voor moederschap
Maar toen werd ik moeder. En hoe ik ook mijn best deed, het lukte niet. Wist ik eindelijk met Kiekeboe een lach op het gezichtje van mijn huilbaby te toveren, was ze een dag later alweer uitgekeken op dat spelletje. Dacht ik eindelijk te weten met welke knuffel ze wel rustig ging slapen, gooide ze hem de dag erna woedend uit haar ledikant. En tijdens haar huilbuien leek ze alleen maar erger overstuur te worden als ik haar optilde en knuffelde. Dus vluchtte ik soms ten einde raad naar de zolder waar ik haar gehuil niet hoorde (en daar voel ik me nu nog schuldig over). Ik blonk niet uit in het moederschap, vond ik. Sterker nog, andere ouders leken wel tevreden baby's te hebben die ze konden troosten. En ze durfden er nog mee naar de supermarkt ook. 'Iedereen snapt het behalve ik', snikte ik tegen mijn man.
Een moederschaps-nitwit
Voor het eerst in mijn leven voelde ik me echt dom. Neem nou dat hele concept van die voedingen, dat het de bedoeling is dat je baby steeds wat minder melk gaat drinken en het aantal voedingsmomenten per dag afneemt. Ik realiseerde me pas na maanden dat dát de bedoeling is (ja duh, ik weet het). En dan is er nog die keer dat ze op het consultatiebureau allemaal prut en poep tussen de schaamlipjes van mijn drie weken oude oogappel ontdekten. Ja, wist ik veel dat je ook dáár schoon moest maken. Ik vergeet nooit de blik van de jeugdverpleegkundige. Het was duidelijk: ik was een slome leerling, een 'moederschaps-nitwit'. En dat ben ik nu nog.
Fuck-ups
De babytijd was het ergste, maar daar hield het niet op. Mijn lijst met 'ouderschaps-fuck-ups' is eindeloos: het avondflesje kreeg ik er pas uit toen ze ruim drie jaar was (met gaatjes in haar gebit tot gevolg), de speen ging pas weg einde groep één en laatst dacht ik haar een plezier te doen met (peperdure) kaartjes voor Disney on Ice, maar kon ik binnen vijf minuten een hysterische dochter afvoeren omdat het veel te donker en te luid was (dat had ik natuurlijk moeten zien aankomen!). Het gevoel dat ik achter de feiten aanloop, is nooit helemaal verdwenen. Toen de juf onlangs vroeg of we onze dochter al hebben leren klokkijken, viel pas het kwartje dat wij dat moeten doen. Zelfde verhaal met veters strikken.
De schoolfabriek
Waarschijnlijk zijn jullie veel meer bij de pinken op ouderschapsgebied dan ik en hebben jullie wat meer talent in opvoeden. Maar just in case heb ik twee boeken geschreven waarin ik al mijn verworven moederwijsheden heb verwerkt. De laatste, De schoolfabriek, is dus vers van de pers. Wie het leest, blijft in elk geval een paar van mijn fuck-ups bespaard, beloofd!
Ik vind mezelf verder best een goede moeder hoor. Mijn kind weet hoeveel ik van haar hou en we zijn heel close. Ik gooi regelmatig de auto vol vriendinnetjes om na schooltijd zomaar naar een binnenspeelplaats te gaan. En ik ben elke week leesmoeder op school. Maar er steeds beter in worden tot ik het moederschap volledig onder de knie heb, zoals ik heb gedaan met school en werk? Dat gaat nooit gebeuren.Mijn dochter zal me altijd verrassen en ik zal altijd fouten blijven maken. En dat is oké. Een mooie bijkomstigheid: het houdt me bescheiden (een beetje dan).
.
