Medereizigers kijken mij verstoord aan als ik hardop lach in de trein, maar ik kan het niet laten. Het artikel van Sylvia Witteman is hilarisch: 'Het is verbazend hoeveel kip schnitzels, tosti's en snoeptomaatjes kinderen kunnen eten zonder het ooit zat te worden'. En herkenbaar: 'Het slaapgebrek en de onafgebroken zorg voor een hulpeloos wezen maakten me half krankzinnig. Maar vooral spot-on. 'Veel tijd en aandacht besteden aan 'de juiste' opvoeding is niet alleen slopend, maar ook beslist geen garantie voor succes', schrijft ze in het tijdschrift LINDA.
Bord leeg eten
Ik denk ook dat heel bewust opvoeden weinig zin heeft. Ik kies voor bewust níet heel erg opvoeden. Vooral omdat het bij ons past, maar ik voel me ook gesteund door wat wetenschappelijk onderzoek en experts hier en daar. Een punt maken van je bord leegeten? Heeft 0,0 resultaat. Onderzoek toont aan dat de 'laat-het-los-methode' het beste is. Als je kind achttien is, eet hij heus wel meer dan één doperwt als avondeten.
Lastige eter? Niets meer aan doen!
Dankjewel zeggen
Autoritair opvoeden? Volgens sommige wetenschappers krijgen kinderen wiens ouders heel streng en dominant zijn later juist meer gedragsproblemen en belanden ze vaker in de criminaliteit. Bedanken na het spelen? Pedagoog Eva Bronsveld noemt het onzin in mijn boek De schoolfabriek. 'Eigenlijk vind ik het niet nodig om deze beleefdheidsvormen – zoals dankjewel zeggen na het spelen – al van een kleuter te verwachten. Zelfs als ze zes jaar zijn, hebben ze nog niet de cognitieve ontwikkeling doorgemaakt waardoor ze zich echt in kunnen leven in anderen. Wij verwachten allerlei gedrag waar een kind nog helemaal niet aan toe is. Beleefdheid krijg je door voor te leven en kinderen te leren wat echte dankbaarheid is, niet door kunstjes aan te leren.'
Verslaafd aan hun telefoon
Maar goed, de wetenschap is grillig en ook deskundigen verschillen van mening, zeker als het op opvoeden aankomt. Ik zie dan ook vooral bevestiging in de mening van mijn ervaren vriendinnen. Mijn beste vriendin Tanja bijvoorbeeld, zij is jong aan kinderen begonnen en heeft al een dochter van dertien en een zoon van zeventien. 'Heb jij nog wijsheden te delen? vroeg ik haar laatst. 'Weet je? Het maakt volgens mij allemaal niet zoveel uit', antwoordde ze. 'Wij hebben jarenlang op schermtijd gehamerd en ze zijn nu alsnog verslaafd aan hun telefoon. Vrienden van ons zaten altijd heel erg op suikerloos eten en die kinderen vreten zich helemaal vol met snoep nu ze het huis uit zijn. Dat hele opvoeden, laat lekker gaan joh.'
Een goede band
Het is niet dat ik helemaal niet opvoed, maar mijn opvoeding bestaat vooral uit uitleggen. Want natuurlijk vertel ik mijn kind dat ze lief moet zijn voor anderen. Natuurlijk leg ik haar uit dat ze rekening moet houden met de buren of op haar beurt moet wachten. Ik praat veel met haar, over hoe zij dingen ziet en waarom iets is zoals het is. Een goede band hebben met je kind, zorgen dat ze bij je terecht kunnen, dat is essentieel, denk ik. En dan nog moet je maar afwachten hoe ze zich ontwikkelen. Want er is ook nog zoiets als de aard van het beestje en je moet je invloed als ouder niet overschatten, denk ik. Je kunt alleen maar hopen dat al die liefde, al die gesprekken en al dat 'goede voorbeeld geven' (meestal dan) z'n vruchten afwerpt.
Ik voed op, met mate. En verder doe ik ook maar wat.
Bron: LINDA – Beeld: Shutterstock
