Innerlijke diamant

Sofie van den Enk is presentatrice en schrijfster. Ze is getrouwd met André en moeder van twee. Ze schrijft maandelijks een column. Deze keer over het belang van het trainen van de bekkenbodemspier. En wat Justin Timberlake daarmee te maken heeft...

Mysterieuze bekkenbodemspier

Geconcentreerd, in kleermakerszit en met gefronste wenkbrauwen trainden ik en mijn collega-zwangeren vol overgave een essentiële spier waarvan we tot dat moment het bestaan niet kenden: de bekkenbodemspier. De spier die zal verweken tot aan dat heilige bevallingsmoment, maar die we direct daarna zo snel mogelijk weer op spanning willen hebben. Alleen het lokaliseren ervan was al ingewikkeld. Volgens de yogadocent zuig je een diamant via je vagina naar binnen. De sportjuf houdt het bij een eenvoudig: ‘Denk aan je plas ophouden’ en de verloskundige kwam met een brochure. Bij de pufcursus hoorde ik van de potige fysiotherapeut weer dat te hard trainen ook niet goed is: ‘Daar begonnen ze als experiment mee in Oost-Duitsland bij een stel zwangere topatletes. Maar ja, die trainden weer zo fanatiek dat ze van voor naar achter open lagen bij het persen… Stond het toch effe te strak afgesteld.’ De toch al zwijgzame klas vol aanstaande ouders trok wit weg. Wat stond ons in vredesnaam te wachten? En hoe konden we het raadsel van de mysterieuze bekkenbodemspier bezweren?

Vrijgezellenfeest

Ik heb uiteindelijk trouw elke dag geoefend, niet te veel, niet te weinig. In de hoop dat ik het goede stukje van mijn ‘onderkantje’ een work-out gaf, ademde ik naar mijn innerlijke diamant toe en hoopte ik er het beste van. Na de bevalling lukte eigenlijk alles wel weer redelijk en de Oost-Duitse taferelen bleven mij godzijdank bespaard.Was het dan zó belangrijk geweest, dat trainen? Toen Magnus een jaar was, ging ik naar mijn Duitse vriendin in Berlijn. Samen met een andere vriendin spraken we af dat we die avond tijdens het uitgaan single zouden zijn. We hadden geen vriend, studeerden nog en we hadden al helemaal geen baby! Een gênantere kop-in-het-zand-houding is haast niet denkbaar, maar zo hadden wij het voor ogen. In de hippe club raakten we al gauw in de ban van een stel Engelsen. Ze hadden een vrijgezellenfeest met als thema golf. In hun pofbroeken met strak uitgesneden bilpartijen, met hun petjes op en de nonchalant omgeslagen sweaters, waren ze de belichaming van Britse humor en heerlijkheid.

Justin Timberlake

Toen we aan de praat raakten, bleek dat ze elke bachelor traditiegetrouw trakteerden op een Europese stedentrip. De eerste was alweer gescheiden. Het betrof een knappe uitvoering van Justin Timberlake (kun je nagaan) en hij liet zijn oog op mij vallen. Hij was zo lang en zo gespierd dat ik mijn hoofd moest bewegen om hem in zijn geheel te bekijken. Het was fantastisch. En hij kon nog dansen ook. De fysieke match was ongeëvenaard, we voelden elkaar aan en ik zweefde. Op een goed moment wenkte hij me… Ik stond zo’n meter van hem af toen ik dacht: fuck it, ik ren op hem af! En voordat ik het wist, had hij me over zijn schouder geslingerd en nog een tel later zat ik op zijn nek. Ineens zat ik met het hoofd van een absurd aantrekkelijke man tussen mijn benen terwijl ik een paar meter boven de dansvloer uittorende. Ik was nog niet gewend aan dit nieuwe perspectief toen ik opeens voelde dat ik bewoog. Op en neer. Oh nee, hij is gaan springen! Hij springt! Met mij op zijn nek!

En toen viel het kwartje. Opeens snapte ik waar al die verhalen over de bekkenbodemspier over gaan. Terwijl er druppels urine in de nek van mijn knappe Justin Timberlake belandden, wist ik: dit zou een Oost-Duitse topsporter niet zijn overkomen.