'Laatst bracht ik Stef na een week weer naar zijn vader. Hij is pas 4 jaar en elke keer dat ik hem overdraag, blijft moeilijk. Ik weet dat Stef ook gelukkig is bij mijn ex. Maar zodra ik thuiskom en Stefs lege stoel aan tafel zie, knijpt mijn keel dicht en neem ik de tijd om het rauwe gemis en het verdriet te doorvoelen. Het went nog steeds niet, ook al doen we dit al bijna een jaar.
Lees ook: Co-ouderschap: 12 tips voor gescheiden ouders
Verwijderd van elkaar
Ik leerde Laurens kennen in een periode dat we allebei veel naar feestjes en festivals gingen. We voelden ons vrij, vierden het leven en vonden elkaar. Toen ik zwanger raakte van Stef was dat voor ons de kers op de taart.
Nadat ik moeder werd, ontwikkelde ik me veel op persoonlijk vlak. Ik ging aan yoga doen, volgde een NLP-opleiding en maakte een enorme groei op mentaal gebied door. Omdat Laurens zich in een andere levensfase bevond, raakten we langzaam een beetje verwijderd van elkaar.
Kleine ruzies werden groter
Natuurlijk deden we ons best om elkaar weer te vinden. We volgden zelfs relatietherapie, maar de wrijving tussen ons bleef. Kleine ruzies werden groter en Stef merkte dat ook. Hij raakte er soms van in de war en gooide met dingen of wist zich geen houding te geven.
Op een gegeven moment besloot ik daarom tijdelijk op een camping te gaan wonen, in een chalet van kennissen. Dat gaf Laurens en mij allebei lucht. Later probeerden we het samen nog een keer, maar de onrust tussen ons kwam net zo snel weer terug.
Lees ook: 14x zo overleeft je relatie het eerste jaar met een baby
Om de week
In november 2024 besloten we definitief uit elkaar te gaan. Dat was pijnlijk, maar ook echt nodig. We leefden al langere tijd als broer en zus en daar werden we allebei niet gelukkig van.
Ons co-ouderschap ontstond heel logisch. Tijdens mijn campingtijd zorgden we al om de week voor Stef. Die eerste keren waren ontzettend wennen. Ik was het liefst elke dag bij Stef, maar ik gunde hem en Laurens ook tijd met elkaar.
Eén slaapkamer
Daarnaast was ik uit ons huis vertrokken. Laurens bleef daar wonen en Stef had daar zijn eigen, vertrouwde kamer. Het was dus niet meer dan logisch voor ons dat hij de helft van de tijd bij Laurens was.
Gelukkig kreeg ik binnen een paar maanden een eigen appartement. Weliswaar met maar één slaapkamer, maar in ieder geval een plek voor Stef en mij alleen. Sindsdien slapen we in dezelfde kamer, maar allebei in ons eigen bed. En ondertussen ben ik op zoek naar een grotere woning.
De band is beter dan ooit
Met Laurens heb ik fijn contact. We zijn goede vrienden en eten op dinsdag vaak samen met Stef. Die avonden zijn altijd gezellig. Dan praten we meteen even bij over hoe Stefs week is geweest. Donderdag is onze wisseldag. Soms breng ik Stef zelf naar Laurens en een andere keer wordt hij bij mij thuis opgehaald.
Mijn band met Laurens is nu beter dan ooit. We communiceren open en delen veel met elkaar. Zelfs de verjaardagen van Stef vieren we samen. Als er ooit een nieuwe partner komt, dan moet die accepteren dat dit co-ouderschap voor ons werkt. Wie daar moeite mee heeft, past niet in dit plaatje. Laurens en ik zijn dan wel geen stel meer, maar we zijn wél samen ouders en we willen het graag goed doen, voor Stef.
Voordelen
Hoewel co-ouderschap waarschijnlijk nooit helemaal zal wennen, zie ik ook de voordelen. Zo heb ik nu wat meer tijd voor mezelf. Als Stef er niet is, doe ik bijvoorbeeld mijn boekhouding, werk ik aan mijn coachingspraktijk, geef ik yogales of spreek ik af met vriendinnen.
Stef zelf doet het goed. Hij is gewend aan twee huizen, maar de woning van mijn ex voelt voor hem nog wel steeds het meest als thuis. Soms zegt hij dat hij moet wennen aan mijn appartement. Hoewel ik het begrijp, raakt dat me.
Ik wil graag dat Stef zich ook bij mij thuis voelt. Daarom betrek ik hem bij het inrichten van de slaapkamer en luister ik goed naar wat hij nodig heeft. Dat helpt.
Nog steeds een gezin
Co-ouderschap is niet makkelijk, maar het kan wél mooi zijn. Mits je blijft praten en luisteren en je kind altijd vooropstelt. Voor Laurens en mij is co-ouderschap echt een goede keuze is geweest. Soms blijven mensen bij elkaar voor hun kinderen of omdat ze bang zijn voor het onbekende.
Voor ons heeft het heel goed uitgepakt en we hopen daarmee een voorbeeld voor andere ouders te zijn. We zijn nog steeds een gezin, alleen in een iets andere vorm, en dat telt voor mij het meest.'
