Liefde maakt vrij

Nienke gaat nog heel goed om met haar ex, de vader van haar kinderen. Ze eten iedere week een keer samen als gezin. Maar door een verbouwing moet dat nu in het huis van haar nieuwe liefde. Als dat maar goed gaat, vraagt ze zich af.

Iedere maandag eet Tim, de vader van mijn kinderen, bij ons. Toen wij iets meer dan 2 jaar geleden uit elkaar gingen, hebben we dat vrijwel meteen ingesteld. Het leek ons een goed idee om elke week een moment met zijn vieren te hebben. Een moment waarin onze gescheiden werelden even samen zouden komen. Nu is dat in de praktijk veel vaker dan alleen die maandagavond maar het is een fijn ijkpunt. We eten met zijn allen aan tafel, daarna doen we een spelletje en brengen we de kindjes samen naar bed. En als het boven stil is hebben wij even tijd om dingen door te spreken. Regeldingen, maar vaak ook gewoon even anekdotes delen; dat is toch het fijnst met degene die mijn kinderen net zo leuk vindt als ik.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Stofwolken in de keuken

Afgelopen maandag zag het er alleen een beetje anders uit. Ik zit namelijk niet in mijn eigen huis, maar in dat van Josh, mijn vriend. Ik krijg een nieuwe keuken, die geplaatst zou worden tijdens onze vakantie in Marokko. Maar toen ik thuis kwam was er vooral heel veel stof, geen warm water, laat staan een keuken.

Dus trokken we, met onze vakantiekoffers en al, in het huis van Josh, die overigens zelf in Amerika zit. En is het alsof we nog een weekje extra vakantie hebben. Zo voelt het toch al gauw, als je je dagelijkse routine verandert. Maar goed, op zondagavond realiseerde ik me ineens dat Tim dan in het huis van Josh zou komen eten. Helemaal fine with me, maar ik kon me voorstellen dat hij dat misschien niet relaxed zou vinden. Dus ik polste het even.

Niks aan de hand

‘Dat maakt mij toch niet uit Nien, ik wil gewoon de kindjes zien’, reageerde Tim op zijn Tim’s. En Josh diezelfde avond op Face-Time, op zijn Josh’s: ‘Ha, wat leuk dat jullie met zijn allen in mijn huisje gaan eten!’

En zo zaten we hier maandagavond, met zijn vieren aan tafel. Lewis en Tim voerden na het eten eigen interpretatie van een Ninja-gevecht op in de woonkamer, terwijl Lou aan tafel de etensresten van haar knuffel aan het opruimen was. ‘Ze vond het heerlijk mama’. Later las Tim 2 verhaaltjes voor uit het ‘Grote boek van Madelief’ in het logeerbed, terwijl ik de keuken stond op te ruimen.

Niet ‘raar’, maar ‘normaal’

Vaak realiseer ik me pas dat het best bijzonder is hoe wij het allemaal doen, als ik er met andere mensen over praat. Voor ons is het vanzelfsprekend. Soms krijgen bepaalde situaties in mijn gedachten weleens het labeltje ‘raar’, bijvoorbeeld dat Tim in het huis van Josh komt eten, maar in de praktijk voelt het nooit zo. In de praktijk verzinnen wij zelf wat ‘normaal’ is. En nu ik er over nadenk: dat is een heel ‘vrij’ gevoel.