Linda: ‘Eindelijk een leeg huis, maar ik ben huilerig, moe en stort volledig in’

De scholen zijn gestart en het normale ritme lijkt zijn intrede weer te hebben gemaakt in het leven van Linda. Maar in plaats van te genieten van al die nieuwe vrijheden, stort Linda volledig in.

Terug naar het soort van nieuwe normaal. De scholen zijn weer open en de kinderen weer de deur uit. Met wat kleine aanpassingen, zoals uitzwaaien vanaf de speeltuin in plaats van in de klas, is het normale ritme eindelijk weer gestart.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Tijd, tijd en tijd

De wekkers klinken weer in de ochtend, broodtrommels worden nu voor het echt gevuld en we stappen om kwart over acht de fiets op. Zwaaien, knuffelen en terug naar huis. Een leeg huis. En oh: wat keek ik daarnaar uit. Even rust, ruimte, geen ge-mama, maar tijd voor mezelf. Tijd om projecten weer op te pakken. Tijd om mails weer te beantwoorden. Tijd om me in te schrijven voor de yoga-lessen die inmiddels op de parkeerplaats van mijn sportschool worden gegeven. Tijd om al die briljante ideeën van de afgelopen weken uit te werken waar ik geen tijd voor had – want, hallo: twee kinderen in huis.

Nergens zin in

Eindelijk is die tijd daar, maar ik stort compleet in. Ik ben bekaf, moe, chagrijnig en heb absoluut nergens zin in. Als een spook van mezelf dwaal ik door het huis. Met een hoofd dat schreeuwt dat ik van alles moet, maar een lijf dat daar gewoon absoluut geen zin in heeft sleep ik mezelf door de dag.

Na de eerste dagen nog wat om mee heen te hebben gerommeld, zoekend naar dingen die ik wel wilde doen, starend naar mijn laptop, uitwerken van halfbakken ideeën geef ik het op. Na weken van alertheid en zorg is het op. Ik hoef én wil vooral even niets.

Daar komen de tranen

Ik voel de tranen opkomen als ik om me heen kijk en door het huis loop. De ontplofte kamers en onopgemaakte bedden kunnen me niet verleiden om in actie te komen. Ik kruip in mijn eigen bed en draai me om. Het weer lijkt mijn gedachten perfect te weerspiegelen en zo geef ik me over aan deze druilerige, grijze dag.

Ik laat het er zijn: mijn coronablues. Na tien weken kunnen deze paar dagen er ook wel bij. In plaats van me te verzetten geef ik me over aan de nieuwe fase die zich heeft aangediend. De fase van niet meer zoals tijdens de lockdown, maar ook niet meer als de tijd daarvoor. De fase dat nog steeds niet alles kan, maar er inmiddels al genoeg weer wél kan. Een rare grijze tussenfase die me in zijn greep houd, onzeker maakt en me aan alles doet twijfelen.

De houvast die ik dacht te zijn voor mijn kinderen, waren ze stiekem de afgelopen weken vooral voor mij. Ik had een taak, ik had een doel. Maar nu ze weer onder mijn vleugels vandaan zijn, twijfel ik aan alles. Wat wil ik met deze tijd? Mijn werk is verdwenen, opdrachten zijn uitgesteld, moet ik dan echt serieus tijd aan mezelf gaan besteden of gewoon even niets doen?

Vervelen, hoe dan?

Terwijl ik mezelf die vraag stelde, merkte ik dat ik niet eens weet hoe ik niets moet doen. Terwijl wij onze kinderen vertellen dat vervelen goed is, en dat ze daarvan leren hun fantasie te gebruiken, kom ik tot de zielige conclusie dat ik het zelf ook niet kan. De constante druk om bezig te zijn vind ik stiekem heerlijk.

Maar nu de wereld buiten ook weer in beweging komt, ontstaat er ongemak bij mijzelf. Want: mag ik dan wel niets doen? Mag ik echt een ochtend op de bank liggen en de meeste domme series kijken, gewoon omdat ik daar zin in heb? Mag ik de tijd nemen om na te denken wat ik met mijn werk wil, wat ik überhaupt zelf wil?

De blues

Corona, corona… je maakt het me alles behalve makkelijk. Maar vandaag omhels ik je: corona blues. Nestel ik me diep onder de dekens, laat ik de grauwe regen buiten en omarm ik dat ik niet alle antwoorden hoef te hebben. In elk geval tot kwart voor twee, daarna mag ik weer racen naar de speeltuin om vanaf gepaste afstand mijn kinderen op te halen en weer moeder te zijn.

Linda Bouritius Photography
Ontspannen yoga weer gaan oppakken. Of heb ik daar gewoon even helemaal geen zin in?