Linda: ‘Het is tijd om los te laten en vooruit te kijken’

Het zit erop. Na 17 weken is het tijd voor vakantie en schrijft Linda haar laatste blog. Vanaf de eerste week in lockdown deelde zij de ervaringen met haar gezin tijdens de coronacrisis.

Het zit erop. De lockdown was er al even vanaf, de versoepeling nam langzaam zijn intrede en we zetten elke keer weer een stap vooruit. Telkens weer een beetje loslaten, proberen, meebewegen en ervaren. En zo mag ik ook vandaag weer een stukje loslaten. Ik ga jullie loslaten.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Achtbaan

Wat een achtbaan is het geweest de afgelopen zeventien (inderdaad zeventien!) weken. Vanaf het eerste moment dat ik hoorde dat de lock-down kwam wist ik dat ik iets wilde doen, wilde delen hoe het er hier thuis aan toe gaat. De worstelingen die je als moeder meemaakt. Alles wat tijdens de lock-down zo ontzettend uitvergroot wordt. Tuurlijk zaten we met zijn allen in extreme omstandigheden, de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. En dan is het niet gek dat alles extra zichtbaar wordt. Maar ook buiten een crisis zijn er genoeg worstelingen.

De eeuwige struggle

De eeuwige vraag of je het wel goed doet voor je kinderen. Of je wel de beste moeder voor ze bent. De balans tussen werk, je kinderen en ook nog een partner die wat aandacht op zijn tijd niet vervelend vindt. De verwachtingen die je ervaart als vrouw, van buitenaf. Maar meestal nog het meest door de druk die ik mijzelf opleg. Van het altijd maar moeten redden. Sterk moeten zijn, het regelen, handelen, managen en gewoon maar doen.

Hollen zonder stilstaan

Ik werd vanuit een periode van rennen en vliegen voor het eerst met mijn beide benen op de grond gezet en gedwongen eens te kijken naar waar ik eigenlijk in godsnaam allemaal mee bezig ben. Om me eens af te vragen waarom ik persé al die ballen in de lucht wil houden. En vooral waarom dat altijd maar willen voordoen of alles wel goed gaat? Naar je man, kinderen en je omgeving. Dat druk zijn iets is om bijna trots op te zijn in plaats van een signaal een keer een opdracht minder aan te nemen. Alsof het er nu eenmaal bij hoort; hollen. Hollen zonder stilstaan.

Snakkend na adem na de klap

Maar stil gestaan werd er. En hoe! De coronacrisis trapte keihard op de rem. Nadat ik halsoverkop tot stilstand was gekomen, naar adem snakkend van de klap die ik maakte, werd het tijd op te krabbelen. De rust te gaan ervaren. Hoe onwennig ook eerst. Met de rust kwam ruimte. Ruimte voor een hoop inzichten en de nodige frustraties. Het even helemaal op jezelf aangewezen zijn en je gezin met minimaal contact met de buitenwereld was pittig. Wat ben ik boos geweest. Heb ik gehuild, me alleen gevoeld en dit alles als heel intens ervaren. Maar het gaf ook zoveel moois.

We kregen de meest prachtige april-maand ooit, een maand met zon, boeken in de tuin en aandacht voor elkaar. Tijd met elkaar zonder afleiding. Geen telefoontjes of mailtjes die ons onderbraken, maar onverdeelde aandacht. Daarmee de harde les hoe verdeeld die aandacht ‘normaal’ is.

Geen controle

Als ik iets geleerd heb de laatste weken – naast dat ieder zijn eigen normaal heeft – is het wel dat we niets in de hand hebben. Hoe hard we ook zoeken naar de controle, de bevestiging – is dit normaal? – we hebben hem niet. Hoe hard we misschien ook zoeken naar enige houvast in wat dan zogenaamd normaal moet zijn, is er niet. Er kan zo maar weer een tweede golf op duiken, een nieuw virus, of gewoon domme pech je pad kruisen.

Terug in de bubbel

Maar vandaag is vandaag. En met de vakantie voor de deur gaan wij weer op zoek naar ons eigen normaal. Onze bubbel samen. Ongestoord zonder afleiding. Onze lockdown-bubbel die ik de afgelopen weken alweer aan het missen was toen de school startte, juffendagen gehouden werden en sponsorlopen werden gerend. De tijd van onverdeelde aandacht voor elkaar. Er samen zijn, genieten, zorgen voor elkaar en onze gezondheid. Ons nieuwe normaal.

Bedankt!

Lieve lezers van Ouders van Nu. Het was een me een voorrecht de afgelopen zeventien weken mijn gedachtes te delen met jullie. Mijn ervaringen van me af te mogen schrijven en jullie een kijkje te geven in mijn imperfecte, maar o zo liefdevolle huishouden. Fijne vakantie allemaal!

Het hoge woord is eruit: we zitten in lockdown. De komende vier weken geen school. Vier weken die als een schok binnenkwamen. Nooit gedacht dat het er uiteindelijk tien zouden worden en we ons gaande weg prima zouden redden.

Het werd een periode van thuisonderwijs of onderwijs op afstand. Broertjes die niets hoefden en een dochter met minimale motivatie om toch nog wat letters te leren.

Het was zoeken naar een nieuw ritme en onze eigen ‘gewoontes’. Bijna 8 weken zaten we elke dag tussen de middag op dit bankje. Ik met een boek in mijn hand en een lege speeltuin aan mijn voeten.

Onze eettafel werd de belangrijkste plek in ons huis. We toverde het om tot klaslokaal, lunchplek, knutselhoek en zoveel meer.

Langzaam werd het contact met de buitenwereld opgebouwd. Een periode van Zoom lessen met de klas.

Maar ondanks de uitbreiding was er ook veel verdriet. Vriendjes en vriendinnetjes werden gemist, frustraties, angst en boosheid kon zo bij ons allemaal om de hoek komen kijken.

En dan was het tijd ons weer over te geven aan elkaar. Mee te gaan in de waan van de dag. Make-up sessies, samen schilderen of gewoon languit op de bank hangen en Frozen II kijken.

En toen was daar weer school. Een onzekere tijd of dat nu wel of geen verstandige keuze was. Maar inmiddels huppelen we vrolijk verder en staat de vakantie voor de deur.