Lisa: ‘Maandenlang dacht ik om de paar minuten dat ik m’n baby zou verliezen’

De onzekerheid en de pijn die Lisa heeft gekend in haar lange weg om haar dochters te kunnen krijgen, zitten nog steeds in haar en willen Lisa maar niet loslaten. Nu ze zich voorbereidt op Norahs eerste verjaardag komt het verdriet soms weer naar boven.

Vandaag precies een jaar geleden begon het te rommelen in mijn buik. Zoals mijn lijf zich toen voorbereidde op Norahs komst, zo bereid ik me vandaag voor op haar eerste verjaardag. Terwijl ik haar taart versier, keer ik steeds even terug naar toen. Het was gelukt. Eindelijk gelukt om haar na ivf in m’n buik te krijgen en te voldragen na een pittige zwangerschap. De enorme verbouwing was op het nippertje klaar. Oké, er zat nog geen verf op de muren, maar we waren tenminste weg uit de nomadentent waarin we het hele jaar hadden gewoond en die vooral ’s nachts toch flink kouder begon te worden.

Geschreven door

Lisa Wade

Te veel, veel te veel

Ik had een warm bedje voor ons meisje naast m’n bed staan. Iedereen in huis was flink ziek geweest, behalve ik. Ik hield vol. En zou dat nog lang moeten blijven doen met alles wat nog stond te gebeuren. De zware bevalling die op het punt stond in te zetten, de infectie die ik erbij opliep en me het gevoel gaf dat ik  het niet zou halen. En kort daarop de kinkhoest die mijzelf en de kinderen onderuithaalde. Waarbij ik maandenlang elke paar minuten dacht m’n baby te verliezen.

Opnieuw moest ik voor haar leven vechten. Te veel, veel te veel. Heel eerlijk ben ik mezelf nog steeds behoorlijk kwijt. Vaak wordt er gezegd: je hebt haar tenminste, vergeet het andere. Maar nu Norahs eerste verjaardag op het punt staat te beginnen kan ik er niet omheen dat het zo toch niet werkt. In mij zit nog steeds een groot verdriet. Ik ben niet meer eenzaam omdat ik geen kinderen kan krijgen, maar omdat ik mezelf opzij heb moeten zetten om ze te kunnen krijgen.

Haar grote dag

De onzekerheid en de pijn die ik heb gekend in mijn lange weg om mijn dochters te kunnen krijgen, zitten nog steeds in me en willen me maar niet loslaten. Ik heb eindeloos in de wachtkamer gezeten van hoop en verlangen en ik ben medisch tot het einde gegaan van wat ik aankon, en ik draag daar nog steeds de gevolgen van. Het kleurt mijn moeder zijn, mijn vrouw zijn. Het is een groot onderdeel geworden van wie ik ben. En ook vandaag mag dat er zijn. Naast alle dankbaarheid en het verheugen op haar grote dag.

Terwijl ik belletjes bevestig aan Norahs verjaardagskroon, herinner ik me ook hoe lief ze huilde toen ik haar eindelijk vasthield. Die prachtig gepenseelde wenkbrauwtjes. Zie ik weer de ogen vol verwondering van haar grote zus toen ze haar kleine zusje eindelijk kon zien. Dat intieme voeden ’s nachts terwijl de rest van het huis lag te slapen. En Norahs eerste schaterlach, natuurlijk om een gekke frats van Simcha. Nog heel even en dan vieren we dat allemaal. De komst van onze kastenleegtrekkende allesetende kruipferrari. Ons stralende, stevige, lieve en oh, zo dappere kind. Dan zingen we heel hard van ‘lang zal ze leven’. En heel veel keer hoera.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.