Naomi: 'Ze lijkt wel een kleuter ineens, zo groot'

Kae naar de kleuterschool: voor Naomi is het iets uit een ander leven in de verre toekomst. Totdat ze ontdekt dat ze er ook in hun nieuwe dorp razendsnel bij moet zijn met inschrijven.

‘Wij hebben al wat scholen gemaild hoor,’ zeggen onze achterburen in het nieuwe dorp. ‘Jij niet?’ Meteen voel ik onrust. De onrust die je ook kan hebben als je de boot lijkt te missen, letterlijk. Vergeten. Ben ik nu te laat?

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Toen Kae werd geboren in Amsterdam, was het denk ik in week twee dat iemand me attendeerde op het hele principe van volle scholen. Doe even normaal, dacht ik toen. Ze is net geboren! Maar de realiteit is dat veel ouders, DIE TE LAAT ZIJN, geen keuze meer kunnen maken over naar welke school hun kind gaat. En dus blij mogen zijn dát ze ergens terechtkunnen. Na onze verhuizing naar het dorp heb ik helemaal niet meer gedacht aan dat toekomstige schoolleven.

Is er plek?

Kak. Eenmaal thuis schuif ik mijn to-do-list opzij (waar dagelijks de meest onzinnige dingen bij komen) en slinger mijn laptop aan. Snel bel ik de eerste school, mijn adem hijgt in de lijn. Daarna school nummer twee en drie. ‘Is er nog plek?’ en even later: ‘Ik kan meteen wel even langskomen als jullie tijd hebben?’ Als ik eenmaal het gas erop heb, ga ik als een malle op mijn doel af.

Twee dorpsschooltjes en een grote school, heel veel informatie en rondleidingen later is mijn oogst: op twee scholen is nog (net) plek, en op een school ‘nu niet, maar dat kan tussendoor nog veranderen’. En nu vraag ik me dus af: hoe weet je wat een goede school is? Wat vinden Sven en ik eigenlijk belangrijk? Sport, bewegen, veel spelen en natuurlijk moet ze er ook iets léren. Fijn ook als de schooldirecteur en de leerkrachten gewoon een naam hebben, en geen u of meneer zijn.

Eerste schooldag

Kae heeft zichzelf ondertussen op het kleed gedrapeerd met een boekje en haar benen gekruist. Ze lijkt wel een kleuter ineens, zo groot! In gedachten zie ik haar met haar rugzak het schoolplein op huppelen, zonder omkijken natuurlijk. Sven zegt: ‘Ben benieuwd, die eerste schooldag, best spannend.’ Ik lach, in mijn hoofd klinkt: ‘Freedom, jihaa!’ Dat is natuurlijk een grapje, maar eerlijk: ik vraag me af of ik die dag een traantje ga laten. Want als ik terugdenk aan mijn eigen schooltijd – veel spelen, veel vriendjes, veel plezier, ook wat geleerd – vond ik het gewoon heel leuk. En dat gun ik Kae ook.

Tegen die tijd is ze er vast al lang en breed aan toe. En ik dan ook. Nu alleen nog even zorgen dat ze dan het potje niet alleen maar gebruikt als stoeltje voor de tv en ze de rits van haar jas dicht kan doen (moet dat eigenlijk?). En goed luistert, haha. Goed, kan ik nu weer met een gerust hart terug naar mijn to-do-list.