Spoedje

Ellen Andrea (33) 
is verloskundige in 
de Kleverparkpraktijk 
in Haarlem en getrouwd met Niels. Ze hebben 
2 dochters, van 5 en 3 een een zoon (6 mnd).

De diensttelefoon gaat niet over tijdens mijn nachtdienst, maar slapen doe ik ook niet, omdat mijn kinderen me steeds wakker maken. De jongste is nu zes maanden en hangt tegen pseudokroep aan: een hees stemmetje als hij huilt, waarna hij uitbarst in een grote hoestbui. Het is zoeken waar hij behoefte aan heeft: mijn armen, zijn eigen bed of toch melk? Een aantal keer zitten Niels en ik rechtop met hem in bed en als hij uiteindelijk rustig lijkt te slapen, staat een van zijn zussen naast ons. Ze moet plassen. De kop koffie in de ochtend is dus weer eens mijn grote vriend vandaag. Rustig begin ik met mijn kraamvisites. Ik help een baby aan de borst. Samen met de kraamverzorgster kijk ik naar de hechtingen. Zo rij ik een rondje Haarlem. Als ik tussen allerlei wegopbrekingen door eindelijk een volgend adres bereikt heb, gaat mijn telefoon. Het is Gerben. Zijn vrouw Mieke heeft om de vier minuten weeën. Ze krijgen hun tweede kindje. Om de vier minuten. Even twijfel ik of ik nog even snel deze visite zal doen, maar mijn onderbuik zegt me dat ik snel moet omkeren.

Geschreven door

Ellen Andrea

Spoed bevalling

Een kwartier later rij ik de straat van Mieke en Gerben in. Mijn telefoon gaat weer: Gerben vertelt dat Mieke persdrang heeft. Bedankt onderbuik. De voordeur staat al open en met mijn verlosspullen hol ik de trap op. Mieke heeft pittige weeën en het is duidelijk dat ze in de laatste fase van de bevalling zit. Tussen twee weeën door luister ik naar het hartje. Ik pak het kraampakket onder het bed vandaan en bel het kraambureau voor assistentie.

Een jongen

Tien minuten later is er weer rust. Ik leg Mieke en Gerben uit dat ze hun idee voor een poliklinische bevalling moeten bijstellen. Een baby krijgen in de auto is namelijk niet verstandig. De baby doet het goed, de weeën zijn krachtig: ik heb er alle vertrouwen in dat het hier goed komt. Mieke moet even aan het idee wennen maar Gerben haalt het fototoestel al uit de koffer. Mieke heeft acht centimeter ontsluiting en door de persdrang drukt het hoofdje heel goed in het bekken. Het kan zijn dat er binnen een paar weeën al volledige ontsluiting is. De persdrang wordt steeds heviger en even later breken de vliezen. Vlak daarna stapt Inge, de kraamverzorgster, binnen. Nu lijkt Mieke zich over te geven aan het idee dat de baby hier geboren gaat worden. Een half uur na mijn binnenkomst draait ze op haar rug. Ze perst goed mee en we zien haartjes verschijnen. Nog eens tien minuten later ligt er een blakend jongetje op haar buik: Quinten is geboren! Mieke kijkt nog steeds vol verbijstering. Gerben laat het over zich heen komen. Ze hebben duidelijk nog wat tijd nodig om te landen. Twee uur later stap ik met mijn spullen in de auto. Op naar de wegopbrekingen.