Ome Joost
Bijna dagelijks komt m'n buurman binnenlopen om Cesar te knuffelen. De buurman is niet alleen mijn beste vriend, maar ook die van Cesar. Hij wordt Ome Joost genoemd en dan glundert hij van trots. Joost heeft zelf geen kinderen en ook geen vrouw, omdat hij van mannen houdt. Ter compensatie is Joost aangesteld als Cesars peetvader en dat schept verantwoordelijkheden. Daarom ging Joost laatst met Cesar op zaterdagochtend naar de peuterbioscoop. Mama lag nog te slapen en dat vertelde Cesar aan alle trampassagiers: 'Mama nog slapen!' Voor Joost moet het de eerste keer zijn geweest dat hij zich hetero voelde, want als mama nog ligt te slapen, dan is hij in de ogen van alle trampassagiers dus de papa.
'Hij is alles voor me'
'Dan is het maar wat fijn dat je gezellig met opa op stap kunt!' zei een deftige mevrouw. Tot zover het geluksmomentje van onze 40-jarige vrijgezelle vriend die vecht tegen de vergankelijkheid. We lachen er de volgende dag in een restaurant nog even om, al probeer ik op dit soort momenten niet steeds over Cesar te praten. Als ik ergens ben zonder hem wil ik praten over het leven, de liefde of gewoon over werk, maar niet over mijn kind. Ondanks dat m'n kind mijn favoriete gespreksonderwerp is: hij is alles voor me en ik heb alles voor hem over.
Mijn kind verwend?
'Daardoor is hij ook zo verwend,' zegt Joost. Ik schrik op. Verwend? Mijn kind? Hoezo? Omdat hij bij ons in bed mag slapen? Omdat hij patatjes mag eten als hij geen zin heeft in rijst? Omdat hij wekelijks nieuw speelgoed van me krijgt? Ik neem een slok bier, omdat ik weet dat m'n gezichtsuitdrukking Joost gelijk geeft. 'Misschien is het verwennerij,' zeg ik, 'maar in mijn ogen is het iets anders. Ik zie het als een feestje waaraan maar geen einde komt.
Overlopen van liefde
Tweeënhalf jaar geleden zei een arts tegen ons dat Cesar gehandicapt was. Dat er geen oogzenuwen waren gevonden. Dat hij geen tekenfilms kon kijken, niet kon communiceren, geen liefde kon voelen en nergens blij van kon worden. Maar dat kan hij wel. Hij wordt blij van autootjes, van patat, van Brandweerman Sam en van Harry Potter. Hij geeft honderdduizenden kusjes: mij, jou, Bente, wildvreemden op straat. Omdat hij zo overloopt van liefde en ons laat overlopen van liefde.
Compensatiegedrag
Ik doe echt mijn best om hem niet te verwennen, maar ik heb soms het gevoel dat ik hem onmogelijk de liefde kan geven die hij ons geeft. Dus dat probeer ik dan te compenseren.' Ik zie Joost opveren, blijkbaar is hij het met me eens dat ik Cesar niet verwen, maar hem gewoon liefde geef. 'Over compenseren gesproken,' zegt Joost. 'Weet je nog dat ik zo lang ziek was en daardoor niks leuks kon doen? Ik heb mezelf daarom een cadeautje gegeven!' Hij steekt z'n arm uit. 'Wat vind je van m'n nieuwe klokkie, kostte maar zevenduizend!' Ik slik. Als ik niet heel snel stop met mijn compensatiegedrag, is Cesar over veertig jaar net zo'n verwend nest als zijn peetvader…
