Kraamwerk: 'Ik kijk naar zijn gezichtje. Het is helemaal blauw aangelopen'

In de rubriek Kraamwerk lees je bijzondere verhalen uit de kraamzorg. Deze keer het verhaal van Janneke (29), ze werkt sinds acht jaar als kraamverzorgende. ‘“Hij ademt niet meer!” schreeuwt de moeder. De baby is blauw en maakt stikgeluidjes.’

Klem

Het was een pittige bevalling. Dat lees ik niet alleen in de overdracht van het ziekenhuis, ik zie het ook aan de kraamvrouw. Ze is net thuisgekomen en ligt moe en slap op de bank. Haar baby, een jongetje, houdt ze in haar armen. Rond zijn neus en mond heeft hij een blauwige kring doordat hij gestuwd is. Tijdens de bevalling heeft hij klemgezeten in het geboortekanaal, dat gebeurt wel vaker. Het blauw zal de komende dagen vanzelf wegtrekken.

Stikgeluidjes

We doen de intake. Dat betekent dat ik uitleg wat mijn taken en verantwoordelijkheden als kraamverzorgende zijn en ik vraag wat de ouders van mij verwachten. Plotseling slaakt de kraamvrouw een gil en schiet overeind. Het volgende moment duwt ze mij de baby in handen. ‘Hij ademt niet meer!’ schreeuwt ze. Ik kijk naar zijn gezicht. Daarop is nu geen blauwige kring meer te zien, het is helemaal blauw aangelopen. Het jongetje maakt stikgeluidjes, alsof hij wel wil ademen, maar het niet lukt.

Ook lezen: Verslikken en verstikking: wat moet je doen?

Op instinct

Terwijl de ouders in paniek raken, voel ik mezelf juist kalm worden. Het is alsof mijn instinct het overneemt. Ik weet wat ik moet doen, ik heb hier vele uren aan EHBO-cursussen voor gevolgd. ‘Bel 112,’ zeg ik tegen de vader en tegelijkertijd draai ik de baby om zodat het met zijn lijfje over mijn onderarm en met zijn hoofdje in de palm van mijn hand komt te liggen. Dan begin ik over het ruggetje te wrijven, niet zachtjes, maar met flinke kracht. ‘Kom op,’ zeg ik zachtjes tegen hem. Ondertussen schieten de mogelijkheden door mijn hoofd. Misschien zit er wat slijm in de keel of bloed van de bevalling. Met mijn vingers voel ik in het mondje, maar ik vind niets. De baby is nu helemaal slap.

Even blazen

De vader heeft de meldkamer aan de telefoon en schreeuwt om een ambulance. Ik stop met wrijven en geef nu klapjes op het ruggetje om wat er in de keel zit, los te krijgen. Het helpt niet, het jongetje wordt alleen maar blauwer en blauwer. Dit heeft geen zin. In mijn hoofd ga ik na wat ik nu moet doen. Ik heb dit zo vaak geoefend op een pop, het gaat vanzelf. Snel draai ik de baby om en leg hem op mijn onderarmen, zijn hoofdje in mijn beide handen. Dan haal ik diep adem en blaas hem hard in zijn gezicht.

Hij is er weer

Ineens voel ik zijn hele lijfje schrikken. De baby opent zijn mondje en zuigt lucht naar binnen. Al snel wordt hij minder blauw. ‘Hij is er weer!’ roep ik terwijl opluchting door me heen stroomt. De ambulance wordt afgebeld, ik geef de baby terug aan zijn moeder. We zijn allemaal een beetje beduusd door wat er net is gebeurd.

Ook lezen: Wat als je baby, peuter of kleuter zijn adem inhoudt?

Overlevingsmechanisme

Een halfuurtje later, terwijl we nog zitten te praten, begin ik ineens helemaal te trillen. ‘Ik ben ook maar een mens, hoor,’ zeg ik tegen de ouders. ‘Ik maak dit niet dagelijks mee.’ Vreemd, maar ook mooi: hoe eerst je overlevingsmechanisme het overneemt en je emoties pas later komen.

Blauwe baby

De baby wordt achteraf nagekeken door de kinderarts. Die kan geen lichamelijke oorzaak vinden en zegt dat het waarschijnlijk een breath-holding spell was. Dat is een situatie waarin een kind zonder reden ineens zijn adem inhoudt en inderdaad blauw wordt. Peuters kunnen dit bijvoorbeeld doen als ze heel erg boos zijn, bij baby’s is er geen verklaring voor. Ik ben in elk geval enorm opgelucht dat het zo goed is afgelopen, al blijf ik de blauwe baby nog wel een tijdje voor me zien.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Mariëtte Middelbeek, Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.