Kraamwerk: ‘Wat een lul, wil ik zeggen, maar dat doe ik niet'

Dané (29) werkt sinds vijf jaar in de kraamzorg. Ze is alleenstaande moeder van een zoon (3) en kraamt toevallig of niet nu al bij de derde alleenstaande moeder op rij. Maar voor deze nieuwe moeder was het geen bewuste keuze.

De vader is ervandoor gegaan

‘Ik ben niet bijgelovig, maar het lijkt de laatste tijd wel alsof het universum me iets wil vertellen. Dat grap ik tegen mijn moeder als ik mijn zoon bij haar breng om zelf aan het werk te gaan. “Misschien is dat wel zo,” antwoordt mijn moeder serieus. “Ik denk dat je een ander iets moet leren.”

Over die woorden denk ik na als ik naar het adres fiets waar ik deze week ga werken. Een alleenstaande moeder van een vannacht geboren zoon. De vader is er tijdens de zwangerschap met een ander vandoor gegaan.

Mijn vorige kraamgezin was ook al een alleenstaande moeder en de keer ervoor ook – vandaar mijn opmerking tegen mijn moeder. Bij de twee andere gezinnen ging het om bewuste keuzes. Bij de moeder naar wie ik vandaag toe ga niet: haar vriend besloot tijdens de zwangerschap dat hij toch geen kind wilde en is inmiddels bij een ander ingetrokken. Van de baby wil hij niets weten.

Lees ook: Dit moet je (financieel) regelen als alleenstaande ouder

Ik voel haar pijn

“Jeetje,” zeg ik, als ik koffie heb gemaakt en de pas bevallen moeder me haar verhaal vertelt. Wat een lul, wil ik zeggen, maar dat doe ik niet. Ik zie de tranen in de ogen van de kraamvrouw.

Zij weet het niet, maar ik voel haar pijn. Mij is drie jaar geleden iets soortgelijks overkomen, maar dan een paar weken na de bevalling. Inmiddels zijn we twee rechtszaken verder en besteedt mijn ex nog altijd geen geld of aandacht aan ons kind.

“Ik ga je alles leren,” zeg ik tegen de kraamvrouw, die onzeker oogt. Omdat ik weet wat ze voelt, is het makkelijk om woorden te vinden. “Ik weet dat het nu lijkt alsof je voor een enorme berg staat, maar we gaan ’m samen beklimmen.” Dan rollen de tranen alsnog naar beneden. “Ik weet niet wat ik moet,” snikt de jonge vrouw en ik sla mijn arm om haar heen.

Lees ook: 10 redenen waarom alleenstaand moeder zijn zo gek nog niet is

Er is een verbond gesmeed

De eerste dagen zijn er tranen en onzekerheid, maar dan gebeurt er iets moois. Uit een verdrietige jonge vrouw zie ik een moeder groeien. Een moeder die sterker wordt en op zichzelf durft te vertrouwen. “Ik heb hem niet nodig,” zegt ze ferm en ik zie dat het waar is. “Ik kan het zelf.” “Jullie samen,” zeg ik en ik kijk naar de baby. “Jullie doen het zo goed.”

Pas op dag vier vertel ik haar mijn eigen verhaal en we halen samen hartgrondig uit naar sukkels die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Dan herpakken we ons en het voelt alsof er een verbond is gesmeed. Na acht dagen ga ik weg en laat ik een sterke vrouw achter die voor haar baby zorgt alsof ze nooit anders heeft gedaan.

Bedankt universum, zeg ik in gedachten als ik naar huis fiets. Bedankt voor de ervaring waarmee ik iemand anders kan helpen.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariëtte Middelbeek. Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.