Net als vroeger: kan je nog de jij zijn van voor het ouderschap?

Er waren geen voedingsschema’s en slaapjes, geen verantwoordelijkheid. Journalist Kim Hopmans vraagt zich af: hoe lekker voelt het om af en toe weer even de jij van toen te zijn? Sterker nog: is het niet gewoon belangrijk om soms even los te gaan, zonder kinderen?

Daar sta ik, rond middernacht, op een verlaten station, met betonnen borsten. De laatste trein naar Amsterdam rijdt voor mijn neus weg. Wat nu? Wat doe ik hier überhaupt, ik had allang thuis moeten zijn. Gelukkig zie ik verderop een collega die me naar de nachtbus loodst. Ik voel de opluchting – maar niet voor lang, want in die nachtbus vindt de afterparty plaats, compleet met beukende muziek, geduw en geschreeuw. Ik ben doodmoe, en bij elke drempel bang dat mijn melkborsten ontploffen.

Wat doe ik hier?

Nogmaals: wat de f#ck doe ik hier? Thuis ligt een baby van vijf weken, mijn hechtingen zijn er amper uit, en toch moest en zou ik naar dat bedrijfsfeest. Gewoon om me ‘eindelijk weer eens mezelf te voelen, zonder dikke buik of een baby aan de borst,’ oreerde ik met overtuiging. Zo voelde ik me ook, de eerste uurtjes. Maar als ik uiteindelijk thuiskom na deze hellereis barst ik in tranen uit bij het zien van het kolfapparaat: ik heb het gehaald. Uitgeput val ik in slaap.

De volgende ochtend ben ik gesloopt, brak en in de war. Waarom was ik daar nou écht? Wilde ik de wereld dan zo graag laten zien dat ik nog steeds dezelfde gezellige ‘het feest kan beginnen, want Kim is binnen’ ben? Zucht. Had ik een leuke avond gehad? Ja. Maar was het alle sores waard? Mwah.

Party on

Spring hoog of laag, maar reken erop dat je leven verandert met de komst van een kind. Sowieso. Voor de een is die verandering heftiger dan voor de ander. De impact is afhankelijk van de gezondheid van je kind, zijn eet- en slaapgedrag, maar ook van hoe je leven er voor het ouderschap uitzag. In mijn geval was dat vrij overzichtelijk: werken én gezelligheid, dat was mijn dagbesteding. Ik moest dan ook behoorlijk wennen aan mijn nieuwe zwangere zelf. Minder spontane etentjes, niet meer nachtenlang doorwerken, geen vrijmibo’s die lallend in een schimmige karaokebar eindigden.

Geen bejaarde

Maar het meest ingewikkeld vond ik dat ik, zowel door mijn lichaam als de buitenwereld, werd ‘gedwongen’ om het rustiger aan te doen. Vrienden en onbekenden behandelden me plots als een teer poppetje, een rol waarmee ik me totaal geen raad wist. ‘Zal ik je tas even dragen? Moet je niet eens wat gas terugnemen Wilt u hier zitten, mevrouw?’ Goedbedoeld allemaal, maar het werkte op mijn zenuwen. Ik wilde niet anders behandeld worden: ik was zwanger, geen bejaarde! Toen sloop het voornemen er al stilzwijgend in: het moederschap zou mij níét veranderen. Doorwerken, niet zeuren, gewoon bereikbaar zijn voor vriendinnen en opdrachtgevers en party on. Met andere woorden: life as I knew it, maar dan mét kind.

Netjes blijven

Volgens Mariëlle Beckers, orthopedagoog, eigenaar van BuroBloei en moeder van zeven kinderen, is daar tot op zekere hoogte weinig mis mee. Zelf kreeg ze haar eerste kind toen ze 21 was. ‘Er zat toen nog weinig braafheid in mij. Ik bleef stappen met vriendinnen, kolfde vooraf mijn melk af voor het geval ik te veel alcohol dronk en sprak met mijn vriend af dat hij ’s nachts en ’s ochtends de baby zou pakken, zodat ik de hele nacht kon dansen.’ Die behoefte verdween dus niet met de komst van de baby, al was er een groot verschil: ze ging niet meer tot het gaatje. ‘Ik was me er erg van bewust dat ik nu de verantwoordelijkheid voor een kind had. Als moeder kon ik het me niet veroorloven om van het padje te zijn, dat gaat dan echt een stap te ver. Ik bleef ‘netjes’.’

Verwachtingen bijstellen

Daarom is het volgens Beckers cruciaal dat je als (kersverse) ouder je verwachtingen bijstelt. ‘Ga je graag uit eten, denk dan niet dat dit hetzelfde is met een peuter en een baby aan tafel; de een begint te huilen, de ander gooit zijn beker om. Dat is voor niemand leuk. Regel liever een oppas en ga zonder kind. Je moet een nieuwe manier zoeken om je eigen behoeften tegemoet te kunnen komen. Wanhopig vasthouden aan het leven zoals het was én kinderen opvoeden, is niet te doen.’

Lees ook: Deze signalen wijzen op een mommy burn-out

Aanlummelen

Inmiddels zijn mijn kinderen 6 en 4 en kijk ik met verbazing terug op die overvolle, intense eerste jaren. Ik dacht dat het onvermoeibaar doorgaan bij me hoorde en ‘niet veranderen’ een doel op zich was, maar het ging te vaak ten koste van mezelf – zie ik nú pas. Terugkijkend had ik vaker een moment voor mezelf moeten pakken om mijn ‘nieuwe’ leven eens onder de loep te nemen en de balans op te maken. Dan had ik kunnen zien dat stappen met vrienden en gezelligheid nog steeds bij me horen, maar niet meer in de mate van toen. En dat ik beter ruimte kan creëren voor dingen die er nu bij inschieten.

Suf voorbeeld: zo miste ik de aanlummelmomenten waarin ik huishoudelijke klusjes deed, zoals op mijn dooie akkertje een bult was vouwen, met een kop koffie en voor de triljoenste keer Friends op tv. Die me-time was in mijn vorige leven vanzelfsprekend, maar verdween toen ik kinderen kreeg. Nu zie ik in hoe waardevoldie ondefinieerbare (rust)momenten voor me zijn.

Tijd voor jezelf

Krampachtig vasthouden aan wat er was voordat je een kind had, is onnodig zwaar, zegt Beckers. ‘Je moet ook accepteren dat je regelmatig met je kont in de zandbak zit en het leven soms hartstikke saai is.’ De kunst is om daar een balans in te vinden, waarin tijd voor jezelf durven maken cruciaal is, iets wat volgens Beckers samenhangt met je relatie en onderlinge afspraken. ‘Voel jij af en toe de behoefte om lekker uit de band te springen of juist alleen te zijn, maar krijg je daar geen ruimte voor, dan gaat het wringen. De kans is immers groot dat je minder snel een avond voor jezelf pakt als je partner er enorm over klaagt. Dan loop je uiteindelijk het gevaar ontevreden te raken over je leven.

Weg spontaniteit en onbevangenheid

Het is dus fijn als je dit samen bespreekbaar kunt maken. Er verandert immers nogal wat.’ Inderdaad, eerst pakte je je sleutelbos en verliet je het pand, nu sta je een halve dag de auto in te laden met flesjes, luiers, doekjes en campingbedden voor een uurtje koffie bij opa en oma. Spontaniteit en onbevangenheid verdwijnen uit je leven als een leeglopende ballon. Beckers: ‘Zodra je moeder wordt, verdwijnt het onbevangen gevoel dat je alleen maar verantwoordelijk bent voor jezelf. BAM, ineens is daar de verantwoordelijkheid voor je kind, bij alles wat je doet. Dat is zwaar.’

Lekker rebels

Beckers doelt op de continue stroom aan gedachten: ben ik nog op tijd om mijn kind op te halen, is er nog genoeg brood in huis, is er al een cadeau voor het kinderfeestje? Daarom is het zo belangrijk dat je je af en toe weer even kunt voelen als ‘toen’. Beckers: ‘Door weer eens met vriendinnen in een tentje op Lowlands te staan, of te boksen in de sportschool. We hebben het allemaal nodig, ieder op zijn eigen manier. Denk aan moeders die op een klassenborrel na een paar wijntjes ineens buiten staan te roken, ook al roken ze eigenlijk niet. Dat hoort gewoon een beetje bij stout zijn, rebels gedrag brengt je even terug naar toen.’

Lees ook: Met deze tips word je nóg gelukkiger als moeder

Eigen ik

Het komt allemaal voort uit de behoefte om je eigen ‘ik’ te zijn in plaats van de hele dag ‘mama dit, mama dat’ te horen. Om even als (werkende) vrouw gezien te worden, los van je kinderen. Tijdens het stappen weer aandacht krijgen van mannen, met een toffe jurk aan in plaats van een trui vol snot. Met sporten, muziek maken of schilderen tot het uiterste gaan. Beckers: ‘Zo’n boost is heel gezond. Nogmaals, niet iedereen heeft er last van, maar voor sommige vrouwen – waaronder ikzelf – is het heel bevrijdend om af en toe tot in je tenen te voelen: yes, ik ben geen ingekakte moeder! Zelf heb ik dat erg met sporten. De kinderen weten dat ik om de dag twee uur naar hot yoga ga. Op de fiets daarnaartoe, de focus puur op mezelf en mijn lijf. Ik heb dat écht nodig.’

Schuldgevoel

Wat Beckers opvalt, is dat vrouwen zich vaak schuldig voelen als ze tijd voor zichzelf nemen. Waarom is haar een raadsel. ‘Vrouwen moeten stoppen met dat eeuwige schuldgevoel, dat is nergens voor nodig. Sporten is voor mij cruciaal voor mijn dagelijks onderhoud. Doe ik het niet, dan word ik chagrijnig. Hetzelfde geldt voor mijn tweewekelijkse massage en eens per jaar een midweek met vrienden op pad, daar komt niets tussen. Daarover voel ik me geen seconde schuldig. Sterker nog: ik mis mijn kinderen die dagen niet eens, ik ben dan veel te druk met onbezorgd de slappe lach hebben.’

Laat het los

Vrouwen hebben sowieso moeite met dingen loslaten, zegt Beckers. ‘’s Avonds toch nog even je laptop open, of een wasje draaien. Waarom eigenlijk? Wat gebeurt er als die was nog een dag of twee langer ligt? Niks. Veel vrouwen zijn geneigd alles zelf te doen, de controle houden, daarom is het zo fijn om tijdens boksen, dansen of stiekem roken juist alles los te laten en te ontladen.’ Doen dus, zegt Beckers. ‘Bekruipt je het gevoel dat je saai begint te worden en knaagt dat aan je, bespreek het met je partner, plan een avondje uit, ga weg met vriendinnen of huur een personal trainer in die je afmat. Wat het ook maar is waarvan je energie krijgt.

Niet meer terug

Naarmate je kinderen ouder worden, komt je eigen tijd vanzelf terug, maar wel op een andere manier, want tegen die tijd ben je te krakkemikkig om op de bar te dansen, haha. Realiseer je dat en stel je verwachtingen bij zodat je daarin je balans kunt vinden. Voorkom dat je continu denkt: ik mis dit, ik wil terug naar toen. Daar word je niet gelukkig van. Keihard maar waar: het leven dat je had, komt nooit meer terug. Klaar. Wat wel kan, is dat gevoel af en toe nog even terughalen.’

Break van het alledaagse

Zo ging ik vorig jaar, in pré-coronatijd, met mijn beste vriendin een weekendje naar Lille. Lachen, borrelen, nog meer lachen, het was geweldig. Na het eten vroeg mijn vriendin in haar beste Frans aan de ober of er ergens een bar met ‘mauvais music’ was. Helaas, een karaokebar met Hollandse meezingers hadden ze niet in Lille. Eigenlijk was er geen plek waar we onze avond nog konden verlengen. Totdat we een café stampvol piepjonge, jolige mensen zagen. Yes, de nacht is van ons! Vol bravoure stapten we richting ingang… om vlak voor de deur een U-turn te maken. Ineens zag ik onszelf van bovenaf en realiseerde me: nee, dit is niet meer. Hier, op deze plek, tussen de krioelende twintigers, het klópte gewoon niet.

Gesponsord

Het populairste buitenspeelgoed

C’est la vie

Lichtbeteuterd door deze eyeopener wandelden we naar het hotel. Via de snackbar uiteraard, want dat klopte nog wel. Toen ik de volgende ochtend, na een lange ongestoorde nacht, uit mezelf wakker werd, zonder een peuterkont op mijn hoofd, voelde ik me zielsgelukkig. Ik zette de tv aan, pakte de krant, dronk een goede bak koffie en kruimelde met mijn croissant tussen de lakens, wetende dat ik het niet zélf hoefde op te ruimen. Kortom: ik genoot met volle teugen van dit moment, de rust, de break met het alledaagse. C’est la vie.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Kim Hopmans, beeld: Shutterstock

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.