Onvruchtbaar
Quirine: '"Wil je later kinderen?" vroeg ik aan Willem op onze eerste date. We lagen samen in het gras. Ja, dat wilde hij wel. Toen vroeg ik: "Hoeveel?" Drie, zei hij.
Ik weet al sinds kinds af aan dat ik onvruchtbaar ben, en dat biologische kinderen krijgen geen optie is. Ik wilde hem polsen. Gelukkig was adoptie ook voor Willem een optie.
Daar is ze!
Op het consulaat in Thailand zag ik Lily voor het eerst. We stonden in een grote hal, ik stond met onze contactpersoon te praten en Willem stond verderop. Ineens riep hij: "Daar is ze!" Een klein meisje met een enorme mondkap op liep tussen twee volwassen vrouwen onze kant op.
Ik krijg weer zo'n dikke glimlach en kriebels in mijn buik als ik daaraan denk. De rest van de wereld bestond niet meer en ik wilde zorgen dat het fijn was voor haar. Ik had expres een lange jurk aangedaan, zodat ik makkelijk kon hurken. Willem was zo slim om meteen zijn mondkap af te doen, zodat zij zijn gezicht kon zien.
Samen dansen
We hadden van tevoren al drie keer gevideobeld. Toen had ik een popje laten zien en dat gaven we meteen. We konden alleen maar naar elkaar kijken en naar haar, Willem en ik knepen in elkaars hand. In de auto terug naar het hotel viel Lily tegen me aan in slaap.
Eenmaal daar ging ze zitten op de bank, met haar tasje op haar schoot. We dachten: we laten haar even. Na een halfuur pakte ik de prinsessenjurk die ik had meegenomen uit de kast en zette een Thais kinderliedje op. Het brak het ijs. Stonden we daar samen te dansen.
Wat zeg je?
Lang leve Google Translate, want Lily sprak in het begin alleen maar Thais. Als ze boos of verdrietig was en aan het schreeuwen, pakte ik de telefoon en dan had ze door dat ze rustig moest praten. Anders pakte Google Translate het niet, en wist ze dat we haar niet zouden begrijpen. Want naast dat ze moest wennen, was ze ook gewoon een peuter met peutergedrag.
Op dag vier hadden Willem en ik allebei kraamtranen, van geluk en van verandering. Geen seconde had ik meer voor mezelf, Lily wilde alleen maar bij mij zijn. Ze wilde niks van Willem weten. Dat hoort bij het hechtingsproces, een kind kan zich maar een volwassene tegelijk hechten.
Het duurde lang
Afgelopen woensdag was ik met een vriendin en haar kind in een indoorspeeltuin. We maakten een foto en daarop zag ik een gelukkig meisje. Anders dan de foto's van Lily uit Thailand, daarop heeft ze doffe ogen. Toen was ze bang, en gedroeg ze zich sociaal wenselijk.
Een paar weken geleden zat ze de foto's van het kindertehuis te bekijken, wees en zei: "Hier niet leuk." Twee seconden later wees ze naar de grond en zei: "Hier wel." Inmiddels spreekt ze heel goed Nederlands.
Willem en ik twijfelen weleens: hebben we het wel goed gedaan, een kind uit haar geboorteland halen? Dat was wel een bevestiging. Soms zegt ze met datzelfde boekje in haar hand: "Het duurde lang voordat jullie mij kwamen halen."'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
