Lees ook: Jill kreeg een baby met haar broer als donor: 'Ons plan moest eerst langs een ethische commissie'
Verontschuldigend ploft Marlijn neer op een terras in Amsterdam-West, om de hoek van haar huis. Een kwartiertje later dan gepland, omdat ze haar oudste zoon Teun ziek van school moest halen en thuis heeft ondergebracht bij de oppas.
'Niks ergs hoor, hij had een beetje last van zijn buik,' legt Marlijn uit. 'Je zou toch verwachten dat zo'n jochie dan gewillig mee naar huis gaat? Teun niet. Hij wilde totaal niet mee; ziek of niet, hij wil altijd alles meemaken. Vier jaar oud, nu al last van fomo.'
Hmm. Van wie zou hij dat hebben denk je?
Lachend: 'Guilty. Ik had er ook last van, met feestjes, vakanties en altijd op de 'juiste plekken' willen zijn. Ik heb het nog steeds, maar nu gaat het vooral om het hebben van de juiste erváringen. Fomo in de zin van: hoe wil je je leven inrichten en maak ik daarin de goede keuzes? Als ik iemand zie met een mooie carrière in het buitenland denk ik: dat wil ik ook, met mijn gezin naar Engeland verhuizen om in een musical te spelen! Natuurlijk is het een luxeprobleem, maar zulke vragen houden me wel bezig. Daarin lijk ik op mijn vader: altijd kijken naar wat kan er nog meer, welke dromen hebben we nog? Dat is mooi, al denk ik soms ook: sjongejonge, ga eens zitten en kijk naar wat je al hebt. Ik moet mezelf af en toe echt terugfluiten.'
Lees ook: Timemanagement voor ouders
Dat is niet minder geworden door het moederschap?
'Nee, dat vuur brandt onverminderd. Mijn vriend heeft er ook 'last' van, vooral op privévlak: is dit het huis waarin we willen wonen, moeten we niet twee maanden met de jongens op reis? Het buitenland lonkt altijd. En meestal werkt het bij ons zo: als het zaadje eenmaal is geplant, moet het uiteindelijk ook gebeuren.'
Want zo ging het ook met…
'…Onze kinderwens! Paul en ik kenden elkaar pas drie maanden toen mijn vader kanker kreeg. Inmiddels is hij gelukkig genezen, maar dat nieuws zette mijn leven totaal op z'n kop en onze relatie op scherp. Paul leerde me meteen kennen op mijn allerbangst. Hij was er toen echt voor me, waardoor ik wist dat het klopte: met hem kan ik álles aan. Na een paar maanden dacht ik heel even dat ik zwanger was en vroeg me hardop af: wat zouden we dan doen? Toen Paul instinctief reageerde dat we ervoor zouden gaan, was ook dát zaadje geplant. De ziekte van mijn vader, geconfronteerd worden met de eindigheid van het leven, deed ons inzien: waar wachten we eigenlijk op? Na ruim een jaar verkering was ik al zwanger van Teun.'
Lees ook: Renee: 'Mijn peuter hoeft niet te weten dat ik ziek ben. Ik overleef dit.'
Ging het met Sammie ook zo makkelijk?
'Zeker niet. Bij Sammie was ik na anderhalf jaar nog niet zwanger. Dat was een behoorlijke dip. Zou het lukken, was er iets mis? Het leven loopt zoals het loopt, maar Paul en ik konden onze wens voor een tweede kind niet zo makkelijk loslaten. Waarom lukte het niet? De stress nam toe toen 'iedereen' om ons heen zwanger werd. Kijk, zij krijgen wél een tweede, dacht ik dan, vol gemengde en heftige gevoelens. Dat was een moeilijke tijd – we hadden uiteindelijk het geluk dat die periode relatief kort duurde. Op het moment dat we aan een ziekenhuistraject begonnen, bleek ik zwanger van Sammie.'
Toch brak er geen zorgeloze tijd aan.
'Niet bepaald. Kort voor Sammies geboorte overleed mijn moeder plots. Een ongelooflijk moeilijke, verdrietige, ingewikkelde tijd. Ik mis mijn moeder vreselijk. Toch geeft het me rust dat we samen alles uit het leven hebben gehaald, we hebben altijd alles tegen elkaar gezegd. Ik rouw omdat ik iets mis wat heel fijn was, ik heb zo veel moois om op terug te kijken. Paul was – en is – mijn rots in de branding. Hij legde zijn werk neer zodat ik tijdens de kraamtijd ook ruimte had om het verlies van mijn moeder te verwerken. In totaal bleef Paul zes maanden thuis, bij Teun en Sammie, zodat ik me na die eerste roerige maanden op de repetities van de musical Diana & Zonen kon storten. Paul zette zichzelf aan de kant voor mij – hij weet hoe belangrijk mijn werk voor me is.'
Lees ook: Zo werkt rouwverwerking bij kinderen
Is dat kenmerkend voor jullie relatie?
'Absoluut, Paul en ik gunnen elkaar heel veel. Paul is mijn eerste verkering die niet geïntimideerd is door mijn ambitie. Zelf neemt hij ook goed de ruimte als hij dat wil. Als geluidsman reist hij graag voor zijn werk, en is hij regelmatig twee weken weg, en dat is prima. Ik gun hem dat. We halen het beste in elkaar naar boven.'
Hoe vond je de overgang van één naar twee kinderen?
'Het valt me mee! Misschien omdat Teun een enorm aanwezig mannetje was en we ons instelden op nóg zo'n slecht slapende druktemaker. Maar Sam bleek het tegenovergestelde: na negen weken sliep hij door, en je geeft hem drie ballen en een auto, en je hoort hem uren niet. Het prototype tevreden baby. De puzzel, met twee kinderen en onregelmatig werk, is wel ingewikkelder geworden. Maar met hulp van de oppas, mijn schoonmoeder en mijn vader krijgen we het altijd wel geregeld. Ik hou van ons onregelmatige bestaan, van afwisseling. Maar… ik ben wel echt moe hoor. De afgelopen tijd kwam ik regelmatig pas om 2 uur thuis na een show, om 6.30 uur zijn de kindjes weer wakker, dan ben ik de hele dag met ze in de weer en dan begint om 15 uur mijn werkdag pas. Ik vraag me vaak af: hoe doen al die mensen dat? Zo knap. Je leeft echt twee levens.'
Lees ook: Deze tekeningen verklaren exact waarom moeders zo moe zijn
Had je dat verwacht?
'Totaal niet. Achteraf gezien had ik me best wat beter kunnen voorbereiden op het moederschap, ik heb geen boek gelezen. Ineens de verantwoordelijkheid hebben voor een ander leven viel best rauw op mijn dak. Ik nam namelijk nooit mijn verantwoordelijkheid: ik liet andere mensen dingen bedenken en uitstippelen, dan sprong ik achterop en liet me meevoeren. Met kinderen kan dat niet: ik moet nu zelf keuzes maken. Dat vond ik spannend toen Teun net geboren was. Ik mocht geen fouten maken, hem niets verkeerds te eten geven. Ik moest zelf, met behulp van een thermometer, bepalen of Teun wel of niet ziek was bijvoorbeeld. Daar worstelde ik mee. Met Sam had ik daar minder last van. Hij is ook relaxter, en ik ook, dat versterkt elkaar. Ook plan ik minder dingen per dag en bouw ik meer rust in.'
Hoe bevalt dat?
'Eigenlijk ga ik verrassend goed op meer structuur. Ik krijg meer gedaan in kortere tijd, ik heb meer focus. Ik weet beter waar ik aan toe ben: eigenlijk is mijn leven makkelijker geworden door het moederschap. Tegenwoordig zitten we stipt om half zes aan tafel, dat was vroeger mijn nachtmerrie!'
Wie van jullie is de strengste ouder?
'Dat wisselt. De ene keer treedt Paul strakker op, dan ik weer. We zitten overwegend op één lijn, maar af en toe is dat ook wel moeilijk. Dan irriteren we elkaar: "Waarom geef je nou toe? Treed eens op!" Dat komt ook door vermoeidheid. Dit was echt een bikkeljaar, met de komst van Sam, het verlies van mijn moeder, de drukte van de musical. Paul en ik zetten dan allebei de schakelaar om: we doen het gewoon. Dan is er maar even minder tijd voor romantiek, dat komt wel weer. Ik vind het fijn dat de basis goed is, dat we niet constant elkaars bevestiging nodig hebben. Gelukkig maar, want die energie is er gewoon niet. De kunst wordt om straks, als we uit de overlevingsstand komen, weer tijd voor elkaar te maken, bijvoorbeeld door een gezamenlijke hobby op te pakken zoals fotograferen of tennis.'
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Waarin verbaast Paul je als vader?
'Paul kan zich heel goed inleven in de kinderen. Waar ik denk: waarom huilt hij nou?, heeft Paul allang door waar bepaald gedrag vandaan komt. Paul kijkt goed. Dat leer ik van hem. Teun heeft dat ook. Laatst bleef Sammie maar huilen aan tafel. Ik denk dan: misschien vindt hij het niet lekker? Maar Teun zei: "Mama, Sammie heeft last van zijn rode billen denk ik." En het klopte. Teun kijkt en denkt goed na, net zijn vader.'
Wat kun jij goed?
'Kleine feestjes bouwen met weinig middelen. Een beetje muziek, theater, gezelligheid, het huis op z'n kop. Wat me tegenvalt van mezelf is mijn gebrek aan geduld. Als ik na een lange dag moe ben en Teun luistert niet, schiet ik soms uit mijn slof in plaats van dat ik tot tien tel en mijn geduld bewaar. Daar baal ik van. Wel bewaak ik mijn grenzen beter nu ik moeder ben. Waarschijnlijk omdat ik dagelijks thuis word getest door een 4-jarige die behoefte heeft aan duidelijkheid, dus: nee is nee. Ik maak nu op alle vlakken makkelijker keuzes merk ik.'
Lees ook: Geduld verliezen bij je peuter: zó voorkom je het
Lijk je daarin op je moeder?
'Mijn moeder was een compleet andere vrouw dan ik. Ze was in eerste instantie moeder, altijd een luisterend oor, altijd thuis met thee en koekjes. Ik vul dat, door mijn ambitie, totaal anders in. Toch weet ik dat ze mijn manier waardeerde. Hoewel mijn moeder zichzelf altijd wegcijferde, leerde ze mij en mijn zus juist: kies voor jezelf, kies je eigen droom, zorg voor financiële onafhankelijkheid. Mijn moeder leerde ons wat ze zichzelf nooit gunde. Toen Teun net geboren was, raakte ik in paniek: hoe ga ik dit doen, moet ik stoppen met werken? Het was mijn moeder die zei: "Je gaat niet alles weggooien waarvoor je zo hard hebt gewerkt. Je gaat gewoon aan de slag, ik blijf wel thuis bij Teun."
Op de momenten dat ik me schuldig voel, weet ik dat ik mijn moeders zegen heb. Ze heeft me geleerd dat dit mag. Ik denk dat een deel van mijn moeder in mij is doorgesijpeld. Mijn vader zei laatst dat ik meer rust heb. Mijn moeder was pure rust, reinheid en regelmaat. Vroeger vond ik dat bloedirritant en saai. Achteraf was het voor een kind als ik, met een vol hoofd en altijd op zoek naar grenzen, de perfecte aanpak. Ik probeer die rust ook in de opvoeding van Teun en Sammie mee te nemen.'
Hoe ga je dat doen?
'Tot en met augustus wil ik alles op z'n plek laten komen, geen werk dus. Paul en ik hebben besloten dat het hele gezin even moet bijkomen van dit jaar. Ik ben een bofkont: ik heb het leukste werk en het leukste gezin van de wereld, maar nu wordt het tijd om daar ook van te genieten. Even uit die sneltrein, en wat rust in de tent. Ik kijk ernaar uit om het huis helemaal aan kant te krijgen, fotoboeken te maken en af en toe eens in de tuin stil om me heen te kijken. Om een leuke moeder én goed in je werk te blijven, is het belangrijk om voldoende op te laden – anders kun je niet leveren. Zo zaten we laatst een paar dagen in mijn vaders strandhuisje in Zeeland. Met z'n viertjes, niets moeten, maar gewoon samen wakker worden en kijken wat de dag brengt. Op zulke momenten is het leven, naast mooi, eventjes zo lekker makkelijk.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Kim Hopmans, fotografie: Hannah Lipowsky
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
