Even voorstellen: Annemarie (47, content creator) en Maarten (49, IT-specialist) hebben acht kinderen: Jim (23), Sam (21), Julia (19), Guus (14), Saar en Suus (9), Jet (6) en Lot (2). Ze wonen in Den Haag.
Zo'n sprankelende moeder
Welke aannames je ook doet bij een moeder van een groot gezin: Annemarie weerlegt deze alleen al bij het opendoen van de deur. Daar staat geen uitgebluste vrouw, maar een sprankelende moeder bij wie je graag eens aanschuift voor een wijntje.
Bij binnenkomst geen chaos en ook nog zonder afgeragde meubels. Hottub in de tuin, vijf motoren in de schuur (want ja, ze hebben tijd voor hobby's) en ook haar koffie drinkt Annemarie warm. Hoe dan, vraag je je misschien af? Dat vertelt ze zo. Eerst het begin.
Lees ook: Samen sterk door de tropenjaren: 'Zet je relatie niet in de spaarstand'
Alle mogelijke fouten gemaakt
Eigenlijk wilde Annemarie geen kinderen. Waar vriendinnetjes vroeger in de buurt aanbelden of ze konden oppassen, vroeg zij of ze de hond des huizes mocht uitlaten. Haar eerste zoon, Jim, was dan ook niet gepland. 'Vlak voor mijn afstuderen bleek ik zwanger. Ik kon alleen maar denken aan mijn verpeste carrière, mijn nachtrust, mijn leven. Maar het idee van een abortus maakte me nog veel verdrietiger, dus we gingen ervoor.'
Haar allereerste pannenkoek, noemt Annemarie oudste zoon Jim ook wel. Die mislukt altijd en hoewel dat voor Jim natuurlijk niet opgaat, heeft Annemarie bij hem alle mogelijke fouten gemaakt. Haar eigen woorden. Jim is nu 23, de jongste is 2 en in de tussentijd leerde Annemarie een hoop.
Over het moederschap schreef ze een boek met de geruststellende titel: Komt goed. Want dat is toch wel het voornaamste dat ze heeft geleerd: je moet erop vertrouwen dat het wel goedkomt met ze. Met een beetje hulp van albert.nl, een huishoudsysteem en een dagelijks wijntje voor de ouders.
Grenzen aangeven
Toen Jim er eenmaal was, zag Annemarie het thuismoederschap helemaal zitten, maar het was best zwaar. 'Na zes maanden braken de nachten me op. Jim hing non-stop aan de borst, daar viel hij ook in slaap en pas dan legde ik hem in zijn wiegje. Als hij wakker werd, stond ik er meteen naast. Hem eruit halen, troosten, dan weer dit proberen, dan weer dat.
Hem laten huilen kon ik niet. Had ik toen maar geweten dat je een kind kunt léren slapen. Lot gaat gewoon naar bed. Soms is ze even vijf minuten over de zeik, komt de moeheid eruit. Dan troost ik haar, leg haar weer neer en valt ze alsnog in slaap. Omdat ík die grens aangeef.'
Lees ook: Neeltje leert grenzen stellen: 'Ben ik echt zo begripvol, of vooral toegevend?'
Doodmoe en gefrustreerd
Sliep Jim eindelijk, dan ging Annemarie als een malle door het huis. 'Ik begon met de bedden, maar dan zag ik stof onder het bed en ging ik stofzuigen, dan bedacht ik dat de was klaar was, hing ik die op en deed meteen hup, een volgende erin en vergat helemaal waar ik eigenlijk mee bezig was.
's Avonds was ik doodmoe en gefrustreerd omdat niets af was.' Dit schreeuwt natuurlijk aan alle kanten: ADHD. Maar dat wist Annemarie toen niet. Wel dat er iets moest veranderen, want zo ging het niet langer. 'Ik was altijd al druk en impulsief, dat was mijn kracht. Nu ik een kind had, werd het een valkuil.'
Een eigen huishoudsysteem
Vooruitkijken en de week verdelen in behapbare porties stond aan de basis van wat Annemarie nu haar huishoudsysteem noemt. Ze pakt haar notitieblok erbij en legt uit: 'Kijk, op dinsdag stofzuig ik het hele huis en maak ik de koelkast schoon omdat op woensdag de boodschappen komen. Die bestel ik op vrijdag, in 20 minuten klik ik mijn vaste 15 liter melk en 9 broden aan en stel ik mijn weekmenu samen. Ik heb maar één taak per dag, soms twee. Heel overzichtelijk en het geeft zo veel rust.'
Lees ook: Taakverdeling thuis: zo maak je van de to-dolijst in je hoofd een gedeelde verantwoordelijkheid
Schuimbekken in de supermarkt
Was Jim nog het 'ongelukje' dat haar en Maarten overviel, voor de tweede kozen ze bewust. Sam scheelt een jaar met Jim. Ze genoot van de dagen die ze met de kinderen doorbracht, maar toen brak de peuterpuberteit aan. 'De ene dag ligt je kind nog zoet bij je, de dag erna ligt ie te schuimbekken in de supermarkt.
Een gebrek aan opvoeding, dacht ik vroeger als ik zo'n grondkrijser zag liggen. Toen Jim zich als een stervende zwaan midden in de Hema liet vallen, vond ik dat ik gefaald had. Nu sta ik erbij en lach erom. Je vergeet ook snel weer hoe erg het was. Gelukkig maar, anders was mijn kinderwens gestopt bij Jims peuterpubertijd.'
En dat was allesbehalve het geval, want twee jaar na Sam (nu 21) werd Julia (nu 19) geboren en zes jaar daarna Guus (nu 14). Als baby en peuter bivakkeerde hij altijd op de heup van Annemarie. Vier kinderen kregen haar niet gek, ze kon haar aandacht goed verdelen.
Puur overleven
Maar toen kwam de tweeling, Saar en Suus. Een gamechanger. 'Als gezin met vier kinderen deden we van alles nog, maar met de geboorte van Saar en Suus hield dat op. Je kunt maar zo lang twee kinderen op je heup dragen terwijl je achter de rest aan rent. Zelfs het avondeten was een verschrikking, waarbij Maarten zich over één huilende baby ontfermde en ik over de ander.
We kwamen handen tekort, het was puur overleven. Ook toen ze groter werden. Saar en Suus luisterden niet naar mij, nooit. Ze hadden genoeg aan elkaar. Als peuter waren ze zo eenkennig dat de een ging overgeven en de ander overstuur met haar hoofd tegen de vloer bonkte als er visite kwam.'
Lees ook: Dit kunnen we leren van tweelingouders: 'Zorg voor jezelf en vraag om hulp'
Los het op met seks
Het hele gezin en de relatie van Annemarie en Maarten leed eronder. 'Alles draaide om de tweeling en als die op bed lag, moest ik nog van alles doen. Dan kijk je elkaar niet nog even diep in de ogen. Ik kreeg gevoelens voor een ander. Ik deed er niets mee, maar het feit dat ik bij mijn gezin was en ondertussen aan een andere man dacht… ik schaamde me rot.
'Maak je niet druk, er is toch niets gebeurd?' lachte Maarten toen ik het vertelde. Nu zie ik het voor wat het was: een vlucht. Ik vond en vind Maarten geweldig, alleen de situatie was dat even niet. Zo ver laten we het nooit meer komen. Ik trek hem om tien uur 's avonds uit de schuur waar hij klust aan zijn motoren – hij heeft er vijf, maar heus geen midlifecrisis – en ik zet mijn laptop uit en maak een fles wijn open. Elke dag. Seks is ook belangrijk. We spellen heus de Kamasutra niet uit, maar het smeert je relatie. Je lost alles op in één wip.'
Tosti-ijzer in je bed
Zo gestructureerd als Annemarie ondanks, of dankzij, haar ADHD is: kinderen staan natuurlijk gelijk aan rommel en chaos. 'Gezamenlijke ruimtes laat je netjes achter: dat is een duidelijke afspraak. Ik leef hier ook en heb ook een plek nodig hier in huis. De jongsten spelen veel met Playmobil en om vijf uur ruimen ze alles op.
Bouwwerken worden afgebroken, knutsels opgeborgen. Guus liet net het tosti-ijzer staan, die vindt hij vanavond terug in zijn bed. Alles wat ze laten slingeren, gooi ik in hun bed: dan móéten ze wel opruimen. Die kamers zien er natuurlijk sowieso niet uit. Ik heb er eindeloos strijd over gehad, totdat ik dacht: deur dicht, opgelost.
Ze gaan vanzelf een keer opruimen. Net als douchen. Die pubers doen dat rustig een week niet; je kunt ze uittekenen op de bank met hun hoodie aan.' Daar maakt ze zich niet langer druk over. 'Nee hoor, zolang ze elke dag een schone onderbroek aantrekken, moeten ze het zelf maar weten.'
Lees ook: Zo leer je je kind zijn kamer op te ruimen
Hun eigen motivatie, niet die van jou
En zo zijn er meer dingen waar Annemarie in de loop der jaren een stuk makkelijker over is gaan denken. Haar kinderen pushen om te leren of huiswerk te maken: doet ze niet meer. 'Ik heb daar zo veel ruzie om gemaakt en ook veel mee kapotgemaakt.
Kinderen hebben hun eigen motivatie nodig, niet die van jou. Door te pushen en te straffen bij slechte cijfers, zei ik eigenlijk dat ze niet goed genoeg waren.' Vloeken? Dat mag in Huize Geerts. 'Er vliegt hier van alles over tafel. Ik doe het zelf ook. Lot zegt de hele dag piemel. Daarvoor riep ze bij alles fuck of shit.
Als je erop reageert, doen ze het alleen maar méér. Ik vind: ook vloeken moet je leren. En ik ben liever een shit-moeder dan een chips-moeder.' Al je zakgeld uitgeven aan ijskoffie of Pokémonkaarten? 'Zakgeld is leergeld, zeg ik altijd.'
Op Instagram
Na de tweeling (nu 9) zag het er even naar uit dat het gezin compleet was. 'Ons huwelijk had een knauw gekregen en wat als we weer een tweeling kregen? Maarten zou de boel laten doorknippen toen ik daar huilend op terugkwam. Binnen een maand was ik zwanger.
Na de geboorte van Jet (nu 6) begon ik foto's op Instagram te delen van ons gezin. Niet gestileerd, maar hoe het écht gaat. Ik ging samenwerkingen aan met bedrijven en we deden mee aan het EO-programma Waar doen ze het van?
Lot verbindt ons
Jet was bijna 3 toen ik zwanger werd van nummer acht. Vriendinnen waren al oma, die snapten er niks van. Ook via sociale media kreeg ik ervan langs: had ik geen baarschaamte? Wat had mijn kind aan zo'n oude moeder? Zelf denk ik dat een jonge moeder zo zijn voordelen heeft, maar een oudere moeder net zo goed. Ik ben niet onzeker meer, luister beter naar mijn gevoel, heb m'n zaken op orde en rust in mijn lijf.
Toch was het echt niet altijd makkelijk. Ik zat vol in de zwangerschapshormonen terwijl Jim in zijn lang-leve-de-lol-fase zat. Zo'n dronken gast die 's nachts thuiskomt, een keer zelfs met een hamster, ging niet lekker samen met mijn nesteldrang. Voor hem was het ook niet altijd leuk.
De balans is er nu weer helemaal: Lot verbindt ons. Pubers zorgen niet altijd voor de beste sfeer, maar zo'n kleintje vrolijkt alles op. Voor mij is het afzetten en oogrollen nu ook draaglijker.'
Heb vertrouwen
Lot is de laatste en wordt opgevoed door een doorgewinterde moeder. 'Ik heb spijt van hoe ik de dingen met Jim heb aangepakt. Dat ik me zo heb laten leiden door anderen en door wat hoort. Hij is meer dan goed terechtgekomen hoor, ik kan niet trotser zijn, maar ik had het vertrouwen moeten hebben dat het goedkwam.
Hem niet zo op de huid moeten zitten. De moeder die ik nu ben, die had ik Jim ook gegund.' Annemarie denkt even na en concludeert dan dat opvoeden, net als opgroeien, met vallen en opstaan gaat. 'Kinderen moeten hun eigen fouten kunnen maken om tot inzicht te komen, maar ik had dat ook nodig om de moeder te zijn die ik geworden ben.'
Annemarie geeft op Instagram en YouTube een kijkje in het reilen en zeilen van haar gezin via @demammavan
/c814ea5fedb4494f9646dbfcd315974c/image.jpg)
/b1c3408f876a4a9db912951f5c7fd4fb/image.jpg)
/52f8d88a6a544fbf89b71059b5bc1ebb/image.jpg)
/7a567420f1bb47d0bff30d0f0dde8624/image.jpg)
/afac3d5d91b0425f8f697fc78d1ca474/image.jpg)
/3c8f2309186d40f2a4cf4ad781d45a66/image.jpg)
/9f15677ea8b34cbb99ffea8cae1c47d1/image.jpg)
/5137e522df7f4f99bb53086883e2d2e8/image.jpg)
/cf4601b3f45b42bf859419aae5163a5e/image.jpg)
