Nathalies bevallingsverhaal: 'Iedereen was enthousiast: yes, een stuitbevalling'

'Tijdens de zwangerschap was vanaf 28 weken op echo's al te zien dat Lua in stuit lag. Met 34 weken dacht ik: ze zal inmiddels wel gedraaid zijn, maar dat was niet zo.

Lees ook: Stuitligging: draaien of niet?

Handstand

Ik las ergens de tip om op mijn kop te gaan staan. Een handstand zou ervoor kunnen zorgen dat Lua anders zou liggen. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik.

Ik was 36 weken toen de verloskundige drie keer een versie deed, waarbij wordt geprobeerd de baby te laten draaien. Er werd hard aan mijn buik gesjord, dat vond ik pittig. Elke keer draaide ze een klein beetje, maar dan ging ze toch weer liggen zoals ze lag. Daar heb ik wel een traantje om gelaten. Toen dacht ik voor het eerst: er zal vast een reden zijn waarom ze niet draait.

Keuze

De verloskundige stuurde me door naar het ziekenhuis, want vanwege de stuitligging werd ik medisch. Mij werd toen gevraagd na te denken over de bevalling. Wilde ik een keizersnede of het vaginaal doen? Ik las en hoorde veel horrorverhalen over vaginaal bevallen bij een stuitligging. Daar heb ik echt van wakker gelegen.

Lees ook: Stuitbevalling: vaginaal of keizersnede?

Ik vond het een moeilijke keuze, maar na weken van twijfel en me inlezen koos ik voor een vaginale stuitbevalling. Wat mij de doorslag gaf, was het idee dat ik het altijd vaginaal kon proberen. Zou het niet lukken, dan konden we altijd nog overgaan op een spoedkeizersnede.

Ook vanuit het ziekenhuis kreeg ik groen licht voor vaginaal bevallen. Lua's stuitligging bleek een onvolkomen stuitligging te zijn. Een redelijk gunstige ligging waarbij ze met haar voeten omhoog lag.

Strippen

De weken verstreken en met 40 + 5 ben ik gestript. Ik vond dat een gevoelige ingreep, maar de draaipogingen vond ik pijnlijker. Toen ik werd gestript had ik al 2 centimeter ontsluiting, want een dag ervoor begon het al te rommelen.

Het strippen had snel effect: twee uur later kreeg ik menstruatieachtige krampen. Toch dacht ik dat er nog niet veel aan de hand was. Ik voelde me nog goed, dus ik ben die dag nog op pad geweest met onze oudste dochter Juune (3). Ik kan niet goed stilzitten dus eenmaal weer thuis heb ik ook nog wasjes gedraaid en gestofzuigd.

Lees ook: Nesteldrang tijdens de zwangerschap, dit zit erachter

Weeën

Rond 22.30 uur zaten mijn vriend Jesse en ik op de bank. Hij keek Formule 1 toen ik opeens rugpijn kreeg. Het voelde gek. Omdat de bevalling van Juune heel snel was gegaan, wilde Jesse meteen actie ondernemen.

Ik dacht: het zal wel. Omdat we de volgende ochtend toch een nieuwe strippoging hadden staan, wilde ik dat afwachten. Maar een kwartier later kwamen daar dan toch de eerste weeën.

Niet lang daarna belden we mijn schoonmoeder zodat zij op Juune kon passen. Ik had inmiddels de TENS aangezet om de scherpe randjes van de pijn te halen. Toen mijn schoonmoeder er was, zijn we meteen de auto ingestapt naar het ziekenhuis. Normaal gesproken is het een rit van twaalf minuten, wij deden er nu zeven minuten over. Jesse reed lekker door!

Lees ook: Hoe voelen weeën? Een verloskundige legt uit

Positieve bubbel

In het ziekenhuis werden we meteen naar onze kamer begeleid. Ik zat in een positieve bubbel. Maar even ging door mijn hoofd: als alles maar goed gaat tijdens de stuitbevalling.

Rond 23.45 uur werd ik aangesloten op de CTG en de ontsluiting werd gemeten. Wat was ik blij dat ik al op 6 centimeter zat. Vrij snel stond de hele kamer vol met mensen: twee verloskundigen, een gynaecoloog, een student. En iedereen was even enthousiast. Zo van: yes, een stuitbevalling!

Bezweet

Drie kwartier heb ik weeën weggepuft. Ik vond het heftig, want ik kon ze bijna niet bijhouden. Ik had steeds maar twintig seconden rust tussendoor. Kapot en bezweet was ik.

Om 00.30 uur kwamen de persweeën. Ondertussen was ik in mijn hoofd alleen maar bezig met het idee: ze moet eruit. Ik wilde niet dat het spoedkeizersnede werd.

Gebroken vliezen

Al die tijd waren mijn vliezen nog niet gebroken. Lua bleek met haar voet ertegenaan te duwen. Dat zorgde voor veel druk en pijn. Maar toen ze eenmaal gebroken werden, voelde ik direct verlichting. Ook fijn: ik mocht gaan persen! Toen wist ik dat het helemaal goed ging komen.

De gynaecoloog wilde een knip zetten, maar de verloskundige vond het niet nodig. Daar was ik blij om, want ik wilde geen knip tenzij het echt niet anders kon.

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Tien keer persen

Omdat ze me hadden verteld dat bevallen op handen en knieën de beste positie is voor een stuitbevalling, heb ik die houding aangenomen. Ongeveer tien keer heb ik geperst en toen was Lua er.

De verloskundige heeft haar opgevangen en zag toen dat de navelstreng drie keer om haar nek zat. Dat is denk ik de reden waarom ze steeds niet draaide.

Feestje

De verloskundige schoof Lua onder mij door, zodat ik haar kon zien. Wat een mooi moment was dat. Jesse en ik hebben gehuild. En ik was heel trots op mezelf. I did it!

Ook het ziekenhuispersoneel was superblij. Het was echt een klein feestje in onze kamer. Het was een droomstuitbevalling.'

Lees ook: Babs' bevallingsverhaal: 'Mijn baby ligt in stuit en ik word vooral met cijfers en risico's om de oren geslagen'