Babs' bevallingsverhaal: 'Mijn baby ligt in stuit en ik word vooral met cijfers en risico's om de oren geslagen'

'Als ik na anderhalf jaar proberen eindelijk zwanger ben, is er weinig ontspanning bij. Met zes weken krijg ik een bloeding (die gelukkig onschuldig blijkt) en bij de 20 wekenecho horen we dat er een 'echodens op de darmen' te zien is, wat verschillende dingen kan betekenen: van downsyndroom tot taaislijmziekte, maar ook helemaal niets. Tien weken later kunnen mijn gespannen schouders eindelijk zakken: de baby lijkt in orde. Maar dan dient het volgende spanningspunt zich al aan: ze ligt in stuitligging.

Lees ook: Ingers bevallingsverhaal: 'Je baby ligt in stuit en we krijgen haar niet gedraaid'

Moxa en versies

Ik probeer moxa-therapie en twee keer een versie, maar met 37 weken ligt ons kind nog steeds in stuit. Ik krijg de keuze: wil ik het vaginaal proberen, of ga ik voor een geplande keizersnede? Het gesprek in het ziekenhuis met een mannelijke arts voelt heel zakelijk, en ik word vooral met cijfers en risico's om de oren geslagen.

Uiteindelijk maken we toch de keuze voor de geplande keizersnede, omdat dat het veiligst is voor ons kind en omdat we dan kunnen gaan voor wat een gentle sectio wordt genoemd.

Wat neem ik mee?

Ondertussen bereid ik me voor op de keizersnede en vind ik het lastig om te bepalen wat er in mijn vluchttas, wat meer een voorbereidingstas is, moet komen. Uiteindelijk ga ik voor onze eigen kussens, een iPad, extra kleren omdat ik langer moet blijven, een jurk met knoopjes aan de voorkant (om een beetje gekleed borstvoeding te kunnen geven), een boxer die ver over je buik zit zodat je geen last hebt van de broeklijn op de wond, een waterfles met rietje om niet steeds rechtop te hoeven zitten na de operatie en genoeg broodjes en drinken voor mij en mijn man.

In tegenstelling tot het gesprek met de arts, is het welkom in het ziekenhuis heel warm. De verpleegkundige die ons ontvangt legt uit wat er staat te gebeuren en heeft veel ruimte voor mijn emoties. Hierdoor ga ik minder gespannen de wachtruimte voor de ok in. Ik krijg een operatieschort en mijn man een klinisch pak aan.

Lees ook: Rosannes stuitbevallingsverhaal: 'Een schoonzwemmer! Daarop moet ik hard lachen'

Tintelingen

Rustig wordt er verteld wie iedereen in de ruimte is en wat er gaat gebeuren. Ik moet mezelf, gelukkig met hulp van drie man, van het ene bed naar het andere bed tillen, waar ik een ruggenprik krijg. Daar zie ik enorm tegenop. De eerste poging mislukt, en ik ben doodsbang dat ik onder volledige narcose moet en niets meekrijg van de geboorte.

Met wat hulp word ik nog verder naar voren geduwd; de ruggenwervel moet immers zoveel mogelijk openstaan, en bij de tweede poging lukt het. Al snel voelt het alsof ik de hele dag door koude sneeuw heb gelopen en tintelt mijn hele lijf.

Vast tussen mijn buikspieren

Mijn man staat aan mijn zijde, en de keizersnede overkomt me voornamelijk. Ik voel wat getrek aan mijn buik en de anesthesist naast me leidt me af en praat me er doorheen. Dat is heel fijn. Er wordt geroepen dat het scherm naar beneden mag, al volgt snel daarna een ,,Oh nee, toch niet, dit kan moeder beter niet zien"; de baby zit vast tussen mijn buikspieren.

Al vrij snel gaat het scherm alsnog naar beneden en zie ik mijn baby geboren worden. Het eerste wat ik zeg is: ,,Oh ze is zo mooi!". Haar navelstreng wordt direct doorgeknipt en ze wordt meegenomen voor een check, omdat ze niet voldoende huilt om haar longen te ontplooien. Dan hoor ik gehuil uit de andere kamer, en niet alleen ik voel opluchting, de hele zaal lijkt opgelucht. Na de controle wordt ze bij mij op de borst gelegd.

Even bijkomen

Van tevoren zag ik op tegen alleen op een kamer liggen na de operatie, maar op dit moment ben ik blij dat ik even de tijd krijg om bij te komen. Ik ben heel erg moe en doe mijn ogen dicht, wetende dat mijn baby in goede handen is bij haar papa en dat het goed gaat met ons allebei.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.